Τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά και γενικά οι γιορτές είναι μέρες χαράς, αλλά μερικοί, όπως εγώ παραμένουμε μόνιμα γκρινιάρηδες γιατί δεν κυκλοφορούμε μόνιμα με το χέρι στην τσέπη όπως μερικοί σύγχρονοι μάγκες που 'μας έχουν στο τσεπάκι τους', γιατί αν το βάλουμε, θα διαπιστώσουμε ότι είναι άδεια αφού μεριμνούν γι' αυτό εργολαβικά οι κυβερνήσεις μας τα τελευταία 12 χρόνια παραδίδοντας ο ένας την σκυτάλη στον άλλο.
Με αδύνατη σχεδόν την πρόσβαση μας στις διαφημιστικές εταιρίες που μας αγνοούν όσο και να ανεβαίνουμε, όπως και οι πιο εύρωστοι όμιλοι της χώρας που 'δεν έχουν στα πλάνα τους' να βοηθούν μουσικές προσπάθειες που δεν ανήκουν σε κάποιο όμιλο ώστε να ελέγχουν πολλά μέσα και να προωθούν συγκεκριμένες πολιτικές από κάθε χώρο.
Αν συνεχισθεί αυτή η άνοδος που έχουμε, σε συνδυασμό με την κρίση και ότι ο κόσμος βαρέθηκε πια να ακούει τις ίδιες ειδήσεις και στρέφεται στην μουσική και σε άλλα που τον ευχαριστούν, το 2024 θα είμαστε ακόμα καλύτερα, θα μεγαλώνει η παρέα μας, αλλά θα μικραίνουν οι αντοχές μας.
Αυτές οι απαισιόδοξες σκέψεις ήλθαν στο μυαλό μου, παρά την σημαντική άνοδο μας μέσα στο 2023, ακούγοντας σε ξένο ραδιόφωνο, σιγά μη το παίξουν εδώ, το River της Joni Mitchell, από τα αγαπημένα μου Χριστουγεννιάτικα τραγούδια.
Μην δίνεται σημασία όμως γιατί είμαι μόνιμα απαισιόδοξος, γιατί συχνά βλέπω τα άσχημα της ζωής, κάτι πολύ άδικο, αλλά δεν αλλάζουν εύκολα οι άνθρωποι.
