Υπήρχε ένα κατάστημα στην Νέα Υόρκη, στον 12ο δρόμο που λεγόταν Footlight.
Για δεκαετίες ήταν το κορυφαίο στο είδος του, ειδικευμένο σε Soundtracks, Original Cast και Crooners.
Κάθε φορά που επισκεπτόμουν την Νέα Υόρκη ήταν στις προτεραιότητες μου για να ενημερωθώ και να αγοράσω τα νέα άλμπουμ με την κινηματογραφική και θεατρική μουσική.
Εκεί γύρω στα τέλη της περασμένης δεκαετίας το κατάστημα έκλεισε και μεταφέρθηκαν κάποιες από τις πωλήσεις του, διαδικτυακά.
Όταν στην τελευταία μου επίσκεψη ρώτησαν το ένα από τους δύο ιδιοκτήτες γιατί κλείνει, μου απάντησε ότι το ενδιαφέρον πια για τα Soundtracks με μουσική επένδυση ταινιών, έχει πέσει δραματικά, αλλά και το ότι ο κινηματογράφος άλλαζε σταδιακά επηρεάζοντας και αυτόν τον χώρο.
Κάπου εκεί τοποθετώ και το τέλος της εποχής των Soundtracks όπως τα γνωρίσαμε από την δεκαετία του '40 και μετά.
Ο κινηματογράφος και ιδιαίτερα ο εμπορικός, αυτό που λέμε Blockbuster δεν έχει σχέση πια και με τον εμπορικό κινηματογράφο των προηγούμενων ετών, όταν η μουσική ήταν αναπόσπαστο μέρος της ταινίας.
Θυμηθείτε για παράδειγμα το Ben-Hur του 1960 και την καταπληκτική μουσική τού περίφημου Miklós Rózsa, το Jaws ή το Star Wars με τις μνημειώδεις μουσικές του John Williams.
Στις σημερινές ανάλογες ταινίες η μουσική καλύπτεται από τα ηχητικά εφέ και από εκεί που κάποτε ο συνθέτης ήταν από τους στυλοβάτες μιας ταινίας, φτάσαμε στο σημείο απλά να γράφουν κάποια διεκπαιρεωτική μουσική, όπως ο Michael Giacchino στο καινούργιο Spiderman και ο καλό συνθέτης Rupert Jexon Williams στην μεγάλη επιτυχία του 2017 Wonder Woman
Ακόμα και στις άλλες πιο 'ψαγμένες' ταινίες όπως η 'Aποπλάνηση' της Sophia Copolla ακούσαμε μία σχεδόν αδιάφορη μουσική, από το καλό Γαλλικό συγκρότημα των Phoenix.
Πριν 45 χρόνια ο πατέρας της στον περίφημο Νονό είχε την αριστουργηματική μουσική του Nino Rota.
Η μουσική των ταινιών σήμερα στηρίζεται κυρίως στα συνθεσάηζερ και τα κομπιούτερ. Έχουμε σταματήσει να ακούμε αυτά τα συμφωνικά σκορ που μας μάγευαν και έχω την εντύπωση πως μία από τις τελευταίες φορές που ακούσαμε σπουδαία κινηματογραφική μουσική ήταν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας όταν ο Howard Shore έγραψε την έξοχη μουσική για τα Lord Of The Rings.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν έχουμε ευτυχώς και κάποιες σπουδαίες εξαιρέσεις τα τελευταία χρόνια, όπως τις μουσικές του Alexander Desplat ή το πραγματικά μεγάλο μουσικό γεγονός της χρονιάς, την μουσική των Benj Pasek και Justin Paul για την ταινία La La Land που μας θύμισε πράγματι πολλά ισάξια μιούζικαλ από το παρελθόν.
Αυτοί οι δύο είχαν μία εξαιρετική συνέχεια με την μουσική και τα τραγούδια που έγραψαν για το θεατρικό Dear Evan Hansen που είχα την τύχη να δω πριν 3 μήνες στο Broadway.
Οι πωλήσεις σε κάποια από τα σημερινά Soundtracks εξακολουθούν να έχουν ενδιαφέρον. Eίναι όμως Soundtracks με τραγούδια και όχι με μουσική, για παράδειγμα Guardians Of The Galaxy και Baby Driver.
Γιάννης Πετρίδης
