Chris De Burgh – δεύτερο μέρος

Από από τις 4 στις 5, 06-04-2018 SHARES

" data-services="facebook">

Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη

Η περίοδος μετά το 1984 αν και περιέχει την μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του, το Lady In Red του 1986, χαρακτηρίζεται και όχι άδικα καλλιτεχνικά υποδεέστερη σε σχέση με την δεκαετία που είχε προηγηθεί. Στιγμές στιγμές μάλιστα είναι ηλίου φαεινότερο το ότι στη σύνθεση η μανιέρα έχει αντικαταστήσει την έμπνευση. Παρόλα αυτά στους δεκαπέντε στούντιο δίσκους που κυκλοφόρησαν από το 1986 έως και σήμερα υπάρχουν τραγούδια που αξίζουν προσοχής και ξεφεύγουν από τη συχνή αδιαφορία του λεγόμενου Adult Contemporary. Ενίοτε θα μπορούσε να βρει κάποιος και στιγμές όπου αξίζει να αγοράσει και το άλμπουμ, όπως στην περίπτωση της συνεργασίας του με την London Session Orchestra και την εξ’ Ουαλίας ανδρική χορωδία στο ζωντανά ηχογραφημένο Beautiful Dreams ή σε αυτή του Quiet Revolution. Σε κάποιες άλλες ο Chris μένει απλά στις καλές προθέσεις και δίνει δίσκους που είτε μπορούν εύκολα να ξεχαστούν, βλέπε The Storyman του 2006, ή δεν απογειώνονται ποτέ όπως η επανεκτέλεση ενός λιγότερου γνωστού ρεπερτορίου του στο άλμπουμ Home του 2012.

Η πιο ολοκληρωμένη του στιγμή έρχεται από το 2010 στην προσαρμογή του στο παραμύθι Moonfleet από τα τέλη του 19ου αιώνα, με το γενικό τίτλο Moonfleet & Other Stories. Ο ακροατής που σαγηνεύτηκε από τις ιστορίες του, δεκαέξι δίσκους πριν, βλέπε το Spanish Train and Other Stories του 1975, και περίμενε υπομονετικά για κάτι ανάλογο, θα βρει την επιβράβευση της υπομονής του σε αυτή τη δουλειά του. Μια απόδειξη ότι μπορεί ακόμα να φτιάχνει τραγούδια με ζηλευτή μαεστρία. Ακόμη και τα τραγούδια που δε σχετίζονται με την ιστορία συμπληρώνουν το άλμπουμ αρμονικά αφού βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος. Ίσως αν αποφάσιζε να ρισκάρει καλλιτεχνικά πιο συχνά τα πράγματα να είχαν πάρει διαφορετική τροπή. Σε κάθε περίπτωση στην πολυετή του καριέρα και ειδικότερα στην περίοδο που καλύπτουν τα παρακάτω τραγούδια έχτισε και διατήρησε έναν πυρήνα φανατικών ακολούθων που δεν απογοήτευσε ποτέ παραμένοντας πάντα ένας δεινός μελωδικός συνθέτης. Τέλος αξιοσημείωτη παραμένει αυτή την περίοδο η διάρκεια συνεργασίας του με τον παραγωγό, μηχανικό ήχου Chris Porter, από το 1999 και μετά και στα δέκα άλμπουμ που κυκλοφόρησε. Το όνομά του μπορείτε να βρείτε σε διάφορες ηχογραφήσεις των τελευταίων σαράντα χρόνων με ίσως από τις πιο χαρακτηριστικές αυτές των Wham / George Michael.

Μια που έφερε η παρακολούθηση της μέσης και ύστερης περιόδου της καριέρας του Ιρλανδού το όνομα του εκλιπόντος αγγλοκύπριου, να σας προτείνω να ακούσετε χωρίς προκατάληψη τα δείγματα από τα 30 και αυτά χρόνια. Μια τέτοια προσέγγιση πιστεύω είναι δίκαια για τον οσονούπω 70χρονο Chris, που απείχε πάντα από το αρχέτυπο του ροκ σταρ αλλά το σημαντικότερο είναι ότι θα σας ανταμείψει και μουσικά.

One word (straight to the heart) (LP: Into The Light – 1986)