Από τον ALi Mathloum
Επτά χρόνια συμπληρώνεται από τον θάνατο του Chester Bennington. Και είχε πολλά να προσφέρει ακόμα. Και είχαμε πολλά να πούμε.
Ο πρώτος δίσκος των Linkin Park δε θα μπορούσε να βρει καταλληλότερη χρονιά για να κυκλοφορήσει, από το 2000.
Ένα κλικ από το να μην θεωρούνται 90s act καθώς αυτό θα τους αδικούσε. Το συγκρότημα αυτό έφτιαξε μια συνταγή από τελείως διαφορετικές μουσικές επιρροές και δημιούργησαν ένα φρέσκο και άκρως εκρηκτικό μείγμα, το όποιο έπιασε την νεολαία της εποχής από τον γιακά.
Η οργή, η αγανάκτηση, η πίεση, η κατάθλιψη, η απογοήτευση αλλά και τα μαθήματα ζωής που εξέφραζαν οι στίχοι των Linkin Park τους έκαναν τους νέους ήρωες της εποχής. Με μπροστάρη τον εκφραστικό Chester Bennington, τον οποίον ο κόσμος ένιωθε ως ”έναν από εμάς”.
Οι Linkin Park ΗΤΑΝ οι Nirvana της δικής τους γενιάς. Έπαιξαν ακριβώς αυτόν τον ρόλο.
Ηγήθηκαν ενός ολόκληρου μουσικού κινήματος, έφεραν τα πάνω κάτω στο μουσικό στερέωμα με την αναπάντεχη επιτυχία τους -με ένα μουσικό ύφος που μπήκε από την πίσω πόρτα στο mainstream προσκήνιο-, αλλά με τσαμπουκά και δυναμισμό, έκατσε στο θρόνο.
Το ”In The End” είναι το Smells Like Teen Spirit των 00’s. Όπως η παρέα του Cobain, έτσι και εκείνοι υπήρξαν το αντίδοτο. Το αντίδοτο στην λαίλαπα των πλαστικών προτύπων και της τσιχλόφουσκας. Υπήρξαν το αντίδοτο στα ξέφρενα συναισθήματα και στην ανάγκη για ξέσπασμα μιας ολόκληρης γενιάς που δε μπορούσε να βρει αλλού την δική της φωνή.
Την βρήκαν, στην αλλαγή της χιλιετίας, τίποτα δεν είναι τυχαίο, στην παράδοση της σκυτάλης από το κίνημα της grunge και τον Kurt Cobain στον επόμενο εκφραστή της τότε νεολαίας.
O Chester ήταν ένας από τους πιο τίμιους και ειλικρινής μουσικούς, δεν κρύφτηκε ποτέ πίσω από την περσόνα του ροκ σταρ. Έβαζε στα τραγούδια του τον εαυτό του, την πάλη με τους δαίμονες τους, την καταπίεση, και την κατάθλιψη.
Ατρόμητος στο να γίνει ευάλωτος, ανοίχτηκε όσο λίγοι και αυτό βοήθησε πάρα πολύ κόσμο. Φάνηκε πέρσι τέτοιες μέρες, πόσοι άνθρωποι βγήκαν να μιλήσουν, να δηλώσουν και να γράψουν πως ο Τσέστερ υπήρξε ο ψυχολόγος τους, η έμπνευση τους, η φωνή τους και η ταύτιση τους.
Οι στίχοι του όσο μεγάλωνε γίνονταν όλο και βαθύτεροι.
Βούταγε στον δικό του ψυχικό κόσμο και ανέσυρε στην επιφάνεια τα πιο σκοτεινά του σημεία, τα οποία όμως μετουσιώνοντας τα σε στίχους έγιναν ο πιο φωτεινός φάρος ελπίδας για όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό του.
Άγγιξε τόσες ψυχές, έβγαλε από το σκοτάδι ακόμα περισσότερες, μα δεν κατάφερε ποτέ την δική του. Η μουσική του και η επιρροή του στους ανθρώπους αλλά όχι στον εαυτό του, ήταν η δική του προσωπική Καδμεία Νίκη…
Τσέστερ, έφυγες 20 Ιουλίου του 2017, όμως θα ζεις σαν νικητής.
Από το School Of Rock
