Μια ζωή Barbra Streisand: Ο Κωστής Μπίτσιος χθες στην συναυλία της στο Λονδίνο

Την είδα να τραγουδά ζωντανά πριν 25 χρόνια στο Λονδίνο στο πρώτο της κονσέρτο για μεγάλο κοινό μετά από 27 έτη, στις 20 Απριλίου 1994, την ίδια μέρα μάλιστα με τον κ. Γιάννη Πετρίδη, στο Wembley Arena. Η διαφορά χθες ήταν ότι θα τραγουδούσε σε ένα ανοιχτό πάρκο με όρθιο κοινό, 52 έτη μετά το A Happening In Central Park, ξεκινώντας και πάλι την μίνι περιοδεία της από την πρωτεύουσα του Ηνωμένου Βασιλείου.

Το ότι στεκόμουν στην πρώτη σειρά κάτω από την σκηνή και ακριβώς μπροστά της, έχοντας φτάσει στο πάρκο τρίτος (και ο σύζυγός μου τέταρτος) από 65.000 ανθρώπους, έδινε δυνατότητα για διάδραση με την Streisand, αλλά και με τα τηλεοπτικά συνεργεία. Μέσω του Sky της ζήτησα να έρθει να τραγουδήσει στο Ηρώδειο, αφού πρώτα απάντησα στο ερώτημα του τι σημαίνει η Barbra Streisand για μένα. Μας δόθηκε η δυνατότητα ακόμα και να ακούσουμε και να δούμε μέρος των προβών της, καθώς η χρήση του πάρκου και τις δύο προηγούμενες μέρες από άλλους διάσημους καλλιτέχνες, δεν έδινε δυνατότητα για μεγάλη επιτόπια προετοιμασία εκ μέρους της. Στην σκηνή προηγήθηκαν η διάσημη πια χορωδία The Kingdom Choir, ο Kris Kristofferson, ο Bryan Ferry, ενώ περιέργως δεν συμμετείχε τελικά ο προαναγγελθείς Richard Marx.

Η τραγουδίστρια βγήκε στην σκηνή ντυμένη στα ροζ με μία καταπληκτική τουαλέτα βρετανίδας σχεδιάστριας και φορώντας γυαλιά ηλίου, μιας και ο ήλιος αργεί να δύσει στο Λονδίνο. Η ώρα ήταν 20:19 μμ. Ξεκίνησε με το As If We Never Said Goodbye, αλλάζοντας τους στίχους και προσαρμόζοντάς τους στην χώρα φιλοξενίας, αναφερόμενη στο κλίμα τους, στην Μέγκαν Μαρκλ, στο φαγητό τους και σε τόσα άλλα… Ερμήνευσε τα Any place I hang my hat is home, Alfie, Carefully Taught/Children Will Listen. Όπως και στο Central Park, μας τίμησε τραγουδώντας το χριστουγεννιάτικο Silent Night, το οποίο μάντεψα, οπότε και με συνεχάρη, που της έκλεψα την ατάκα, συγχωρώντας με ως γενναιόδωρο άτομο που είναι. Ανταποκρινόταν στις επευφημίες του κοινού και ζητούσε την συμμετοχή του στα τραγούδια. Με ευχαρίστησε που την αποκάλεσα Όμορφη και ζήτησε από τον σύζυγό μου να μην διαρρεύσει στο youtube ΟΛΗ την συναυλία, μιας και τον εντόπισε να καταγράφει, ενώ αυτός εκείνη την στιγμή έκανε απλά facetime κλήση στην κολλητή μου Αλίκη.

Συνέχισε τραγουδώντας τα Unusual Way, αφιερώνοντάς το στον παρευρισκόμενο Antonio Banderas, αλλά και το The Way We Were με τον Lionel Richie, που την προηγουμένη έκανε support στον Stevie Wonder, το Evergreen, όπως και το Lost Inside of You, με τον συμπρωταγωνιστή της στο A Star Is Born Kriss Kristofferson, ο οποίος ήταν λίγο εκτός κλίματος, καθώς μάλλον είχε να το τραγουδήσει από το 1976. Τα δε βίντεο της ταινίας, που προηγήθηκαν των ερμηνειών από το Ένα Αστέρι Γεννιέται, ήταν ασυγχρόνιστα, αλλά και αυτή γέλασε και εμείς ξεκαρδιστήκαμε, μιας και η Barbra άρχισε να τα περιγελά. Ήταν κεφάτη και δεν πίστευε ότι τέτοιο πλήθος προσήλθε, για να την ακούσει. Δεν το περίμενα, αλλά η φωνή της ήταν εξαιρετική. Μόνο η έλλειψη προβών με τους παρτενέρ της ήταν αυτή, που χαλούσε το αποτέλεσμα κάποιων τραγουδιών, αλλά αυτά τα εξηγήσαμε παραπάνω.

Στην δεύτερη εμφάνισή της επέλεξε μαύρη (μεταξωτή) τουαλέτα, που είχε φραμπαλάδες και ήταν πιο κοντή μπροστά. Λόγω βάρους έπεφτε πιο πολύ πίσω από όσο προοριζόταν, οπότε και η ίδια φοβήθηκε ότι σε λίγο θα γινόταν αποκαλυπτική. Γενικά είδαμε πολύ από το πόδι της. Για αυτό και συνέχεια την τραβούσε, για να κάτσει πιο σωστά πάνω της. Για πρώτη φορά ερμήνευσε το Stoney End με τους πρωτότυπους στίχους του, συνεχίζοντας με τα Enough Is Enough, Woman In Love, Guilty, ενώ έκανε ντουέτο με τον κούκλο, καλλίφωνο τραγουδιστή του West End Ramin Karimloo στο - ανέλπιστα καλό και για την ίδια αν και δύσκολο ερμηνευτικά - The Music Of The Night. Ο Karimloo μας είχε ήδη τραγουδήσει το σίκουελ του Φαντάσματος της Όπερας. Η Barbra Streisand αφιέρωσε την ερμηνεία της στον παρευρισκόμενο συνάδελφό της Ralph Fiennes, εξαίροντας την σκηνοθετική του ιδιότητα (αναφερόμενη προφανώς στο καλό Λευκό Κοράκι).

Συνέχισε με τα Second Hand Rose, Send In The Clowns, People, My Man, ενώ μας κατέπληξε παρουσιάζοντας στην γιγαντοοθόνη για πρώτη φορά εικόνες από την προετοιμασία της για το κινηματογραφικό project Gypsy, το οποίο δεν ευοδώθηκε, οδηγώντας στην ερμηνεία του Don’t Rain On My Parade. Διέκρινες για πρώτη φορά την απογοήτευση της σταρ για το ότι ένα όνειρό της δεν έγινε πραγματικότητα, αναγνωρίζοντας η ίδια ότι κατόρθωσε να πραγματοποιήσει τόσα άλλα. Όταν της ζήτησα να τραγουδήσει το Answer Me, μου απάντησε ότι είναι αγαπημένο της, πως της αρέσει και αυτής πολύ και με αποκάλεσε true collector. Δεν παρέλειψε να φέρει επί σκηνής τα τρία σκυλάκια της και την βοηθό της Renata.

Προτίμησε να κλείσει την συναυλία της με το The Man That Got Away, αναφερόμενη στο A Star Is Born της αγαπημένης της Judy Garland και ο κόσμος αποχώρησε υπό τους ήχους του σάουντρακ του The Mirror Has Two Faces με την παράλληλη προβολή γνωστού και ανέκδοτου υλικού από τα γυρίσματα.

ΥΓ: Επειδή δεν βλέπω να την συναντώ ποτέ ξανά, θα ήθελα να ευχαριστήσω την Μάγκυ Χαραλαμπίδου, που μπαίνοντας στην συναυλία του 1994, πρόσεξε ότι μου είχε πέσει το εισιτήριό μου και πως το πατούσα, χωρίς να το έχω πάρει χαμπάρι.