Ονόματα Με Ρίσκο Επώνυμοι Σε δίσκο: Όταν η πολιτική και η μουσική συνδυάζονται
Ονόματα Με Ρίσκο Επώνυμοι Σε δίσκο: Όταν η πολιτική και η μουσική συνδυάζονται
Πριν από λίγες ημέρες διάβασα -στο διαδίκτυο φυσικά!- ότι ο αιωνόβιος πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζίμι Κάρτερ, ψήφισε την Κάμαλα Χάρις, στην πολιτεία της Τζόρτζια. Τα κατάφερε! δυο εβδομάδες αφότου συμπλήρωσε 100 χρόνια ζωής, άσκησε στις 16/10/2024 το εκλογικό καθήκον του δια αλληλογραφίας, ευχόμενος πάντα να ζήσει αρκετά προκειμένου να προλάβει να ψηφίσει στις επερχόμενες αμερικάνικες προεδρικές εκλογές.
Αν οι εκλογές αφορούν με τέτοιο πάθος τον Τζίμι Κάρτερ -βέβαια μην ξεχνάμε την δημοσιότητα και την επιρροή που ασκεί στο εκλογικό σώμα και στην ψυχολογία ένα τέτοιο πρόσωπο και οι Αμερικανοί image-makers το ξέρουν καλά- φανταστείτε πόσο σημαντικές είναι οι Αμερικάνικες εκλογές την 5η Νοεμβρίου 2024 για όλη την ανθρωπότητα μετά από τόσα γεγονότα που συμβαίνουν κάθε μέρα στην γεωπολιτική σκακιέρα. Είπα μέσα μου αν οι Αμερικανικοί παρακινούνται από τον Τζίμι Κάρτερ, πόσα τραγούδια για διάφορα αμφιλεγόμενα ή μη πρόσωπα μας έχουν παρακινήσει έως τώρα και έχουμε ταυτιστεί μέσα τους.
Έχουν γραφεί τραγούδια για όλα και για όλους, υπαρκτούς και ανύπαρκτους, σημαντικούς και ασήμαντους, ονομαστούς κι ακατονόμαστους, γενναίους και δειλούς, θαυμάσιους αλλά και άχρηστους, εραστές και βιαστές, αλήτες και δανδήδες, καλλιτέχνες και κακοτέχνες, επιστήμονες και ακτήμονες, γήινους και εξωγήινους. Τίποτα δεν σταματά πολλούς να γράφουν και να ξαναγράφουν την ιστορία από την αρχή, από την μέση, από την άκρη, την δικιά τους ιστορία τελικά κάπως ξεχωριστά.
Άνθρωποι ικανοί ή ανίκανοι, ρήτορες ή λαοπλάνοι, ευφυείς ή άσχετοι, ιδεολόγοι ή ιδιοτελείς άλλαξαν την ιστορία αυτού του κόσμου. Άλλοι πολύ, άλλοι λίγο, άλλοι καθόλου, άλλοι με δόλο και δεν θα το μάθαμε ποτέ.
Η πραγματικότητα έχει ένα δικό της κτύπο τον δικό της παλμό. Μας κάνει πιο αθώους όταν την γνωρίζουμε, μας κάνει πιο επικίνδυνους όταν την αγνοούμε και μας κάνει πιο διαχειρίσιμους όταν συμφωνούμε μαζί της. Είναι άπειρα τα ονόματα που θα μπορούσα να παραθέσω, επέλεξα κάποια που έχουν «γοητεία» αλλά και διαστροφή για να αποδώσω το νόημα τους.
1. BLACK RANDY & HIS ELITE METRO SQUAD – Idi Amin -1978
Ο Black Randy (a.k.a. John Morris) και η μπάντα του Metrosquad ξεπηδά στα τέλη του 1977 από το πουθενά στην πρώιμη punk σκηνή του L.A. χωρίς να κρύβει την ομοφυλοφιλική του ταυτότητα σε μια εποχή που όλα απαγορεύονται και όλα επιτρέπονται στην Αμερική. Σατιρίζει, σχολιάζει και καυτηριάζει την αστυνομία, τους ομοφοβικούς, τους μισαλλόδοξους, τους δικτάτορες χωρίς να φοβηθεί τίποτα.
Στο τραγούδι του «Idi Amin» σχολιάζει τον γνωστό σε όλους μας συφιλιδικό δικτάτορα της Ουγκάντα Idi Amin Dada (1925-2003). Παίρνοντας την εξουσία πραξικοπιματικά από το 1971ως το 1979 γίνεται περισσότερο γνωστός για την ωμότητα και την βιαιότητα του χαρακτήρα του εξολοθρεύοντας, σαν ματοβαμμένος Ρωμαίος αυτοκράτορας, πολιτικούς αντιπάλους, πολίτες και εχθρούς στην «αρένα» των κροκοδείλων έχοντας πάντα την υποστήριξη της Αμερικής. Οι τελετουργικές εκτελέσεις του ξεπερνούσαν τα όρια του σαδισμού και οδηγούν πολλούς μελετητές στο συμπέρασμα ότι όλα οφείλονταν στη διαταραγμένη ψυχική του υγεία. Παρ’ όλα αυτά το 1975 καταφέρνει να εκλεγεί πρόεδρος του Οργανισμού Αφρικανικής Ένωσης. Το 1979 τελειώνει η «βασιλεία» και η φρίκη και ο Idi Amin Dada φυγαδεύεται στη Λιβύη, μετά στην Σαουδική Αραβία, στο Μπαχρέιν και τέλος το 2003 πεθαίνει σε νοσοκομείο της Τζέντα. Ο Black Randy λοιδορεί με απίστευτα θεατρικό τρόπο, όλες τις θλιβερές πτυχές του χαρακτήρα του, τις σχέσεις του με την Αμερική διανθίζοντας τα σ’ ένα synth-punk cocktail. Τραγουδά για όλα όσα ο αιματηρός υπουργός Εξωτερικών Χένρυ Κίσινγκερ και η Αμερική δεν ήθελε να μιλά. Στο τέλος προσκαλεί με τον δικό του τρόπο τον Idi Amin στο CBGB’s Club της Νέας Υόρκης, αφού στην Αμερική δεν…υπάρχουν φυλετικές διακρίσεις αλλά μόνο κρίσεις.
2. VAN DYKE PARKS – G-Man Hoover -1972
Ο Van Dyke Parks είναι ένας άνθρωπος και μουσικός νους μια κατηγορία μόνος του. Συνθέτης κινηματογραφικής, τηλεοπτικής και θεατρικής μουσικής , στιχουργός, ενορχηστρωτής, ηθοποιός, τραγουδιστής, παλιός χίπις, ιδιόρρυθμος, ιδιότροπος και ασύχαστος, ο κατάλληλος άνθρωπος για να συνεργαστείς κάποιος χωρίς φραγμούς και δισταγμούς. Στον δίσκο “Discover America” του 1972 «ανακαλύπτει» μια Αμερική που κρύβεται πίσω από την πετρελαϊκή κρίση, πίσω από το Watergate του Nixon, πίσω από τα γκέτο των Πορτορικανών στην Καλιφόρνια, πίσω από το παρακμιακό Χόλυγουντ, σ΄ ένα αμάλγαμα μουσικών της Καραϊβικής, των Αντιλλών του κόλπου του Μεξικού και της Κούβας που το Αμερικάνικο τραγούδι θα ήθελε να ξεχάσει. Στο “G-Man Hoover” διασκευάζει το κομμάτι του Sir Lancelot Victor Edward Pinard από το Τρινιντάντ της Καραϊβικής και μαθαίνουμε σε ρυθμό calypso τον τρόπο που ο μαέστρος της σκευωρίας της Αμερικάνικης διπλωματίας του FBI, J.Edgar Hoover έβαζε στην θέση κάθε «κακοποιό» στοιχείο πράξης και σκέψης, πριν και μετά το ψυχρό πόλεμο. Όπως λένε και οι στίχοι “Rat tat tat tat rat tat tat, Ο Χούβερ θα τους φέρει στην ηλεκτρική καρέκλα”.
Ο Van Dyke Parks στον δίσκο αυτό “Discover America”, φιλοξενεί και άλλους εκλεκτούς επώνυμους, όλα τα τραγούδια δοσμένα με κέφι και ρυθμό, Calypso, Caribbean R&B, New Orleans Funk, μην ζητάμε περισσότερα, υπάρχει και λογοκρισία.
3. NOTSENSIBLES – Im in Love With Margaret Thatcher -1979
Το συγκρότημα Notsensibles (Οι Αναίσθητοι) σχηματίστηκαν το 1978 στο Burnley του Lancashire και ως πανκ μπάντα της εποχής που σέβονταν τον εαυτό τους και τους «κανόνες» του είδους απεχθάνονταν την Disco, τους Pink Floyd, τον συντηρητισμό και τις άγουρες ντομάτες. Για την Disco τοποθετήθηκαν κυκλοφορώντας το single "Death to Disco" τον Απρίλιο του 1979, στην συνέχεια θέλησαν να "γιόρτασαν" τον Νοέμβριο του 1979 την εκλογή της «σιδηράς κυρίας» Μάργκαρετ Θάτσερ ως πρωθυπουργού τον Μάρτιο του 1979, κυκλοφορώντας αρχικά σε ιδιωτική ετικέτα το single "I'm in Love with Margaret Thatcher". Λόγω της μεγάλης ζήτησης και δημοφιλίας το κομμάτι επανεκδόθηκε και έφτασε μέχρι το Νο.8 στο UK Indie Chart στις αρχές του 1980. Σύμφωνα με τον τραγουδιστή τους Hargreaves το τραγούδι «Δεν σημαίνει ούτε υπέρ ούτε κατά της Θάτσερ. Περιστρεφόταν γύρω από την ιδέα ότι κανείς δεν ήταν τόσο ικανός για να την πάρει σοβαρά». Προσωπική μου γνώμη, μάλλον μια υπεκφυγή επρόκειτο καθότι πίστεψαν ότι μια δυναμική γυναίκα εκείνη τη στιγμή στην Βρετανία θα έβαζε φρένο στον πληθωρισμό, την ανεργία και το ΔΝΤ. Λάθος πρόβλεψη, τελικά τα πράγματα έγιναν πιο χειρότερα και πιο σκληρά, οι εργάτες, ο συνδικαλισμός και η βαριά βιομηχανία της Βρετανίας κατέρρευσαν. Μάλλον ήταν ένα τραγούδι με μισό χαμόγελο και απορία.
Μετά το θάνατο της Μάργκαρετ Θάτσερ το 2013, το "I'm in Love with Margaret Thatcher" επανεκδόθηκε, πήρε μια δεύτερη ευκαιρία και έφτασε μέχρι το Νο.35 στο επίσημο UK Chart, προσπαθώντας να αντισταθμίσει την προώθηση του τραγουδιού «Ding -Dong The Witch Is Dead» από την ταινία του 1939 «Ο μάγος του Οζ» που προωθούνταν σαρκαστικά και σκωπτικά από ακτιβιστές κατά της Θάτσερ και που έφτασε λόγω βρετανικού φλέγματος μέχρι το Νο2 του UK Chart. Το τραγούδι είναι ένα είδος φόρου αποδοκιμασίας για το τι τράβηξε η Βρετανία στα χρόνια της Θάτσερ. Το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι ότι η επιτυχία μετά θάνατον αφορά πάντα τους κληρονόμους.
4.THE FATIMA MANSIONS – Blues For Ceausescu -1990
Ένα άλλο πραγματικά καυστικό και εναλλακτικό συγκρότημα οι Fatima Mansions από την Ιρλανδία δεν κατάφεραν ποτέ ν’ αποκτήσουν μεγάλο κοινό και φήμη καθώς η ιδιαίτερη μουσική, η περσόνα του τραγουδιστή τους Cathal Coughlan, οι στίχοι και το μουσικό τους στυλ δεν τους επέτρεψαν μεγάλη δημοσιότητα. Όταν στα 1990 λίγους μήνες μετά την εκτέλεση ανήμερα των Χριστουγέννων του 1989 του ζεύγους Τσαουσέσκου στην Ρουμανία κυκλοφόρησαν ένα τραγούδι κόλαφο για τον δικτάτορα με τον τίτλο «Blues For Ceausescu». Το επιθετικό ύφος του Cathal Coughlan και οι στίχοι που έλεγαν: «…Είναι η ιδιοφυΐα των Καρπαθίων / ελέγχει την κοιλιά της μάνας του/ Σύντομα θα ξαναγεννηθεί) το έκαναν αντιεμπορικό και φυσικά δεν χωρά αμφιβολία πως το «κακό» αν δεν το ξεριζώσεις από παντού θα επιστρέψει για εκδίκηση. Η πανούκλα του μεσαίωνα μπορεί πάντα να επιστρέψει ως λοιμός, covid, τυραννία ή απλά ως data-Virus. Εσύ επιλέγεις τι θα ψηφίσεις ή τι θα «κολλήσεις». Άλλωστε από το 2017 λειτουργεί επίσημα το μουσείο Κιτς!! στο Βουκουρέστι στην Ρουμανία όπου μπορεί να «θαυμάσει» κανείς πλάι-πλάι Τσαουσέσκου, Δράκουλα και Ιησού. Το καλλίτερο και το χειρότερο όλα είναι μαζί, γιατί το σύνθημα του μουσείου είναι "κανείς δεν έχει δικαίωμα να κρίνει την κουλτούρα του άλλου".
5. HUMAN SEXUAL RESPONSE – Jackie Onassis -1980
Η Jackie Onassis αγαπήθηκε και μισήθηκε από πολλούς, μην πω απ΄ όλους. Δηλαδή εχθροί και φίλοι ασχολήθηκαν μαζί της γιατί κατάφερε αυτό που όλοι κατά βάθος θέλουμε. Να περνάει πάντα το δικό της, όλα τ΄ άλλα είναι απλά ιστορία. Έγινε σύμβολο χειραφέτησης, ερωμένης, πιστής και άπιστης συζύγου, fashion icon, ταινίες, σήριαλ, βιβλία, αντικείμενο τέχνης και μελέτης. Φυσικά και θα βρίσκονταν τουλάχιστον μια ντουζίνα καλλιτέχνες να γράψουν μουσική και στίχους για εκείνη, τι περισσότερο να ονειρευτεί για τον εαυτό της. Άμα ζούσε … θα ξαναπέθαινε από την ευτυχία της απόλυτης αναγνωρισημότητας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση οι Βοστωνέζοι Human Sexual Response ζωγραφίζουν με γλαφυρούς στίχους και power-pop ‘80s πινελιές τον μουσικό καμβά της Τζάκι , αλλά ήδη το 1964 την είχε κάνει ονομαστό πίνακα ο Andy Warhol λίγο μετά την δολοφονία του JFK.
6.NICK LOWE – Little Hitler -1978
Ο Nick Lowe ως τραγουδιστής δεν είναι γνωστός -μάλλον άγνωστος θα έλεγα- αλλά ως παραγωγός και συνθέτης ευθύνεται για πολλές επιτυχίες και την ώθηση που έδωσε σ’ όλο το κίνημα του εγγλέζικου κυρίως new-wave από το 1976 και μετά. Καλλιτέχνες όπως ο Elvis Costello, οι Damned με το «New Rose», ο Graham Parker, οι Dr. Feelgood με το «Milk and Alcohol» ακόμα και οι Pretenders με την Chrissie Hynde. Η επίδραση που έχει ασκήσει το ύφος φαίνεται και από την δήλωση του Alex Turner των Arctic Monkeys ότι είναι ένας από τους πιο αγαπημένους του συνθέτες.
Η δουλειά του Lowe ως παραγωγός είναι αξιοσημείωτη και το στυλ παραγωγής του χάρισε το παρατσούκλι "Basher", από τις οδηγίες του προς τα συγκροτήματα να "ξεσαλώσουν" και το διορθώνουμε μετά στην παραγωγή. Αν κι εγώ θα του έδινα το προσωνύμιο «Jesus Of Cool» τον τίτλο από τον πρώτο προσωπικό του δίσκο στα 1978 γιατί γνωρίζει με ηρεμία πως να μεταχειριστεί ένα μουσικό κομμάτι. Στο δίσκο αυτό υπάρχει και το κομμάτι «Little Hitler» και οι περισσότεροι θα πιστέψουν ότι μάλλον είναι μια μικρή αναφορά στον δικτάτορα, αλλά πρόκειται για κάποια γυναίκα με την οποία ο Nick Lowe είχε σχέση και του είχε κάνει τον βίο αβίωτο και το «έβγαλε» έτσι σ’ αυτό το τραγούδι το οποίο ήθελε να το δώσει στον Elvis Costello για τίτλο στον νέο του δίσκο. Ο Elvis Costello μάλλον δεν το βρήκε καλή ιδέα και ονόμασε τον δεύτερο του δίσκο τελικά «Armed forces»-1979 σε παραγωγή φυσικά του Nick Lowe. Σε απάντηση ο Elvis Costello έγραψε και τραγούδησε στον δίσκο το κομμάτι «Two Little Hitlers» που κλείνει τον δίσκο και το «μάτι» στον Nick Lowe. Ποτέ άλλοτε ο Χίτλερ δεν είχε τέτοια light αντιμετώπιση και προτίμησα αυτό απ’ οποιαδήποτε άλλη ωμή αναφορά στ’ όνομά του γιατί ή «κληρονομία» του είναι ήδη πολύ βαριά.
7.ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΝΑΡΗΣ – ΚΟΡΟΪΔΟ ΜΟΥΣΟΥΛΙΝΙ - GR 1940
Ένας άλλος δικτάτορας που λοιδορήθηκε και «αγαπήθηκε» μουσικά κυρίως από τους Έλληνες ήταν ο Μουσολίνι. Εξελληνίζαμε λοιπόν το τραγούδι «Κορόιδο Μουσολίνι» από Ιταλία, ούτε οι Ιταλοί θα περίμεναν τέτοια κοροϊδία και χλευασμό από την ίδια τους την μουσική παράδοση. Το τραγούδι αρχικά γράφτηκε το 1938 από τον Ιταλό συνθέτη Eldo di Lazzaro (1902-1968) με τον τίτλο “Reginella Campagnola” για να εξυμνήσει τα κάλλη της τσαχπίνας ιταλίδας χωριατοπούλας Reginella. Η επιτυχία του ξεπερνά γρήγορα τα όρια της Ιταλίας, φτάνει στην Ελλάδα όπου το διασκευάζει ο Πωλ Μενεστρέλ, βάζοντας ελληνικούς στίχους στη μουσική του και αναθέτει την ερμηνεία του στη νεαρή τότε Ρένα Βλαχοπούλου, κάτι που δεν έγινε ποτέ. Τότε αναθέτει εκ νέου την ερμηνεία του στον Φώτη Πολυμέρη με τίτλο «Μικρή Χωριατοπούλα». Έχουμε όμως μπει ήδη στο 1940 και η Ελλάδα μπαίνει κι αυτή στον πόλεμο. Ο ταλαντούχος και δαιμόνιος κονφερανσιέ, στιχουργός, ηθοποιός, κυνηγός ταλέντων και άλλα πολλά Γιώργος Οικονομίδης οσμίζεται την επιτυχία, στην δυναμική της μουσικής του και το κάνει πολεμικό άσμα με αρχικό τίτλο «Στην Ρώμη» και το δίνει στον πληθωρικό Νίκο Γούναρη να το ερμηνεύσει ως «Κορόιδο Μουσολίνι» και το καθιερώνει σαν ένα από τα κύρια τραγούδια της νίκης στο Αλβανικό μέτωπο, περνώντας το στην Ιστορία και στην αθανασία . Είναι τέλος τόση η δυναμική του που με διάφορες παραλλαγές γνωρίζει επιτυχία στην Αμερική, στην Γερμανία ακόμα ακόμα και στην …Ιαπωνία. Φυσικά υπάρχει και …συνέχεια πάλι με την Σοφία Βέμπο στο «Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του».
8.D.A.F. – Der Mussolini - 1981
Μια οργισμένη γερμανική απάντηση για τον ρόλο του Μουσολίνι από το γερμανικό ντουέτο των DAF στο «Der Mussolini», μια ιδρωμένη electro-wave-punk εκτέλεση. Ντουέτο, πρωτοποριακό, πειραματικό, αμφιλεγόμενο, αμφισεξουαλικό, ηλεκτρονικό, με κοινωνικές προεκτάσεις και μηνύματα προς όλους. Καταλυτική σκηνική παρουσία και παρακαταθήκη για όλους όσους στην Ελλάδα ασχολήθηκαν με τα συνθεσάιζερ. Στο συγκεκριμένο κομμάτι ξεσκίζουν τον Μουσολίνι επί σκηνής.
9. WOODY GUTHRIE – Ballads of Sacco and Vanzetti – 1960
Ο Woody Guthrie ήταν ένας σπουδαίος ειρηνιστής, κουμουνιστής και ουμανιστής τραγουδοποιός του 20ου αιώνα και δεν θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος από την χωρίς επαρκή στοιχεία εκτέλεση στις 23 Αυγούστου του 1927 των διακεκριμένων Αμερικάνων αναρχικών Ιταλικής καταγωγής, Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti. Σε μια δίκη παρωδία, με την τιμωρία του φόβου για τους επόμενους «ομοίους» των, η εκτέλεση τους πέτυχε το ακριβώς αντίθετο να τους κάνει ήρωες της ανθρώπινης αδικίας και ιδιοτέλειας απ’ άκρη σε άκρη στα πέρατα του κόσμου προκαλώντας πλήθους καταστροφών, διαμαρτυριών και έντονων διαδηλώσεων. Ο Woody Guthrie έγραψε έναν δίσκο μανιφέστο κατά του κρατούντος συστήματος εξουσίας και δικαιοσύνης που στηρίζει την ανθρωποφαγία χωρίς όρια και νόμους. Θα ακολουθούσαν και άλλοι.
10. BOB MARLEY – Selassie in the chapel – 1968
Ο Bob Marley ήταν ο άνθρωπος που έβαλε την μουσική ρέγγε στον παγκόσμιο χάρτη ισότιμα με τις άλλες μουσικές και πολλές φορές εξαιτίας του δικού του ταλέντου και της προσωπικότητας του ίσως και λίγο παραπάνω, καθώς η μουσική του σε πολλές περιπτώσεις λόγω του ρυθμού, της δυναμικής των στίχων του και του διονυσιακού χαρακτήρα της ενίοτε ξεσηκώνει ανθρώπους και συνειδήσεις κάνοντας μικρά θαύματα. Ο Bob Marley στην δεκαετία του ’60 συνέδεσε την Τζαμάικα , την μουσική ρέγγε, και τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, με τον «Ρασταφαριανισμό» το πολιτικό και θρησκευτικό κίνημα που γεννήθηκε από τον «προφήτη» Markus Garvey (1887-1940) με κεντρική ιδέα την επιστροφή των μαύρων στην Αφρική. Η θρησκεία αναμιγνύει χριστιανικές ιδέες, χορτοφαγία, κάνναβη, διαλογισμό, κοινωνικό ιδεαλισμό και τον αυτοκράτορα της Αιθιοπίας Χαϊλέ Σελασιέ ως αυτόκλητο μεσσία των Ρασταφάρι. Ο Bob Marley ήταν ο καλλίτερος ιεροκήρυκας του και αυτός που με θρησκευτικό πάθος και πίστη τραγούδησε «Σελασιέ είσαι η εκκλησία μας» με τρόπο που έδεσε τον ρέγγε ρυθμό με τα νέγρικα spirituals και τον αφρικάνικο παγανισμό ώστε να εξυμνήσει τον «Υιό» του δικού τους θεού και όταν ο Χαϊλέ Σελασιέ ανέλπιστα επισκέφθηκε την Τζαμάικα στις 21 Απριλίου 1966 υποσχέθηκε, στους χιλιάδες συρρέοντες πιστούς, λύσεις και επιστροφή στα Πάτρια. Πολλοί στήθηκαν από τότε στο λιμάνι της Kingston Town περιμένοντας το πλοίο για την Αφρική. Μερικοί παραμένουν και θα περιμένουν για πολύ ακόμα.
11. HAMELL ON TRIAL – John Lennon (LIVE) – 2002
Τελειώνοντας, ένα τραγούδι διαφορετικό για τον ειρηνιστή και ιδεολόγο John Lennon. Οι Hamell on Trial είναι ένας! ο Edward James “Ed” Hamell ένας περιπετειώδης τύπος που βγάζει τα «άπλυτα» των άλλων αλλά και τα δικά του στην φόρα, που του αρέσει να διηγείται ιστορίες με αμφιλεγόμενο στίχο και περιεχόμενο, που του αρέσει χρησιμοποιώντας μόνο την κιθάρα και την φωνή του να κομματιάζει καταστάσεις και να καυτηριάζει γεγονότα και βίους, κάτι σαν Woody Guthrie σε punk έξαψη, ένας beat ποιητής χωρίς φραγμούς, όρια και ξεκάθαρο μουσικό στυλ. Ή τον αγαπάς ή τον μισείς, ή τον αποφεύγεις διακριτικά ή του ρίχνεις κλεφτά ματιές, αλλά όπως και νάχει, ο ίδιος δεν σου δίνει την ευκαιρία να τον αγνοήσεις ποτέ. Στον κομμάτι του για τον John Lennon περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τι ένιωσε και πως αισθάνθηκε όταν μαθητής ο ίδιος στα 1971 στην Νέα Υόρκη συνάντησε τον Lennon στα περιθώρια μιας έκθεσης της Yoko Ono μέσα από ένα πριβέ πάρτυ στον όποιο είχε τρυπώσει λαθραία. Προσωπικά βρήκα την ερμηνεία και τον τρόπο του Hamell καθηλωτικό. Τα υπόλοιπα είναι …ιστορίες… του Hamell.
