Ο όρος Down Under, όπως μας έλεγαν και οι Men At Work την δεκαετία του '80, αναφέρεται στην ήπειρο που βρίσκεται στο Νότιο ημισφαίριο, κάτω από τις περισσότερες ηπείρους, δηλαδή την Αυστραλία. Από εκεί προέρχονται οι Windchase, που δημιουργήθηκαν το 1976, από τον κιθαρίστα, τραγουδιστή και τραγουδοποιό Mario Millo και τον παίκτη των keyboard Toivo Pilt. Αυτοί οι δύο ανήκαν στο πρώτο Αυστραλιανό γκρουπ που έπαιξε progressive rock τους Sebastian Hardie. To όνομα του γκρουπ βγήκε από τον τίτλο του 2ου LP των Sebastian Hardie, Windchase. Ο Mario Millo ήταν για τους Windchase, ότι ήταν ο Andy Latimer για τους Camel.
Forward We Ride / Horsemen To Symphinity (1977)
Και ο παραλληλισμός μόνο τυχαίος δεν είναι. Βιρτουόζος της κιθάρας, αλλά με μοναδικό ταλέντο στο να γράφει τραγούδια, πράγμα που του πιστώθηκε και από την θητεία του στους Sebastian Hardie. Όμορφες μελωδίες, λυρισμός, μακριά ορχηστρικά περάσματα, όπως αρμόζει σε progressive σχήματα που σέβονται την "ταμπέλα". Εξάλλου ο τίτλος του δίσκου υπονοεί Symphonic Infinity. Το άλμπουμ ανοίγει με το ατμοσφαιρικό "Forward We Ride" με πιάνο, που θα οδηγήσει στο εξαιρετικό "Horsemen to Symphinity". Ακολουθεί το "Glad to Be Alive", δείγμα art rock μουσικής με χορωδία.
Glad to Be Alive (1977)
Το instrumental "Gypsy" ένα πολύ μελωδικό θέμα και ένα από τα πιό αξιόλογα του άλμπουμ. Το "No Scruples" ένα τυπικό συμφωνικό progressive που θυμίζει Yes.
Gypsy (1977)
To "Lamp's Fry" που αρχίζει με τον ήχο τηγανίσματος είναι ένα μακρύ τζαμ μεταξύ του Millo και του Toivo. Το "Non Siamo Perfetti" συνδυάζει την μελωδία από ένα τρακ από το πρώτο άλμπουμ των Sebastian Hardie με ένα τρακ από το δεύτερο δίσκο τους.
Lamp's Fry (1977)
Τέλος το "Flight Call" είναι πιό ανάλαφρο γενικά, πάντα όμως στην κατηγορία του εξαιρετικού. Το άλμπουμ κλείνει με μία live εκτέλεση του "Horsemen to Symphinity", χωρίς να υπάρχει κάτι που να το διαφοροποιεί ωστόσο από την στούντιο βέρσιον.
Flight Call (1977)
Αυτό το άλμπουμ δυστυχώς δεν είχε την επιτυχία των δύο άλμπουμ που έκαναν οι Sebastian Hardie. Βέβαια όχι λόγω του ότι υπολείπεται σε κάτι από αυτά. Ίσα-ίσα το αντίθετο θα έλεγα. Μάλλον τα ξεπερνάει αισθητά. Απλά ήταν θέμα timing. Η ίδια τύχη περίμενε και τα δύο single που κυκλοφόρησαν με αποτέλεσμα οι Windchase να διαλυθούν. Όπως μας λέει ο Mario Millo "Κοιτάζοντας πίσω είναι ξεκάθαρο ότι εκτός από ασήμαντες διαφορές ανάμεσα στα μέλη της μπάντας, ο κύριος λόγος που διαλυθήκαμε ήταν τα χρήματα, ή μάλλον η έλλειψη χρημάτων και η κακή διαχείρηση της μπάντας. Ποτέ δεν είχαμε τύχη με τους μάνατζερ και ο τελευταίος κατά λάθος μας οδήγησε σε δύο στρατόπεδα. Εμένα και τον Toivo και τον Alex με τον Peter. Σε μία χώρα με λίγο πληθυσμό παίζοντας μουσική που πιά δεν πούλαγε, νομίζω ήταν μοιραίο να γίνει, αν κι όλοι μας αισθανόμασταν ότι ήταν κρίμα".
Και αυτό είναι και η αλήθεια σχετικά με την διάλυση τόσων αξιόλογων γκρουπ, όταν το progressive καλείτο να αναμετρηθεί με το punk σε παγκόσμια κλίμακα στα τέλη της δεκαετίας του '70. Το punk, στο οποίο σύντομα θα αναφερθούμε εκτενέστερα. O Mario Millo εξακολούθησε να κάνει solo δισκογραφία με το Epic III (1979). Τελευταία δημιουργία του Mario Millo ήταν το 2003 όταν έκανε το άλμπουμ Ocean of the Mind, ακόμα ένα διαμάντι της progressive rock.
O Mario Millo είναι ένας από τους πιό αξιόλογους Αυστραλούς μουσικούς του εικοστού αιώνα, χωρίς να υπάρχει αίσθηση υπερβολής σε αυτό. Απλά τοποθέτησε την Αυστραλία στον χάρτη του progressive, γράφοντας επικά κομμάτια, αντάξια μεγαθήριων της progressive αλλά και της art/συμφωνικής rock, όπως οι Camel, οι Yes ή οι Genesis.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
