Μοντέρνα Κλασσικά – Κάντρι – Φολκ – Αμερικάνα

Μοντέρνα Κλασσικά – Κάντρι – Φολκ – Αμερικάνα

Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη

Η χρονιά του 2025 είναι γεμάτη country, folk και americana κυκλοφορίες που δείχνουν πως αυτά τα είδη παραμένουν ζωντανά και συναισθηματικά εύστοχα. Από ολοκαίνουριες φωνές που αναζητούν τον τόπο τους, μέχρι καλλιτέχνες με πολυετή πορεία που ξαναπιάνουν το νήμα της παράδοσης με νέο βλέμμα, η λίστα που ακολουθεί προετοιμάζει τον ακροατή για ένα ταξίδι μέσα σε ιστορίες δρόμου, οικογένειας, απώλειας, αντοχής και αγάπης, με τραγούδια που ακουμπούν τόσο στις ρίζες όσο και στο σήμερα, χωρίς να αναζητούν επιφανειακά τρικ ή ξένα υβρίδια, αλλά με απλή καθαρή γραφή, στιβαρές μελωδίες και την αίσθηση ότι η μουσική είναι ακόμη ένας τόπος συνάντησης.

Η Ella Langley είναι από την πολιτεία Άλαμπαμα των ΗΠΑ και αποτελεί μία από τις πιο ανερχόμενες καλλιτέχνιδες της σύγχρονης country. Το 2025 κυκλοφόρησε το single «Choosin’ Texas», γραμμένο μαζί με Miranda Lambert, Luke Dick και Joybeth Taylor, και με παραγωγή από την ίδια και Ben West. Πριν από αυτό, το 2024 γνώρισε μεγάλη επιτυχία με το single «You Look Like You Love Me» μαζί με Riley Green, το οποίο έφτασε στο #1 του Billboard Country Airplay και απέφερε στην Langley μία πλατινένια πιστοποίηση. Η μουσική της κινείται στον χώρο του σύγχρονου country, με παραδοσιακά στοιχεία του είδους και pop επιρροές, ενώ η μελωδία και η ερμηνεία της φωνής της έχουν αναγνωριστεί ως το δυνατό της χαρτί.

Η Ashley Cooke, 28 ετών, στο «baby blues» κλειδώνει την προσωπική γραμμή της σύγχρονης country, παραγωγικά ώριμη, με υψηλά streams και θετική κάλυψη από mainstream country έντυπα, αποδεικνύει ότι η ευαισθησία μπορεί να γίνει ραδιοφωνικό συμβάν.

Ο Orville Peck, Καναδός τραγουδοποιός, στο «Atchafalaya» συνεργάζεται με την Noah Cyrus. Το κομμάτι κυκλοφόρησε το 2025 μέσα στο άλμπουμ «Stampede: Vol. 1», όπου ο Peck συγκεντρώνει συνεργασίες με αναγνωρισμένα ονόματα της country και της pop. Στην παραγωγή συμμετείχε ο Tommy English (συνεργασίες με την Kacey Musgraves και τον BØRNS), δίνοντας στο έργο σαφή δομή και ήχο. Η συνεργασία Peck–Cyrus εντάσσεται στη στρατηγική του Peck να συνδέει την country με καλλιτέχνες άλλων ειδών, διευρύνοντας την απήχησή του σε ευρύτερο κοινό.

Η Sara Bareilles (Καλιφόρνια, ΗΠΑ, 1979) και η Brandi Carlile (Ουάσινγκτον, ΗΠΑ, 1981) συναντώνται στο τραγούδι «Salt Then Sour Then Sweet», που κυκλοφόρησε το 2025 στο πλαίσιο του ντοκιμαντέρ «Come See Me in the Good Light». Η Bareilles είναι γνωστή για τα άλμπουμ «Little Voice» (2007), «Kaleidoscope Heart» (2010) και «Amidst the Chaos» (2019), ενώ η Carlile έχει υπογράψει για τα «Bear Creek» (2012), «By The Way, I Forgive You» (2018) και «In These Silent Days» (2021). Το κομμάτι συνδυάζει λιτή ενορχήστρωση με δυναμικές φωνητικές ερμηνείες, αναδεικνύοντας την εκφραστική δύναμη και την αμεσότητα των δύο καλλιτεχνών. Την παραγωγή την έχει αναλάβει ο Rob Moose (Bon Iver, The National, Phoebe Bridgers, Sufjan Stevens, Taylor Swift, Sara Bareilles, Brandi Carlile, John Legend, Paul Simon) ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους και περιζήτητους σύγχρονους βιολιστές, ενορχηστρωτές και παραγωγούς στη διεθνή σκηνή. Βασισμένο σε ποίημα της Andrea Gibson.

Ο Max McNown είναι Αμερικανός τραγουδοποιός, γεννημένος στις 20 Ιουλίου 2001 στο West Linn του Όρεγκον και μεγαλωμένος στο Bend πριν μετακομίσει στο Νάσβιλ. Το 2025 κυκλοφόρησε το EP «Both Sides of the Blade», μια συλλογή πέντε τραγουδιών που σηματοδοτεί την επιστροφή του στις ακουστικές ρίζες του και αναδεικνύει την ευαλωσία και την ειλικρίνεια στη μουσική του. Ο τίτλος κομμάτι του EP, «Both Sides of the Blade», αποτελεί μια γυμνή από φτηνά κόλπα παραγωγής, ατμοσφαιρική μπαλάντα που εξερευνά την ειρωνεία και τον διχασμό στο συναίσθημα, ενώ τραγουδά για αγάπη και πόνο. Προηγουμένως, είχε κάνει αίσθηση με το single «A Lot More Free» το 2024, που του έδωσε μεγάλη αναγνωρισιμότητα και βοήθησε να θεμελιώσει την καριέρα του. Παρά τη νεαρή ηλικία του, μόλις 24 ετών, ο McNown δείχνει αξιοσημείωτη ωριμότητα στο γράψιμο τραγουδιών και μια ικανότητα να συνδυάζει στοιχεία country, folk και παραδοσιακής αμερικανικής μουσικής με σύγχρονη, συναισθηματική προσέγγιση.

Το «Evangeline» των Whitney και Madison Cunningham συνδυάζει folk αισθητική με ευαίσθητες φωνητικές εναλλαγές, δημιουργώντας μια ζεστή και νοσταλγική ατμόσφαιρα. Οι Whitney και Madison Cunningham πλέκουν τις φωνές τους πάνω σε κιθάρες και διακριτικά πλήκτρα, θυμίζοντας την κλασική αμερικανική folk rock σκηνή. Από το άλμπουμ «Small Talk».

Ο Billy Currington, γεννημένος το 1973 στη Γεωργία των Ηνωμένων Πολιτειών, ανήκει στη σταθερή εκείνη κατηγορία καλλιτεχνών που κράτησαν την παραδοσιακή country στον αέρα των charts χωρίς να την αλλοιώσουν. Με δισκογραφική παρουσία από το 2003 και οκτώ στούντιο άλμπουμ μέχρι σήμερα, έχει υπογράψει σειρά επιτυχιών που ισορροπούν ανάμεσα στο κλασικό αφήγημα και στη σύγχρονη παραγωγή. Επιτυχίες όπως τα «Must Be Doin’ Somethin’ Right», 2005, #1, Billboard Hot Country Songs, «Good Directions», 2007, #1, Billboard Hot Country Songs, «People Are Crazy», 2009, #1, Billboard Hot Country Songs, «That’s How Country Boys Roll», 2010, #1, Billboard Hot Country Songs, «Pretty Good at Drinkin’ Beer», 2010, #1, Billboard Hot Country Songs, «Hey Girl», 2013, #1, Billboard Country Airplay. Το «Run For My Whiskey» κινείται συνειδητά στη γραμμή της παλιάς country αφήγησης, με έμφαση στη φωνή, τον χαρακτήρα και τη λιτή μελωδία, περισσότερο σαν ιστορία παρά σαν κατασκευή για ραδιόφωνο. Η ερμηνεία του Currington παραμένει χαμηλόφωνη αλλά αποφασιστική, θυμίζοντας γιατί παραμένει αξιόπιστο σημείο αναφοράς για το είδος, χωρίς να χρειάζεται επανεκκινήσεις ή αισθητικά άλματα για να σταθεί στο παρόν.

Το τρίο Dress & Tie, Stephen Sanchez, Devi στο «What Did I Do?» αξιοποιεί νεανική ενέργεια που ο Νάσβιλ τύπος βρίσκει υποσχόμενη για ραδιοφωνικά παιξίματα.

Η Kacey Musgraves κυκλοφόρησε το τραγούδι «If The World Burns Down» στις 23 Οκτωβρίου ως μέρος του soundtrack του «Nobody Wants This». Η σύνθεση υπογράφεται από την ίδια μαζί με δύο από τις πιο αναγνωρίσιμες δημιουργικές δυνάμεις του σύγχρονου Νάσβιλ, με κοινή πορεία που έχει στιγματίσει την αμερικανική country και folk-pop των τελευταίων χρόνων τους Daniel Tashian και Ian Fitchuk με το τραγούδι να χαρακτηρίζεται από λιτή ενορχήστρωση με πιάνο και διακριτικά φωνητικά, που αναδεικνύουν την ευαισθησία και την αμεσότητα της φωνής της και μια θεματολογία να αγγίζει την ελπίδα και την καταστροφή, αποδίδοντας μια ατμόσφαιρα μελαγχολίας και ειλικρίνειας.

Το «My Time Ain’t Long» του Patrick Sweany είναι μια σύγχρονη ανάπλαση ενός παλιού αμερικανικού blues, στηριγμένου σε παραδοσιακό λαϊκό μοτίβο που έχουν τραγουδήσει ο Blind Boy Fuller και ο Ted Hawkins, όμως στη δική του εκδοχή αποκτά την ξερή, χειροποίητη υφή ενός τραγουδιού που θα μπορούσε να βρίσκεται σε παλιό δίσκο της Fat Possum, πλάι στον R. L. Burnside ή τον Junior Kimbrough. Ο Patrick Sweany, γεννημένος στο Οχάιο και ενεργός από το 1999 με το πρώτο του άλμπουμ «I Wanna Tell You», έχει χτίσει μια δισκογραφία που περιλαμβάνει τα «The Shoeshine Boy», «That Old Southern Drag» και «Close to the Floor», διασχίζοντας το φάσμα ανάμεσα στο blues, το soul και το folk με μια ιδιαίτερη αίσθηση αμεσότητας. Στο «My Time Ain’t Long» συνδυάζει τη βραχνή φωνή και την κιθάρα παιγμένη σαν άλλος Mark Knopfler, σε έναν ήχο που θυμίζει τόσο τις πιο αυθεντικές στιγμές της americana όσο και τις λιτές, δωρικές παραγωγές που προτιμά ο Dan Auerbach, με τον οποίο έχει συνεργαστεί στο παρελθόν. Το κομμάτι περιλαμβάνεται στο άλμπουμ «Baby, It’s Late» του 2025, σε δικιά του παραγωγή, με ατμόσφαιρα που επαναβεβαιώνει τον Sweany ως μια από τις σταθερές και ειλικρινείς φωνές του σύγχρονου αμερικανικού roots ήχου.

Ο Ty Myers, από τις πιο φρέσκες και ανερχόμενες φωνές της σύγχρονης αμερικανικής μουσικής, συναντά τον Marcus King στο «Two Trains», ένα τραγούδι που κυκλοφόρησε το 2025 και αντλεί το ύφος του από την παράδοση του southern rock και του vintage rhythm and blues. Ο Myers, γεννημένος στο Τέξας και ενεργός δισκογραφικά από τα μέσα της δεκαετίας του 2020, έχει προσελκύσει προσοχή με το ντεμπούτο του υλικό, ενώ ο King, ήδη καθιερωμένος με τα άλμπουμ «El Dorado» και «Young Blood», φέρνει εδώ την γνώριμη, σπαρακτική του ένταση στην κιθάρα και φυσικά τη φωνή. Το «Two Trains» στηρίζεται σε μια βατή, μπλουζ γραμμή που θυμίζει τις παλιές ηχογραφήσεις του Delaney and Bonnie και του πρώιμου Eric Clapton, με τους δύο καλλιτέχνες να μοιράζονται το τραγούδι σαν να συνεχίζουν μια παράδοση που υπήρχε πριν από αυτούς και θα υπάρχει και μετά. Πρόκειται για μια συνεργασία που αναδεικνύει το εύρος του Myers και επιβεβαιώνει την θέση του King ως ενός από τους πιο εκφραστικούς κιθαρίστες της γενιάς του.

Παράλληλα ο Paul Cauthen, ο Τεξανός «Big Velvet» με την ογκώδη, βροντώδη φωνή που έχει γίνει το σήμα κατατεθέν του, επιστρέφει το 2025 με το «Ain’t No Crime», ένα κομμάτι που ενισχύει ακόμη περισσότερο το ήδη στιβαρό outlaw προφίλ του. Γεννημένος στο Tyler του Τέξας και ενεργός δισκογραφικά από τα μέσα της δεκαετίας του 2010 με δουλειές όπως τα «My Gospel» και «Room 41», ο Cauthen έχει εξελιχθεί σε μια από τις πιο θεατρικές και ανεξίτηλες φιγούρες της σύγχρονης country–americana σκηνής. Το «Ain’t No Crime» πατά σε εκείνο το μείγμα ρυθμικής country, southern soul και swagger που κάνει τον Cauthen να μοιάζει σαν απόγονο του Waylon Jennings και του Leon Russell, με το Texas press, ένας από τους πιο ισχυρούς μηχανισμούς διαμόρφωσης ταυτότητας για καλλιτέχνες της country και της americana, μέσα από δίκτυα τοπικών ραδιοφώνων, έντυπων μέσων, να τον αποθεώνει για τη φωνητική του πυκνότητα και την αίσθηση υπερβολής που χειρίζεται με πλήρη επίγνωση. Ένα τραγούδι που επιβεβαιώνει πως ο «Big Velvet» δεν παίζει τον ρόλο του outlaw, γιατί πολύ απλά τον ενσαρκώνει.

Το «Dance of the Gecko» των Geckøs με τους M. Ward, Howe Gelb και McKowski κυκλοφόρησε ψηφιακά στις 30 Απριλίου του 2025. Η ηχογράφηση έγινε στην Τούσον της Αριζόνα, με συμπληρωματικές στην Ομάγ και στο Black Mountain της Ιρλανδίας, μίξη από τον John Parish στο Μπρίστολ και τελική επεξεργασία από τον Shawn Joseph. Οι Geckøs αποτελούν σύμπραξη του Αμερικανού τραγουδοποιού M. Ward από την Καλιφόρνια, γνωστού από τη σόλο πορεία του και το ντουέτο She and Him, του Howe Gelb, ηγετικής μορφής των Giant Sand με έδρα την Τούσον, και του Ιρλανδού πολυοργανίστα Mark McCausland (McKowski) από την Ομάγ, γνωστού από τους The Lost Brothers και τις σύγχρονες ανεξάρτητων ταινιών, μικρού μήκους φιλμ και έργων video art του ορχηστρικές δουλειές. Το ίδιο το κομμάτι συνδυάζει ήχους της αμερικανικής νοτιοδυτικής παράδοσης με ιρλανδικές αποχρώσεις, σε μια ζεστή και ονειρική ενορχήστρωση που λειτουργεί ως πρώτη επίσημη δήλωση ταυτότητας για τη συνεργασία των τριών δημιουργών.

Το «Took A Walk» βρίσκει τον Shaboozey, έναν από τους πιο ενδιαφέροντες εκπροσώπους της νέας country-rap/americana σκηνής από τη Βιρτζίνια, να συναντά τον Stephen Wilson Jr, τον Ινδιανέζο τραγουδοποιό που έχει ξεχωρίσει με το «søn of dad» και την ιδιαίτερη, «σπασμένη» φωνή του. Το τραγούδι του 2025 κυκλοφόρησε μετά την επιτυχία του Shaboozey με το «Let It Burn» και συνεχίζει την πορεία του σε έναν ήχο που ενώνει τραχύτητα, folk ευαισθησία και ρυθμικότητα χωρίς προσποιήσεις. Ο Stephen Wilson Jr, με στιχουργικό ύφος βαθιά επηρεασμένο από την alt-country και την προσωπική μυθολογία της αμερικανικής ενδοχώρας, προσθέτει βάρος και υφή στη συνεργασία. Το «Took A Walk» μοιάζει να κουβαλά την παράδοση των ντουέτων της καρδιάς της country, αλλά από ένα πρίσμα σύγχρονο και λιγότερο «γυαλισμένο», με δύο φωνές που δεν φοβούνται να λερώσουν τα χέρια τους στην ιστορία του είδους.

Η Brandi Carlile, γεννημένη το 1981 στο Ρέιβενσντεϊλ της Ουάσινγκτον, μεγάλωσε σε μια οικογένεια όπου η folk και η country αποτελούσαν καθημερινότητα και εμφανίστηκε δισκογραφικά το 2005 με το ομώνυμο άλμπουμ της που την έφερε αμέσως στο προσκήνιο. Στα χρόνια που ακολούθησαν δημιούργησε μια πορεία με άλμπουμ όπως τα «The Story», «Bear Creek», «By The Way, I Forgive You» και «In These Silent Days», ενώ έχει τιμηθεί με πολλαπλά Grammy, επιβεβαιώνοντας την παρουσία της ως μια από τις πιο επιδραστικές φωνές της σύγχρονης americana. Το «A War With Time» του 2025 φέρει τη γνωστή της καθαρότητα, ένα τραγούδι γραμμένο σαν μυστική εξομολόγηση που αναμετριέται με τον χρόνο και την απώλεια. Η σκηνική της σχέση με τη Joni Mitchell, όπως αποτυπώθηκε στη ζωντανή εμφάνιση του Newport το 2022 και αργότερα στο live άλμπουμ «Joni Mitchell at Newport», λειτουργεί σαν αόρατη κλωστή που συνδέει το παλιό με το νέο, προσφέροντας στην Carlile έναν ηχητικό και συναισθηματικό άξονα τον οποίο τιμά χωρίς να μιμείται. Στο «A War With Time» η Brandi Carlile μένει πιστή στην τραγουδοποιία που την ανέδειξε, υφαίνοντας την παράδοση της folk με τη βαθιά της ερμηνευτική ευαισθησία, και δείχνοντας για ακόμη μια φορά πώς ένα απλό τραγούδι μπορεί να κουβαλά πολλή ζωή. Είναι από τα καλύτερα της χρονιάς γενικώς.

Ο Thomas Rhett, γεννημένος το 1990 στη Γεωργία των Ηνωμένων Πολιτειών, ανήκει στη γενιά των καλλιτεχνών που ανανέωσαν τη σύγχρονη country χωρίς να κόψουν τους δεσμούς με την παράδοση. Γιος του τραγουδοποιού Rhett Akins, «That Ain’t My Truck», εμφανίστηκε δισκογραφικά στις αρχές της δεκαετίας του 2010 και έχει ήδη κυκλοφορήσει επτά στούντιο άλμπουμ, με διαδοχικές επιτυχίες στα αμερικανικά chart και σταθερή παρουσία στο mainstream ρεύμα του είδους. Το «On A River» κινείται στο γνώριμο terrain του, με μελωδική αφήγηση και καθαρό ρυθμικό σκελετό, παραπέμποντας στον εξωστρεφή, ραδιοφωνικό country ήχο που τον καθιέρωσε.

Ο Andrew Bird, από το Σικάγο, στο «Blood» δείχνει τη συνέχειά του ως δημιουργός με σταθερή παρουσία στη folk και indie σκηνή. Το κομμάτι περιλαμβάνεται στο EP «Borrow or Rob» (2025), όπου παρουσιάζονται νέες συνθέσεις μαζί με επανεκτελέσεις παλαιότερων τραγουδιών. Στην παραγωγή συμμετείχαν ο Dan Dietrich (συνεργασίες με τους Wilco) και ο Mark Nevers (συνεργασίες με τους Lambchop), δίνοντας στο έργο σαφή δομή και ήχο. Η δισκογραφία του Bird ξεκινά από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και περιλαμβάνει πάνω από δέκα άλμπουμ, με σταθερή πορεία και αναγνωρισιμότητα.

Το «Cursive» βρίσκει τον Matt Maeson, τον Αμερικανό τραγουδοποιό από τη Βιρτζίνια που έγινε γνωστός με το «Hallucinogenics» το 2019, να συναντά τους Manchester Orchestra, το συγκρότημα της Ατλάντα που από το 2006 καλλιεργεί μια παράδοση ευάλωτου, σχεδόν θεατρικού indie rock. Η συνεργασία τους του 2025 έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από κοινό και κριτικούς, που εντόπισαν στη φωνή του Maeson εκείνη τη ραγισμένη ένταση που παραπέμπει στη σχολή των «Bright Eyes», ενώ οι Manchester Orchestra φέρνουν την επιβλητική δραματουργία που τους έχει χαρίσει κύρος στην αμερικανική ανεξάρτητη σκηνή. Το αποτέλεσμα είναι ένα κομμάτι που ανεβοκατεβαίνει σαν παλμός, από ψιθυριστή εξομολόγηση σε κιθαριστική έξαρση, μια σύμπραξη που συνομιλεί με την παράδοση των Rites of Spring και της emocore αφήγησης χωρίς να τη μιμείται. Πρόκειται για συνεργασία που δείχνει ωριμότητα, αλλά και πλήρη συνείδηση του πώς η αμερικανική indie γραφή εξελίχθηκε τις τελευταίες δύο δεκαετίες.

Ο Jon Batiste, πολυβραβευμένος μουσικός από τη Λουιζιάνα με διαδρομή που ενώνει τζαζ παιδεία, ποπ διαύγεια και κοινωνικό σχόλιο, επιστρέφει με το «BIG MONEY», ένα κομμάτι που συνοψίζει τη σύγχρονη, και χωρίς φραγμούς αισθητική του. Γεννημένος το 1986 στο Κενέρ της Λουιζιάνα και απόφοιτος του Juilliard, ο Batiste κινήθηκε από νωρίς ανάμεσα σε σκηνές και πλατφόρμες, από τις προσωπικές του δουλειές μέχρι τον ρόλο του ως καλλιτεχνικού διευθυντή σε τηλεοπτική εκπομπή ευρείας απήχησης, κατακτώντας Grammy και αναγνώριση πέρα από τα στενά όρια της τζαζ. Στο «BIG MONEY» συνδυάζει ρυθμό που παραπέμπει στη μαύρη αμερικανική παράδοση με άμεσο, κοφτό λόγο γύρω από την αξία, την επιτυχία και το τίμημά τους, σε μια γραφή που θυμίζει τη διαχρονική λειτουργία του τραγουδιού ως κοινωνικού καθρέφτη. Ο Batiste στήνει έναν ήχο εξωστρεφή, σχεδόν γιορτινό, που αφήνει το μήνυμα να περάσει μέσα από το σώμα πριν φτάσει στο μυαλό, επιβεβαιώνοντας τη θέση του ως καλλιτέχνη που γεφυρώνει την παράδοση με το παρόν.

Ο Chance Peña, γεννημένος το 1999 στο Τέξας, ξεκίνησε την πορεία του μέσα από το The Voice όπου συμμετείχε σε νεαρή ηλικία. Το 2015 κυκλοφόρησε το πρώτο του EP και από τότε έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως ο John Paul White και τον Hayd. Το 2023 γνώρισε ευρύτερη αναγνώριση με το τραγούδι «In My Room» που έγινε viral στο TikTok. Το «West of Ohio» εντάσσεται στο άλμπουμ «When I Change My Mind I Don’t Mean It» του 2025, δείχνοντας τη στροφή του σε πιο ώριμη folk και americana γραφή.

Ο Riley Green, γεννημένος το 1988 στην Αλαμπάμα και 36 ετών σήμερα, αποτελεί μια από τις πιο σταθερές παρουσίες της σύγχρονης country σκηνής, με καθαρή γραμμή που τον κρατά μόνιμα μέσα στα αμερικανικά charts. Από το ντεμπούτο «Different ’Round Here» το 2019, μέχρι τα «Ain’t My Last Rodeo» του 2023 και «Don’t Mind If I Do» του 2024, έχει εδραιώσει το προφίλ του ως αφηγητή της νότιας καθημερινότητας. Το «Make It Rain» συνεχίζει αυτή τη διαδρομή με γνώριμο country παλμό και μελωδική καθαρότητα, χωρίς να απομακρύνεται από τον ραδιοφωνικό πυρήνα του είδους. Ο Riley Green δείχνει πως γνωρίζει ακριβώς τι λειτουργεί στο σύγχρονο country τοπίο και πώς να το μεταχειριστεί με συνέπεια, χωρίς θεατρινισμούς αλλά με σαφή αίσθηση παράδοσης και μέτρου.  

Ο Zach Top ανήκει στη νέα γενιά της country που επιλέγει συνειδητά να συνομιλεί με το παρελθόν για να ορίσει το παρόν της. Γεννημένος το 1997 στην πολιτεία της Ουάσινγκτον, εμφανίστηκε δισκογραφικά μέσα από μια σειρά τραγουδιών που επανέφεραν τη λιτή γραφή, τη μελωδική καθαρότητα και την αφηγηματική οικονομία της country των αρχών της δεκαετίας του 1990. Μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει έναν στούντιο δίσκο, το «Cold Beer & Country Music» του 2024, δουλειά που τον καθιέρωσε ως φωνή με σαφή προσανατολισμό στην παράδοση. Στο «See Me» αποφεύγει τις σύγχρονες παραγωγικές υπερβολές και στηρίζεται στην ισορροπία φωνής, κιθάρας και ρυθμού, σαν τραγούδι που πρώτα δοκιμάστηκε γυμνό και μετά ντύθηκε. Η ερμηνεία και η μελωδία του Zach Top κινούνται με επίγνωση της ιστορίας του είδους και για αυτό το κομμάτι ξεχώρισε σε country μέσα και στο ραδιόφωνο ως δείγμα αυθεντικής, σύγχρονης παραδοσιακής country.

Το επόμενο της λίστας, το «Lost In Translation» φέρνει σε ουσιαστικό διάλογο τον Carín León, έναν από τους πιο ενδιαφέροντες σύγχρονους Μεξικανούς τραγουδοποιούς της regional mexicana, και την Kacey Musgraves, κεντρική μορφή της σύγχρονης αμερικανικής country από το Τέξας που εδώ την ξανασυναντάμε. Ο León, γεννημένος το 1989 στη Σονόρα, έχει κυκλοφορήσει σειρά επιτυχημένων άλμπουμ από το 2018 έως σήμερα, γεφυρώνοντας norteño, mariachi και ποπ ευαισθησία, ενώ η Musgraves, έχει διαμορφώσει από το «Same Trailer Different Park» μέχρι το «Golden Hour» μια γραφή που συνδυάζει απλότητα και στιχουργική ακρίβεια. Στο «Lost In Translation» οι δύο φωνές κινούνται ανάμεσα σε αγγλικά και ισπανικά, όχι ως εύρημα αλλά ως φυσική αντανάκλαση δύο μουσικών κόσμων που συναντιούνται χωρίς να αφομοιώνονται. Το τραγούδι πατά σε ήπια country βάση με λατινικές αποχρώσεις, θυμίζοντας πώς η σύγχρονη έκδοση της λεγόμενης roots μουσικής μπορεί να ξεπερνά σύνορα όταν υπηρετείται με σεβασμό και καθαρή πρόθεση, και καταγράφεται ως μια από τις πιο χαρακτηριστικές διαπολιτισμικές συνεργασίες του 2025.

Ο Jordan Davis, γεννημένος το 1988 στη Λουιζιάνα και σταθερή παρουσία των αμερικανικών country charts από τα τέλη της δεκαετίας του 2010, συναντά τον Marcus King, κιθαρίστα και τραγουδιστή από τη Νότια Καρολίνα με βαθιές ρίζες στο blues και το southern rock, στο «Louisiana Stick». Ο Davis, με τρία στούντιο άλμπουμ έως το 2024, εκπροσωπεί τη σύγχρονη, αφηγηματική πλευρά της country που δανείζεται τόσο από το ραδιόφωνο όσο και από την παράδοση του Νότου, ενώ ο King, γεννημένος το 1996, έχει ήδη διανύσει μια πλούσια δισκογραφική διαδρομή ανάμεσα στο νεομπλουζ ύφος και την κλασική αμερικανική ροκ γραμμή. Στο «Louisiana Stick» οι δύο κόσμοι συναντιούνται σχεδόν κινηματογραφικά, με τη φωνή του Davis να κρατά τον αφηγηματικό άξονα και την κιθάρα του King να λειτουργεί σαν σχόλιο από το περιθώριο, γήινο και αιχμηρό. Το αποτέλεσμα θυμίζει τη μακρά παράδοση του Νότου όπου country και blues δεν συνυπάρχουν απλώς, αλλά συνομιλούν, αφήνοντας χώρο στη σιωπή, στο βάρος της προφοράς και στη μουσική οικονομία που λέει περισσότερα απ’ όσα υπόσχεται.

Η Laufey, γεννημένη το 1999 και μόλις 26 ετών, συνεχίζει να κινείται με άνεση στον δικό της μικρό αλλά γεμάτο περιεχόμενο και ουσία κόσμο με το «Snow White», ένα κομμάτι που κουβαλά την αισθητική της τζαζ ευγένειας και της εξομολογητικής ποπ γραφής που την έκανε να ξεχωρίσει. Η Ισλανδοκινεζικής καταγωγής τραγουδοποιός, μεγαλωμένη ανάμεσα στο Ρέικιαβικ και την Ουάσινγκτον, έχει ήδη διαμορφώσει μια ταυτότητα που κοιτά προς τη χρυσή εποχή των αμερικανικών στάνταρντ χωρίς να εγκλωβίζεται στη νοσταλγία. Στο «Snow White» η φωνή της λειτουργεί σαν χαμηλό φως δωματίου, καθαρή και ελεγχόμενη, αφήνοντας τη μελωδία να πάρει τον πρώτο ρόλο, όπως έκαναν άλλοτε οι μεγάλες ερμηνεύτριες της τζαζ. Η Laufey, με δύο στούντιο άλμπουμ ήδη στο ενεργητικό της, επιβεβαιώνει εδώ ότι η δύναμή της δεν βρίσκεται στην επίδειξη αλλά στην απλότητα, σε εκείνη τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στη νεανική ευαισθησία και τη διαχρονική φόρμα.

Ο Tim Akkerman, γεννημένος στη Χάγη το 1980, έγινε γνωστός ως ο αρχικός τραγουδιστής των Di-rect, ενός από τα πιο δημοφιλή ολλανδικά ροκ συγκροτήματα των αρχών της νέας χιλιετίας, με άλμπουμ όπως τα «Discover», «Diamond» και «All Systems Go». Από το 2009 ακολουθεί προσωπική πορεία ως Tim Akkerman & The Ivy League, κυκλοφορώντας δίσκους όπως τα «ANNO» και «The Journey», όπου αναδεικνύεται η στροφή του σε έναν πιο αμερικανότροπο, ακουστικό ήχο με φολκ και τις λεγόμενες heartland, αναφορές. Το «Hold Your Fire», του 2025, συνεχίζει αυτή την κατεύθυνση με μια λιτή αλλά δυναμική ενορχήστρωση που θυμίζει Springsteen της νεότερης περιόδου και το σιγανό, ανθεκτικό πάθος της ολλανδικής σχολής τραγουδοποιίας. Η φωνή του Tim Akkerman, πάντα ζεστή και άμεση, δίνει στο τραγούδι την αίσθηση ώριμης εξομολόγησης, ενώ το κομμάτι λειτουργεί ως μια από τις πιο σταθερές επιβεβαιώσεις της προσωπικής του εξέλιξης μετά την εποχή των Di-rect.

Ο HARDY (πλήρες όνομα Michael Wilson Hardy) γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1990 στη Φιλαδέλφεια του Μισισίπι. Από το 2020 έχει κυκλοφορήσει τέσσερις προσωπικούς δίσκους: «A Rock» (2020), «The Mockingbird & The Crow» (2023), «Quit!!» (2025) και «Country! Country!» (2025), καθώς και τρεις συνεργατικές συλλογές «Hixtape» (2019, 2021, 2024). Στην παραγωγή του «Bottomland» συμμετείχε ο Joey Moi (συνεργασίες με τους Nickelback και τον Morgan Wallen), ενισχύοντας τον ήχο με δυναμική country rock αισθητική. Το «Bottomland» κυκλοφόρησε αρχές Αυγούστου 2025 και λειτουργεί σαν επιστροφή στις γεωγραφικές και συναισθηματικές του αφετηρίες, με εικόνες από τον αμερικανικό Νότο και λόγο που αποφεύγει τη στιλιζαρισμένη αφήγηση. Η φωνή του Hardy κουβαλά βάρος και εμπειρία, θυμίζοντας περισσότερο χρονικογράφο παρά ποπ αφηγητή, ενώ το τραγούδι ακολουθεί τη μεγάλη παράδοση της country που μιλά για τόπο, μνήμη και καθημερινή αντοχή. Στη συνολική του δισκογραφία, το «Bottomland» στέκεται ως ακόμη ένα δείγμα μιας σταθερής πορείας που προτιμά τη γήινη αλήθεια από την ευκολία της επιφάνειας.

Ο Robert Plant, στα εβδομήντα επτά του, ανοίγει ένα ακόμη κεφάλαιο με το «Everybody’s Song», κομμάτι από τον νέο του δίσκο «Sing It With the Wind», μια δουλειά που τον βρίσκει να συνεχίζει την πορεία της ώριμης, ακουστικής εξερεύνησης που ξεκίνησε μετά τη συνεργασία του με την Alison Krauss. Ο δίσκος εστιάζει σε πιο λιτές ενορχηστρώσεις, εμπνευσμένες από την αμερικανική folk και τα βρετανικά παραδοσιακά μοτίβα, κάτι που επιτρέπει στη φωνή του Plant να λάμψει χωρίς υπερβολές ξανά. Στο «Everybody’s Song» η ερμηνεία του ακουμπά πάνω σε ζεστές ακουστικές κιθάρες και ήπιους ρυθμούς, σαν μια προσωπική εξομολόγηση που δεν χρειάζεται να υψώσει τον τόνο της για να γίνει αληθινή. Ο δίσκος λειτουργεί ως φυσική συνέχεια της διαδρομής του μετά τους Led Zeppelin, όπου ο Plant παραιτείται από κάθε είδους ηρωισμό και επιλέγει την αβίαστη, γήινη μελωδικότητα. Ο δίσκος παρουσιάστηκε από μεγάλα μουσικά μέσα ως μια από τις πιο γειωμένες και εσωτερικές δουλειές της ώριμης περιόδου του. Σύμφωνα με Mojo και Uncut, ο Plant ηχογράφησε τον δίσκο σε μικρά στούντιο μεταξύ West Sussex και Nashville, επιμένοντας σε φυσικό ήχο και ελάχιστες παρεμβάσεις στην παραγωγή ώστε να διατηρηθεί η οργανική αίσθηση των ζωντανών παιξιμάτων. Οι κριτικοί τόνισαν την επιστροφή του στις βρετανικές folk ρίζες, σε συνδυασμό με συνεργασίες από την αμερικανική roots σκηνή, δημιουργώντας έναν δίσκο «ήσυχο αλλά βαθιά συγκινητικό».

Η Sheryl Crow, γεννημένη το 1962 και σήμερα 63 ετών, επιστρέφει με το «The New Normal», ένα τραγούδι που κουβαλά την πείρα τριών δεκαετιών χωρίς ίχνος αυτάρεσκης νοσταλγίας. Η Αμερικανίδα τραγουδοποιός από το Κένετ του Μιζούρι, με πολυετή διαδρομή από τα «Tuesday Night Music Club» του 1993 έως τις πιο πρόσφατες δουλειές της, γράφει εδώ με καθαρή ματιά για το παρόν, αφήνοντας τον στίχο να σταθεί μπροστά και τη μουσική να λειτουργήσει υποστηρικτικά και ουσιαστικά. Το «The New Normal», που παρουσιάστηκε το 2025, κινείται σε έναν ήρεμο αλλά αιχμηρό folk rock χώρο, με τη χαρακτηριστική της φωνή να ακούγεται λιγότερο επιδεικτική και περισσότερο βιωματική. Η Sheryl Crow, κάτοχος 9 βραβείων Γκράμι, δείχνει πως εξακολουθεί να βλέπει τη σύγχρονη πραγματικότητα όχι ως θεατής αλλά ως ενεργός αφηγητής, με τραγούδια που αντέχουν επειδή μιλούν απλά και κατευθείαν στον κέντρο.

Η Sierra Ferrell, μία από τις πιο ιδιαίτερες φωνές της σύγχρονης americana, ενώνει δυνάμεις με την Nikki Lane, εμβληματική φιγούρα του outlaw country, στο «A Lesson In Leavin’», μια νέα εκδοχή του κλασικού κομματιού που πρωτογνωρίσαμε από την Dottie West το 1979 στο άλμπουμ «Special Delivery». Η Ferrell, γεννημένη στη Δυτική Βιρτζίνια και γνωστή από τα άλμπουμ «Long Time Coming» και «Trail of Flowers», φέρνει τη χαρακτηριστική της θεατρικότητα και το μπλουζάτο τρέμουλο της φωνής, ενώ η Lane, από το Νάσβιλ, με δισκογραφία όπως τα «Walk of Shame», «All or Nothin’» και «Denim & Diamonds», προσθέτει το γνώριμο ακατέργαστο γρέζι της. Η σύμπραξή τους προσδίδει στο τραγούδι αέρα διαγενεακής συνομιλίας, σαν δύο αφηγήτριες που ξέρουν καλά την παράδοση του είδους και την ανανεώνουν με άνεση, κάνοντας το «A Lesson In Leavin’» να μοιάζει ταυτόχρονα κειμήλιο και κάτι εντελώς δικό τους.

Ο Joe Bonamassa, 48 ετών, στο «Shake This Ground» μεταφέρει την κιθαριστική του δεξιοτεχνία από το blues σε americana πλαίσιο. Το κομμάτι ανήκει στο άλμπουμ «The Traveler’s Blues» (2025). Ο Bonamassa έχει κυκλοφορήσει πάνω από 15 προσωπικούς δίσκους από το «A New Day Yesterday» (2000) έως το «Royal Tea» (2020), με σταθερή παρουσία στη διεθνή σκηνή. Κριτικές από το Guitar World επαίνεσαν την καθαρότητα του παιξίματος και την τεχνική ακρίβεια του. Η πορεία του Bonamassa τον έχει καταστήσει έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους κιθαρίστες της σύγχρονης blues και rock δισκογραφίας που μπορείς να βασίζεσαι πάνω του ότι δε θα σε απογοητεύσει.

Οι Whiskey Myers, σχηματισμένοι το 2007 στο Παλαιστίν του Τέξας και με πάνω από δεκαπέντε χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας, παραμένουν μια από τις πιο αξιόπιστες δυνάμεις του σύγχρονου southern rock με καθαρή country καταγωγή. Το «Midnight Woman» συνεχίζει τη γραμμή που έχουν χαράξει μέσα από άλμπουμ όπως τα «Firewater», «Mud» και «Tornillo», όπου το μπλουζ σώμα, τα βαριά ριφ και η τραγουδοποιία δρόμου λειτουργούν χωρίς επιτήδευση. Το συγκρότημα έχει χτίσει τη φήμη του κυρίως μέσα από ασταμάτητες περιοδείες στις Ηνωμένες Πολιτείες, αποκτώντας πιστό κοινό που αντιμετωπίζει τη μουσική τους ως εμπειρία και όχι ως προϊόν. Στο «Midnight Woman» ο ήχος τους σφίγγει, γίνεται πιο μυώδης και νυχτερινός κατά μια έννοια, με τη φωνή του Cody Cannon να κρατά τον ρόλο αφηγητή μιας southern μυθολογίας που στηρίζεται στο ένστικτο και στη σκηνή. Οι Whiskey Myers εξακολουθούν να ανήκουν σε εκείνη τη σπάνια κατηγορία συγκροτημάτων που κρίνονται όχι από τα ραδιόφωνα, αλλά από το πώς αντέχουν μπροστά σε ένα ιδρωμένο κοινό.

Ο Jake Owen, γεννημένος το 1981 στη Φλόριντα και από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα της σύγχρονης country σκηνής, στο «Dreams to Dream» παραμένει πιστός στη καθαρή, ραδιοφωνική γραμμή που τον καθιέρωσε από τα τέλη της δεκαετίας του 2000. Έχοντας κυκλοφορήσει έως σήμερα έξι στούντιο άλμπουμ και μια σειρά από επιτυχίες που σφράγισαν το αμερικανικό mainstream της country, συνεχίζει να επενδύει στη μελωδία και στη συναισθηματική προσβασιμότητα. Ορίστε κάποιες από αυτές, «Barefoot Blue Jean Night», 2011, #1, Hot Country Songs, «Alone with You», 2011, #1, Hot Country Songs, «Anywhere with You», 2012, #1, Country Airplay, «Beachin’», 2014, #1, Hot Country Songs και Country Airplay, «I Was Jack You Were Diane», 2018, #1, Country Airplay, «Homemade», 2019, #1, Country Airplay. Το σημερινό μας τραγούδι, με καθαρή παραγωγή και γνώριμη αφηγηματική φόρμα, κινείται στη ζώνη των ώριμων ονείρων και της προσωπικής ισορροπίας, χωρίς αιχμές αλλά με επαγγελματική συνέπεια. Ο Jake Owen σίγουρα δεν επιχειρεί ανατροπές, προτιμά τη σιγουριά ενός ύφους που γνωρίζει καλά, επιβεβαιώνοντας τον ρόλο του ως σταθερής αξίας στο σύγχρονο country τοπίο.

Ο Adam Klobi από τον Καναδά, άξιο τέκνο του ΤΙΚ ΤΟΚ, στο ενναλακτικής κάντρι «RUT» το τρίτο του μόλις σιγκλ, δείχνει πρώιμη προσωπική γραφή, με έμφαση στη folk εικονοποιία και την ωμή συναισθηματική του διάθεση.

Ο Joe Jordan ανήκει σε εκείνη τη λιγότερο θορυβώδη αλλά απολύτως ουσιαστική πλευρά της σύγχρονης αμερικανικής τραγουδοποιίας, όπου η εμπειρία προηγείται της εικόνας και η φωνή δεν προσπαθεί να κερδίσει χώρο αλλά τον καταλαμβάνει φυσικά. Προερχόμενος από τον νότο των Ηνωμένων Πολιτειών, κινείται στον άξονα country και folk με καθαρή αναφορά στο αφηγηματικό τραγούδι, έχοντας διαμορφώσει ύφος που συνομιλεί περισσότερο με τον Townes Van Zandt και τον Guy Clark παρά με τη σημερινή βιομηχανία της Νάσβιλ. Δισκογραφικά έχει εμφανιστεί με ανεξάρτητες κυκλοφορίες μέσα στη δεκαετία του 2020, χτίζοντας σταδιακά κοινό μέσα από τραγούδια που λειτουργούν σαν μικρές εξομολογήσεις και όχι σαν ραδιοφωνικά προϊόντα. Το «A Lot More Lows Than Highs» συνοψίζει εύστοχα την προσέγγισή του, λιτή παραγωγή, καθαρός λόγος, ένα τραγούδι που δεν υπόσχεται λύτρωση αλλά καταγραφή, σαν σημείωση στο περιθώριο μιας ζωής που δεν χρειάζεται εξωραϊσμό για να γίνει πιστευτή. Μουσικά, το κομμάτι στέκεται στην παράδοση του αμερικανικού roots τραγουδιού με τρόπο χαμηλόφωνο αλλά επίμονο, δείχνοντας έναν δημιουργό που ξέρει ότι η βαρύτητα δεν βρίσκεται στην ένταση αλλά στη συνέπεια.

Ο Lukas Nelson έχει κυκλοφορήσει συνολικά τέσσερα προσωπικά στούντιο άλμπουμ, τα «Naked Garden» το 2017, «A Few Stars Apart» το 2021, «Sticks and Stones» το 2023 και το «American Romance» το 2025. Το ομότιτλο τραγούδι εντάσσεται στο άλμπουμ του 2025, σε παραγωγή δικιά του, βασισμένη σε ένα σύνολο κιθάρας, ρυθμικής βάσης και φωνής, χωρίς εμφανή στούντιο εξωραϊσμό. Στιχουργικά, ο Nelson κινείται σε γνώριμα αμερικανικά μοτίβα δρόμου, σχέσεων και ταυτότητας, με αφήγηση χαμηλών τόνων, συνεχίζοντας την παράδοση των country και folk συνθέσεων που τον έχουν καθιερώσει.

Η KIRBY (Kirby Lauryen Dockery) γεννήθηκε στο Μέμφις της πολιτείας Τενεσί και μεγάλωσε στο Σάουθαβεν του Μισισίπι. Έχει υπάρξει στιχουργός, συνυπογράφοντας μεταξύ άλλων το «FourFiveSeconds» των Rihanna, Kanye West και Paul McCartney. Το καλοκαίρι του 2025 κυκλοφόρησε το νέο της άλμπουμ «Miss Black America», από το οποίο ξεχωρίζει το single «The Man», ένα τραγούδι φόρος τιμής στον πατέρα της και σε όλους τους εργαζομένους που παλεύουν καθημερινά. Το κομμάτι συνδυάζει soul, blues και gospel στοιχεία, ενταγμένα στη χαρακτηριστική αμερικανική νότια μουσική της ταυτότητα.

Η Miss Emily, από τον Καναδά, στο «Running Again» φέρνει δυνατή φωνή σε folk rock πλαίσιο, με θετικές κριτικές για την σκηνική αντοχή και την ειλικρίνεια της γραφής της.

Το «Make Me A Believer» ηχογραφήθηκε το 2025 στα Storefront Records και αποτελεί συνεργασία των Everything Velvet με τον Fantastic Negrito. Οι Everything Velvet, με κεντρική μορφή τη Marta Alvarez (γεννημένη το 1989 στη Βαρκελώνη), ξεκίνησαν ως ανεξάρτητο project με ρίζες στη folk και την americana και έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα δύο άλμπουμ. Ο Fantastic Negrito (Xavier Amin Dphrepaulezz, γεννημένος το 1968 στη Μασαχουσέτη, με καταγωγή από οικογένεια αφροαμερικανών και αφρικανικής διασποράς) είναι τρεις φορές βραβευμένος με Grammy και έχει κυκλοφορήσει πέντε στούντιο άλμπουμ. Στο τραγούδι, η κιθάρα του Negrito δίνει το σκληρό, ρυθμικό υπόβαθρο, ενώ η Alvarez προσθέτει θεατρικότητα και βάθος στις φωνητικές γραμμές.

Κλείνοντας συναντάμε τον αγαπημένο  VTM. O Van Morrison, γεννημένος το 1945 στο Μπέλφαστ, παραμένει μία από τις πιο εμβληματικές μορφές της σύγχρονης μουσικής, με δισκογραφία που ξεπερνά τα σαράντα στούντιο άλμπουμ και μια πορεία που ξεκίνησε από το συγκρότημα Them τη δεκαετία του ’60, όπου έγραψε το κλασικό «Gloria». Το «Once In A Lifetime Feelings» από το άλμπουμ «Remembering Now», που κυκλοφόρησε στις 13 Ιουνίου του 2025, είναι μια μπαλάντα με jazz ενορχήστρωση και εσωστρεφή αφήγηση, θυμίζοντας τις πιο πνευματικές στιγμές του «Astral Weeks». Η παραγωγή είναι διακριτική, με πιάνο και σαξόφωνο να πλαισιώνουν τη βαθιά και στοχαστική φωνή του Morrison, που παραμένει αναγνωρίσιμη και γεμάτη συναισθηματική ένταση. Στη δισκογραφία του περιλαμβάνονται εμβληματικά έργα όπως «Moondance», «Tupelo Honey» και «Avalon Sunset», τα οποία καθιέρωσαν το μείγμα soul, jazz, blues, folk και country που χαρακτηρίζει το ύφος του. Το τραγούδι λειτουργεί ως αναστοχασμός πάνω στη μνήμη και τη μοναδικότητα της στιγμής, επιβεβαιώνοντας την πνευματική διάσταση που διατρέχει όλη τη δημιουργία του.

Οι μουσικές του 2025 βρίσκονται διάσπαρτες μέσα στον αχανή πακτωλό των κυκλοφοριών, χαμένες κάπου στο διαδίκτυο, ανάμεσα σε playlists που ανανεώνονται αδιάκοπα και σε πλατφόρμες που κατακλύζονται από νέες φωνές, πολλές πλέον συνθετικές. Περιμένουν την ανίχνευση, τη δικαίωση, το ρίζωμα στις συνειδήσεις που θα τις αναγνωρίσουν όχι απλώς ως στιγμιαίες τάσεις αλλά ως τραγούδια με διάρκεια. Κάθε κομμάτι, είτε προέρχεται από country, americana ή folk, κουβαλά την πιθανότητα να γίνει κλασικό, να ξεφύγει από την εποχικότητα και να βρει θέση σε μια συλλογική μνήμη. Ο επίλογος αυτής της διαδρομής δεν είναι τελεσίδικος, είναι μια υπενθύμιση ότι μέσα στον θόρυβο, οι μελωδίες που αξίζουν θα βρουν τον δρόμο τους, θα ριζώσουν και θα μείνουν.

Καλή μας ακρόαση με πολλά repeat εύχομαι…

1. Ella Langley – Choosin' Texas – «Choosin' Texas» – 17/10/2025
2. Ashley Cooke – baby blues – «ace» – 14/11/2025
3. Orville Peck – Noah Cyrus – Atchafalaya (feat. Noah Cyrus) – «Appaloosa» – 14/11/2025
4. Sara Bareilles – Brandi Carlile – Salt Then Sour Then Sweet (feat. Brandi Carlile) – «Salt Then Sour Then Sweet (feat. Brandi Carlile)» – 14/11/2025
5. Max McNown – Both Sides of the Blade – «Both Sides of the Blade (EP)» – 14/11/2025
6. Whitney – Madison Cunningham – Evangeline – «Evangeline» – 04/11/2025
7. Billy Currington – Run For My Whiskey – «King Of The World» – 24/10/2025
8. Dress & Tie – Stephen Sanchez – Devi – What Did I Do? – «Dress & Tie» – 14/11/2025
9. Kacey Musgraves – If The World Burns Down – «Nobody Wants This Season 2: The Soundtrack» – 23/10/2025
10. Patrick Sweany – My Time Ain't Long – «Baby, It's Late» – 01/08/2025
11. Ty Myers – Marcus King – Two Trains (feat. Marcus King) – «Two Trains (feat. Marcus King)» – 10/10/2025
12. Paul Cauthen – Ain't No Crime – «Ain't No Crime» – 03/10/2025
13. Geckøs – M. Ward – Howe Gelb – McKowski – Dance of the Gecko – «Geckøs» – 26/09/2025
14. Shaboozey – Stephen Wilson Jr. – Took A Walk – from «The Long Walk» – «Took A Walk (from "The Long Walk")» – 05/09/2025
15. Brandi Carlile – A War With Time – «A War With Time» – 06/10/2025
16. Thomas Rhett – On A River – «About A Woman (Deluxe)» – 26/09/2025
17. Andrew Bird – Blood – «Borrow or Rob» – 09/09/2025
18. Matt Maeson – Manchester Orchestra – Cursive (feat. Manchester Orchestra) – «A Quiet and Harmless Living» – 12/09/2025
19. Jon Batiste – BIG MONEY – «BIG MONEY» – 11/07/2025
20. Chance Peña – West of Ohio – «When I Change My Mind I Don't Mean It» – 29/08/2025
21. Riley Green – Make It Rain – «Don't Mind If I Do (Deluxe)» – 29/08/2025
22. Zach Top – When You See Me – «Ain't In It For My Health» – 29/08/2025
23. Carín León – Kacey Musgraves – Lost In Translation – «Lost In Translation» – 29/08/2025
24. Jordan Davis – Marcus King – Louisiana Stick (with Marcus King) – «Louisiana Stick (with Marcus King)» – 05/08/2025
25. Laufey – Snow White – «Snow White» – 07/08/2025
26. Tim Akkerman – The Ivy League – Hold Your Fire – «Hold Your Fire» – 07/03/2025
27. HARDY – Bottomland – «Bottomland» – 01/08/2025
28. Robert Plant – Everybody's Song – «Everybody's Song» – 16/07/2025
29. Sheryl Crow – The New Normal – «The New Normal» – 18/07/2025
30. Sierra Ferrell – Nikki Lane – A Lesson In Leavin’ – «A Lesson In Leavin'» – 25/07/2025
31. Joe Bonamassa – Shake This Ground – «Breakthrough» – 18/07/2025
32. Whiskey Myers – Midnight Woman – «Midnight Woman» – 18/07/2025
33. Jake Owen – Dreams to Dream – «Dreams to Dream» – 11/07/2025
34. Adam Klobi – RUT – «RUT» – 04/07/2025
35. Joe Jordan – A Lot More Lows Than Highs – «A Lot More Lows Than Highs» – 01/07/2025
36. Lukas Nelson – American Romance – «American Romance» – 20/06/2025
37. KIRBY – The Man – «The Man» – 13/06/2025
38. Miss Emily – Running Again – «The Medicine» – 07/11/2025
39. Everything Velvet – Fantastic Negrito – Make Me A Believer – «Make Me A Believer» – 29/10/2025
40. Van Morrison – Once In A Lifetime Feelings – «Remembering Now» – 13/06/2025