Από τον Κώστα Ζουγρή
Διανύουμε την 6η δεκαετία που ο Γιάννης Πετρίδης είναι συνδρομητής στο περιοδικό Billboard, ένα περιοδικό που αποτελεί την βίβλο όσων παρακολουθούν από μικροί τις μουσικές εξελίξεις στην Αμερική, αλλά και τον υπόλοιπο πλανήτη.
Στην αρχή, σχεδόν μόλις τελειώσαμε το δημοτικό βάζαμε , αν θυμάμαι καλά από 80 δραχμές και μοιραζόμασταν τα τεύχη που το Billboard είχε δεχθεί με ειδική προνομιακή συμφωνία να μας στέλνει κάθε 15 μέρες, δηλαδή χάναμε ένα τεύχος γιατί για μας τότε οι 350 δραχμές της ετήσιας συνδρομής ήταν μεγάλο ποσό, αφού οι γονείς μας δεν είχαν την δυνατότητα να μας βοηθήσουν.
Στην συνέχεια μεγαλώνοντας κάναμε ξεχωριστές συνδρομές, κάτι που ο Πετρίδης το συνεχίζει μέχρι σήμερα, εγώ σταμάτησα γιατί πριν από μερικά χρόνια το περιοδικό είχε υποστεί μία μεγάλη καθίζηση στο περιεχόμενο του που δεν με συγκινούσε, άρχισαν να δυσκολεύουν και τα οικονομικά, ενώ υπήρχε πια η δυνατότητα της ηλεκτρονικής ανάγνωσης.
Μιλάγαμε σήμερα το πρωί με τον Γιάννη που μου είπε ότι καμία από τις δισκογραφικές εταιρείες στην Ελλάδα δεν παίρνει πια το Billboard και με ρώταγε αν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρχει έστω και ένας άλλος στην χώρας μας που να είναι συνδρομητής στην έντυπη και όχι την ηλεκτρονική έκδοση.
Θυμάμαι στην δεκαετία του '60 που είχαμε σταματήσει τις συνδρομές για κάποια χρόνια λόγω της στρατιωτικής μας θητείας με τι λαχτάρα πήγαινα από την Τετάρτη στο κατάστημα του Λαμπρόπουλου στην Λυκούργου, δούλευα λίγο πιο κάτω στην Κλεισθένους, για να το διαβάσω, μερικές φορές επειδή είχαν καταλάβει τι ψώνιο ήμουν, μου το έδιναν και τους το πήγαινα την άλλη μέρα.
Διάβαζα μέχρι και τις αγγελίες, ενώ μετέφερα ή διαβάζαμε μαζί με τον Γιάννη όταν ήταν Αθήνα, κάθε γραμμή που έγραφε, κάναμε τις προβλέψεις μας για τα νέα τραγούδια και γενικά ζούσαμε σε μία κατάσταση νιρβάνας.
Στη μουσική μας βιβλιοθήκη μπήκαν σταδιακά και πολλά Βρετανικά μουσικά έντυπα γι' αυτό είχαμε το μικρόβιο και συναινέσαμε στην έκδοση του Ποπ & Ροκ όταν μας το πρότειναν.
Είναι υπερβολικό ίσως να ισχυρισθούμε ότι δεν υπάρχουν νέοι άνθρωποι που αγαπούν υπερβολικά την μουσική και πληρώνουν κάποια χρήματα σήμερα για να έχουν πληροφόρηση, σίγουρα υπάρχουν αρκετοί, αλλά είναι ελάχιστοι και οι κάτω από τα 40 δύσκολα θα ξεπερνούν τους 100.
Αριθμός εξαιρετικά χαμηλός γι' αυτό και υπάρχει ελάχιστη ανταπόκριση στις εκκλήσεις μου για βοήθεια και όταν αυτή έρχεται σχεδόν σε κάθε περίπτωση έχει αποστολέα που είναι απίθανο να είναι μικρότερος από 30, άντε να υπάρχουν 1-2 περιπτώσεις στα 3,5 εκατομμύρια.
Θέλω 'να με βοηθήσω' αλλά το μέλλον είναι χλωμό και γίνετε ακόμα πιο χλωμό γιατί συνέχεια λιγοστεύουν τα έσοδα, όπως γίνετε και με τους μισθούς και το κακό είναι ότι όσο δεν υπάρχει αντίσταση, αυτό θα χειροτερεύει.
Τι θα έκανα αν μπορούσα; Αν ήμουν πολλά χρόνια νεότερος θα προσπαθούσα να συσπειρώσω τους νέους σε μία καθολική άρνηση για εργασία μέχρι να αποκατασταθούν οι μισθοί στο επίπεδο που αξίζουν και πρέπει, όχι με την έννοια του να επιστρέψουν στο 2009, αλλά με την έννοια ότι δεν μπορεί η εταιρία Α ή Β ή Γ να έχει σημαντικά περισσότερα κέρδη από το 2009 και να δίνει χαμηλότερους μισθούς.
Αν δεν έλεγαν οι νέοι σήμερα 'και τι μπορώ να κάνω' να δούμε αν θα έβρισκαν πτυχιούχους νέους με 350 ευρώ το μήνα.
Δεν ξέρω αν είναι πολύ ακραία η άποψη μου,αλλά πιστεύω ότι οι σημερινές αμοιβές των νέων είναι άδικες και χειροτερεύουν την οικονομία μας.
Και που κολλάει αυτό για την οικονομία με την μουσική; Ανοίξτε τις τηλεοράσεις σας και θα καταλάβετε, από την Κυριακή ακόμα καλύτερα.
Εγώ και αρκετοί από την γενιά μου το κάναμε το μουσικό ταξίδι μας και ήταν πολύ ωραίο, θα το συνεχίσουμε όταν έλθει η ώρα και στον ουρανό.
Πάνω απ' όλα, πιστεύουμε, σωστά ή λάθος, ότι κάναμε αυτό που πρέπει με την βοήθεια βέβαια αρκετών από εσάς.
Περιμένουμε να μας πει κάποιος αν παίρνει το έντυπο Billboard.
