Νέα Μουσική Που Αξίζει Ν’ Ακούσεις: Από την αψεγάδιαστη δεξιοτεχνία της Ana Popovic μέχρι την ωμή ειλικρίνεια του D.K. Harrell

Νέα Μουσική Που Αξίζει Ν’ Ακούσεις – Τα Μπλουζ Σήμερα

Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη 

Αν το μπλουζ ήταν άνθρωπος, θα είχε ρυτίδες από το χαμόγελο και βλέμμα που έχει δει πολλά. Κι όμως, δεν θα έλεγε ποτέ «παλιά καλά χρόνια» αλλά θα σου έδειχνε απλώς πώς παίζεται σήμερα. Οι συνθέσεις που ακολουθούν συμφωνούν και επαυξάνουν, αποφεύγουν  με ευρηματικότητα να γίνουν μια ανασκαφή σε μουσειακό υλικό, ούτε αναπαλαίωση για συλλέκτες. Αποτελούν μια ζωντανή απόδειξη ότι ο ήχος του είδους παραμένει επίκαιρος, αρκεί να τον αφήσεις να αναπνεύσει. Αυτό που φαντάζει ως κλασσική φόρμα που ανακυκλώνεται μηχανικά στην ουσία ανασυντίθενται με φαντασία, πείσμα και μια δόση ιδρώτα καθώς οι κιθάρες δεν παίζουν απλώς νότες, αλλά λένε τις γήινες ιστορίες τους. Από την αψεγάδιαστη δεξιοτεχνία της Ana Popovic μέχρι την ωμή ειλικρίνεια του D.K. Harrell, κι από την πνευματικότητα των Uncle Sams Blues μέχρι την ακατέργαστη ενέργεια της Angelique Francis, κάθε κομμάτι εδώ είναι μια υπενθύμιση ότι το μπλουζ είναι κάτι περισσότερο από ένα μουσικό είδος, μια στάση ζωής, ένας τρόπος να επιβιώνεις στο παρόν. Αν αγαπάς τον ήχο ή ψάχνεις κάποιον που ξέρει να λέει πολλά με λίγα, αυτή η λίστα είναι για σένα. Το μπλουζ είναι ζωντανό, γενναιόδωρο συναισθημάτων και κυρίως παρόν. Άκουσέ το.

Το «Hurt So Good» από την 49 ετών Ana Popovic, που κυκλοφόρησε στις 26 Σεπτεμβρίου στο άλμπουμ «Dance To The Rhythm», είναι ένα κομψό και δυναμικό κομμάτι με ακουστική ρυθμική προσέγγιση και έντονη συναισθηματική φόρτιση. Η Ana Popovic, γεννημένη στο Βελιγράδι, ξεκίνησε να παίζει κιθάρα στα 15 της, επηρεασμένη από τον πατέρα της σπουδάζοντας το όργανο στην Ολλανδία. Μετά την ίδρυση του συγκροτήματος Hush που σε μια τριετία έβγαλε και ένα άλμπουμ, μετακόμισε στις ΗΠΑ και καθιερώθηκε ως μία από τις κορυφαίες γυναίκες κιθαρίστριες στο σύγχρονο blues. Έχει προταθεί για Blues Music Awards και έχει εμφανιστεί σε εξώφυλλα περιοδικών όπως το Vintage Guitar και το Guitar Player ενώ έχει συνεργαστεί με Joe Bonamassa, Buddy Guy, Robert Randolph και Bernard Allison και συμμετείχε το 2014 στο περιβόητο Experience Hendrix Tour μια ιστορία που κλείνει φέτος τριάντα χρόνια. Περιγράφει το τραγούδι της ως «ένα εκλεπτυσμένο groove που κρύβει πολλή ωμή ενέργεια», με θεματική γύρω από την αυτονομία και την αποφασιστικότητα μιας γυναίκας να πάρει τον έλεγχο της ζωής της.

Το «The Best I Can» από τους Mike Zito και Albert Castiglia, που περιλαμβάνεται στο άλμπουμ «Help Yourself» και κυκλοφόρησε στις 19 Σεπτεμβρίου του 2025, αποτελεί μέρος της δεύτερης συνεργασίας των δύο καλλιτεχνών ως Blood Brothers. Ο Mike Zito και ο Albert Castiglia γνωρίστηκαν μέσα από τη blues σκηνή των ΗΠΑ, αλλά η ουσιαστική τους συνεργασία ξεκίνησε όταν ο Zito ίδρυσε τη δισκογραφική Gulf Coast Records το 2018. Ο Castiglia υπέγραψε στην εταιρεία και κυκλοφόρησε εκεί το άλμπουμ του «Masterpiece» (2019), το οποίο μάλιστα κέρδισε το Blues Music Award για το καλύτερο blues rock άλμπουμ. Η φιλία τους εξελίχθηκε σε στενή μουσική συνεργασία, και το 2023 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους κοινό άλμπουμ ως Blood Brothers, με παραγωγό τον Joe Bonamassa. Η επιτυχία του άλμπουμ και η χημεία τους επί σκηνής οδήγησαν σε εκτεταμένη περιοδεία και στη συνέχεια στο δεύτερο άλμπουμ τους. Ο Mike Zito, γεννημένος το 1970 στο St. Louis, είναι ένας από τους πιο ειλικρινείς και δυναμικούς blues καλλιτέχνες, με βραβεύσεις και συνεργασίες με το συγκρότημα Royal Southern Brotherhood. Ο Albert Castiglia, γεννημένος το 1969 στη Νέα Υόρκη, ξεκίνησε την καριέρα του δίπλα στον Junior Wells και έχει συνεργαστεί με κορυφαίους μουσικούς όπως οι Pinetop Perkins και Ronnie Earl. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε ζωντανά στο στούντιο, αποτυπώνοντας την ενέργεια μιας συναυλίας, με έντονες επιρροές από blues rock, soul και gospel.

Το «No Thanks To You» από τον D.K. Harrell, που κυκλοφόρησε στις 20 Ιουνίου φέτος στο άλμπουμ «Talkin' Heavy», αναδεικνύει την προσωπική και μουσική ωριμότητα του καλλιτέχνη. Ο D.K. Harrell, γεννημένος το 1998 στη Λουιζιάνα, ξεκίνησε να τραγουδά σε ηλικία μόλις 18 μηνών και επηρεάστηκε βαθιά από τον B.B. King. Ως παιδί τραγουδούσε στη χορωδία της εκκλησίας του, ενώ συνέχιζε να έλκεται από τα μπλουζ. Ταινίες όπως The Blues Brothers, Cadillac Records και Ray τον ενέπνευσαν να τραγουδήσει και να παίξει μουσική. Έλαβε την πρώτη του κιθάρα στα 12, και μέχρι τα 16 του έγραφε ήδη δικά του τραγούδια. Το 2024 περιόδευσε σε ΗΠΑ, Καναδά και σε χώρες όπως Γερμανία, Ελβετία, Ολλανδία, Γαλλία, Βέλγιο, Ισπανία και Νορβηγία. Το περιοδικό Blues Blast τον χαρακτήρισε «το ταχύτερα ανερχόμενο ταλέντο στο μπλουζ σήμερα», με ήχο που «χτυπά σαν τυφώνας» και φωνή που «αιωρείται σαν εκκρεμές». Το νέο του άλμπουμ συνδυάζει παραδοσιακό ηλεκτρικό blues με μοντέρνα στοιχεία, ενώ ο ίδιος ξεχωρίζει για την εκφραστική του φωνή και την δεξιοτεχνία στην κιθάρα. Το φάντασμα του δασκάλου του έχω βάσιμες υποψίες ότι θα ήταν ιδιαίτερα περήφανο αφού αποτελεί μια συνέχεια του «The Thrill Is Gone».

Ακολουθεί το αυγουστιάτικο «In the Meantime» από τους Piper and The Hard Times, από το άλμπουμ «Good Company». Πρόκειται για το άλμπουμ συνέχεια του περσινού Νο1 στα αμερικανικά μπλουζ τσαρ του Billboard, «Revelation». Το κουιντέτο από το Νάσβιλ αποτελείται από τον Al «Piper» Green (φωνητικά), Steve Eagon (κιθάρα), Dave Colella (ντραμς), Amy Frederick, (πλήκτρα) και Parker Hawkins      , (μπάσο), με ιστορία πάνω από 20 χρόνια. Το 2024 κέρδισαν το International Blues Challenge και το άλμπουμ σηματοδοτεί την κορύφωση της πορείας τους. Ο Green διαγνώστηκε με καρκίνο κατά την ηχογράφηση, προσδίδοντας ιδιαίτερη συγκινησιακή βαρύτητα στο έργο. Έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα τέσσερις δίσκους.

Το «Dry Stick» από τους Buddy Guy και Joe Bonamassa, που κυκλοφόρησε στις 30 Ιουλίου μέρος του άλμπουμ «Ain't Done With The Blues», είναι ένα δυνατό κομμάτι που ενώνει δύο θρύλους του blues. Ο Buddy Guy, γεννημένος το 1936 στη Λουιζιάνα, είναι ένας από τους μεγαλύτερους θρύλους του Chicago blues, με οκτώ Grammy και το National Medal of Arts. Ο Joe Bonamassa, γεννημένος το 1977 στη Νέα Υόρκη, ξεκίνησε την καριέρα του σε ηλικία 12 ετών ανοίγοντας για τον B.B. King και έχει κυκλοφορήσει πάνω από 15 άλμπουμ. Το τραγούδι μιλά για αντοχή στις κακουχίες, οικογενειακή σοφία και την αξία της απλής, πρακτικής φροντίδας, ξεχωρίζει για την κιθαριστική δεξιοτεχνία και την συναισθηματική ερμηνεία, ενώ το άλμπουμ αποτελεί φόρο τιμής στην ιστορία του Chicago blues. Το «Ain’t Done With The Blues» του Buddy Guy, κυκλοφόρησε ανήμερα των 89ων γενεθλίων του, ως μια συγκινητική και δυναμική επιστροφή στο στούντιο μετά την ανακοίνωση της αποχώρησής του από τις περιοδείες με το Damn Right Farewell Tour του 2024. Παρά την ηλικία του, ο Guy εμφανίζεται με αμείωτη ενέργεια και φωνητική δύναμη, αποδεικνύοντας ότι δεν έχει τελειώσει με το μπλουζ.

Το «Black Magic» από τους Danny Widdicombe και Trichotomy, που κυκλοφόρησε στις 25 Ιουλίου στο άλμπουμ «Iridescence», η δεύτερη στούντιο συνεργασία τους, είναι ένα από τα δέκα πρωτότυπα κομμάτια που συνδυάζουν jazz, folk και soul. Ο Danny Widdicombe, γεννημένος στο Κουίνσλαντ, είναι πολυβραβευμένος μουσικός και επιζών του καρκίνου, διαγνώστηκε με λευχαιμία σε ηλικία 19 ετών, γεγονός που επηρέασε βαθιά τη θεματολογία και την ερμηνεία του, με συνεργασίες με τους Bernard Fanning και Tim Rogers. Οι συντοπίτες του Trichotomy είναι ένα αυστραλιανό jazz τρίο με τους Sean Foran, John Parker και Samuel Vincent, γνωστοί για τις διεθνείς κυκλοφορίες και τις συνεργασίες με χορευτικές ομάδες και κλασικούς μουσικούς. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε το 2023 στο MONA της Τασμανίας, ενώ ορισμένα κομμάτια, όπως το «Ebb and Flow», κυκλοφόρησαν νωρίτερα ως singles ή παρουσιάστηκαν σε φεστιβάλ.

Συνέχεια με το «Psalm 1 Tree by the River» από τους μυστηριώδεις Uncle Sam’s Blues, που κυκλοφόρησε στις 28 Σεπτεμβρίου στο ομότιτλο άλμπουμ, είναι ένα κομμάτι με πνευματική και ποιητική διάσταση. Η σύνθεση και οι στίχοι ανήκουν στον Sam Fox, με το τραγούδι να κυκλοφορεί από ανεξάρτητη παραγωγή και να διατίθεται σε ψηφιακή μορφή. Το συγκρότημα Uncle Sam’s Blues συνδυάζει παραδοσιακό blues του δέλτα με πολιτικά και πνευματικά θέματα. Όσο για το κλίμα που σε βάζει το κομμάτι σχεδόν βλέπω ακούγοντάς το τους Alligator mississippiensis να πλησιάζουν…

Τη σκυτάλη παίρνει το «Foolish Pleasure» από την Candice Ivory, που κυκλοφόρησε στις 29 Αυγούστου και υπάρχει στο άλμπουμ «New Southern Vintage. Η Ivory ξεκίνησε να τραγουδά στην εκκλησία και σε ηλικία 11 ετών συμμετείχε σε χορωδία μαζί με τον νεαρό τότε και  ο προσφάτως αποβιώσα D’Angelo. Η ανιψιά του Will Roy Sanders, τραγουδιστή/κιθαρίστα των Fieldstones, ενός από τα σημαντικότερα blues συγκροτήματα του Memphis (1970s–1990s), γνωστή και ως «Queen of Avant Soul» κυκλοφορεί τραγούδια με σόουλ και γκόσπελ αρώματα να βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Γεννήθηκε στο Μέμφις και έχει σπουδάσει στο New School of Jazz. Έχει κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ και είναι μέλος του Recording Academy, επίσημα γνωστή ως National Academy of Recording Arts and Sciences (NARAS), ο κορυφαίος επαγγελματικός οργανισμός των Ηνωμένων Πολιτειών για τους δημιουργούς και επαγγελματίες της μουσικής, που απονέμει τα Βραβεία Grammy. Το άλμπουμ αποτίει φόρο τιμής στις ρίζες του blues στον αμερικανικό Νότο, με το τραγούδι να ξεχωρίζει για την ερμηνεία της και τις παραδοσιακές επιρροές.

Το «Runners in the Night» από τους Devon Allman και Christone "Kingfish" Ingram, που κυκλοφόρησε στις 25 Ιουλίου του 2025 στο άλμπουμ «The Blues Summit», είναι ένα από τα πιο δυναμικά κομμάτια του δίσκου. Το τραγούδι συνδυάζει το blues rock με έντονα στοιχεία από southern soul και χαρακτηρίζεται από την εκρηκτική κιθαριστική συνεργασία των δύο καλλιτεχνών. Ο Devon Allman, γιος του θρυλικού Gregg Allman, τραγουδιστής, συνθέτης και πληκτράς, ιδρυτικό μέλος του θρυλικού συγκροτήματος The Allman Brothers Band, και μία από τις πιο εμβληματικές μορφές του Southern rock, έχει χαράξει τη δική του πορεία στη μουσική σκηνή, ιδρύοντας το συγκρότημα Honeytribe και συμμετέχοντας στους Royal Southern Brotherhood. Ο Christone «Kingfish» Ingram, ο επόμενος μεγάλος του blues, γεννημένος το 1999 στο Κλίβελαντ του Μισισιπή, θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της νέας γενιάς blues, με επιρροές από τους B.B. King, Muddy Waters και Jimi Hendrix. Το άλμπουμ «The Blues Summit» περιλαμβάνει συνεργασίες με καλλιτέχνες όπως οι Larry McCray, Robert Randolph, Jimmy Hall και Sierra Green, και αποτελεί ένα πανόραμα της σύγχρονης blues σκηνής.

Το «Watch Me Grow» από την Angelique Francis, που κυκλοφόρησε στις αρχές Αυγούστου του 2025 στο άλμπουμ «Not Defeated», είναι ένα τραγούδι-ύμνος στην ανθεκτικότητα και την προσωπική εξέλιξη με blues, jazz, gospel να αναμιγνύονται με έναν τέτοιο υπνωτιστικό και υποβλητικό τρόπο που είναι σχεδόν αδύνατο να του αντισταθείς. Η Angelique Francis είναι πολυοργανίστρια, τραγουδίστρια και συνθέτρια από τον Καναδά, γνωστή για τη δυναμική σκηνική της παρουσία και την ικανότητά της να συνδυάζει blues, soul, gospel και jazz. Έχει βραβευτεί με το Canadian Blues Award και θεωρείται μία από τις πιο ελπιδοφόρες φωνές της σύγχρονης blues σκηνής. Η κυρία Francis έχει μοιραστεί τη σκηνή ή έχει ανοίξει συναυλίες για μια εντυπωσιακή σειρά κορυφαίων blues και rock καλλιτεχνών, όπως οι Beth Hart, Buddy Guy, Joe Bonamassa, Gary Clark Jr. και Eric Gales. Αν και δεν υπάρχουν επίσημες δισκογραφικές συνεργασίες με αυτούς τους καλλιτέχνες, οι εμφανίσεις της μαζί τους αποτελούν σημαντικά ορόσημα στην καριέρα της.

Η Νεοϋορκέζα Rory Block (γενν. Aurora Block, 6 Νοεμβρίου του 1949) είναι μια από τις σημαντικότερες εν ζωή ερμηνεύτριες του ακουστικού μπλουζ, με καριέρα που εκτείνεται σε πάνω από έξι δεκαετίες με πάνω από εξήντα δίσκους στο ενεργητικό της. Θεωρείται «εθνικός θησαυρός» από το περιοδικό Guitar Extra και «μία από τις σπουδαιότερες εν ζωή καλλιτέχνιδες του ακουστικού μπλουζ» από το Blues Revue. Είναι επτά φορές βραβευμένη με το Blues Music Awards. Το «Hold To His Hand» από την Rory Block, που κυκλοφόρησε στις 22 Αυγούστου στο άλμπουμ «Heavy On The Blues», είναι μια παραδοσιακή gospel σύνθεση , γνωστό και ως «Hold to God’s Unchanging Hand», που αποδίδεται εδώ με σεβασμό και δύναμη. Έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της καριέρας της στην αναβίωση του έργου των Robert Johnson, Son House και Mississippi Fred McDowell.

Το «Effortless» από την Ania, που κυκλοφόρησε στις 3 Οκτωβρίου 2025 στο άλμπουμ «Power Plays», είναι ένα κομμάτι που εκφράζει την ελευθερία και την αυτοπεποίθηση. Πρόκειται για μια ανεξάρτητη δημιουργό που συνδυάζει μπλουζ, soul και ηλεκτρονικά στοιχεία, με αισθητική που παραπέμπει σε σύγχρονες ερμηνεύτριες όπως η Amy Winehouse και η Adele. Κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ «And The Light Comes In» το 2016 σε ηλικία 18 ετών, ακολουθούμενο από ένα EP και δύο αυτοπαραγόμενα singles. Το πιο πρόσφατο έργο της είναι το άλμπουμ «Power Plays» (2025). Σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον μια αιρετική προσέγγιση του μπλουζ ως μέρος του συγκεκριμένου playlist. Ο συνδυασμός blues και house music εξελίχθηκε σταδιακά μέσα από διαφορετικές μουσικές σκηνές και τεχνολογικές φάσεις, με κάθε δεκαετία να προσθέτει νέα στοιχεία στον υβριδικό αυτό ήχο. Στη δεκαετία του 1980, η house μουσική γεννήθηκε στο Σικάγο, με πρωτοπόρους όπως ο Frankie Knuckles να ενσωματώνουν στοιχεία από disco, soul και funk. Ήδη από τότε, ορισμένοι παραγωγοί άρχισαν να χρησιμοποιούν samples από blues και gospel, δημιουργώντας τις πρώτες γέφυρες ανάμεσα στα είδη. Στη δεκαετία του 1990, το deep house άρχισε να αποκτά πιο πνευματική και συναισθηματική χροιά. Καλλιτέχνες όπως οι Moodymann και Theo Parrish ενσωμάτωσαν φωνητικά και μπασογραμμές εμπνευσμένες από το blues, δημιουργώντας έναν ήχο που συνδύαζε αστική εμπειρία με μουσική παράδοση. Στη δεκαετία του 2000, εμφανίστηκε το ρεύμα του electro-blues ή nu blues, με παραγωγούς όπως οι Boozoo Bajou, Parov Stelar και Z-Star να συνδυάζουν ηλεκτρονικά beats με φωνητικά και κιθάρες blues. Ο ήχος αυτός έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής σε ευρωπαϊκά φεστιβάλ και lounge σκηνές. Σε αυτή τη δεκαετία ανήκει η κατ’ εμέ κορωνίδα του είδους, το      «Tourist» του 2000 του St. Germain, που περιλαμβάνει το κομμάτι «Sure Thing», με sample από John Lee Hooker και που πούλησε πάνω από 4 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Από τη δεκαετία του 2010 μέχρι σήμερα, ο συνδυασμός εξελίχθηκε σε μορφές όπως το organic house και το blues house, με καλλιτέχνες όπως οι Claptone, Fat Freddy’s Drop, Stavroz και Nico Stojan να ενσωματώνουν live blues κιθάρες, φυσαρμόνικα και φωνητικά σε deep house παραγωγές. Ο ήχος έγινε πιο οργανικός, με έμφαση στη συναισθηματική αφήγηση και την πνευματικότητα. Παρασύρθηκα δεν βαριέσαι πάμε παρακάτω αγαπητή/ε συνοδοιπόρε…

Το «I'm Glad Trouble Don't Last Always (Joudour Sahara)» από τον Luke Winslow-King, που κυκλοφόρησε στις 8 Οκτωβρίου του 2025 στο ομώνυμο άλμπουμ «I'm Glad Trouble Don't Last Always (Joudour Sahara)», είναι μια νέα εκδοχή του παλαιότερου τραγουδιού του, εμπλουτισμένη με world μουσικά στοιχεία. Είναι μια διεθνής συνεργασία με επίκεντρο το μπλουζ, την πολιτισμική ανταλλαγή και την εκπαιδευτική μουσική δράση. Πρόκειται για μια νέα εκδοχή του κλασικού τραγουδιού του Luke Winslow-King, ηχογραφημένη το 2025 στο Μαρόκο, με τη συμμετοχή μαθητών και δασκάλων του προγράμματος Joudour Sahara.Ο Luke Winslow-King, γεννημένος το 1983 στο Cadillac του Μίσιγκαν, είναι γνωστός για τον συνδυασμό blues, jazz, folk και roots rock. Έχει ζήσει και δημιουργήσει στη Νέα Ορλεάνη, και η μουσική του χαρακτηρίζεται από αφηγηματική δύναμη και βαθιά συναισθηματική έκφραση.

Το «Get Back Train – Wild Coyote Sessions» από τον Reed Turchi, που κυκλοφόρησε στις 22 Αυγούστου του 2025 στο άλμπουμ «Get Back Train (Wild Coyote Sessions)», είναι μια Americana σύνθεση με ποιητική διάσταση. Ο Reed Turchi είναι μουσικός και παραγωγός από τη Σουαννόα της Βόρεια Καρολίνα, γνωστός για τον συνδυασμό blues, southern rock και ambient στοιχείων. Ο Turchi ξεκίνησε την ηχογραφική του πορεία δημιουργώντας άλμπουμ με μπλουζ του Μισισιπή από το πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του, για τη δική του δισκογραφική εταιρεία «Devil Down Records». Από εκεί, προσλήφθηκε από τα θρυλικά Ardent Studios στο Μέμφις για να αναβιώσει το ανεξάρτητο label τους, όπου εργάστηκε από το 2012 έως το 2016. Στο παρών η καλλιτεχνική έδρα βρίσκεται στο Μπρούκλιν, ενώ συγχρόνως είναι ιδιοκτήτης του στούντιο Second Take Sound στη Νέα Υόρκη, έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως οι Adriano Viterbini και Luther Dickinson, και έχει κυκλοφορήσει έργα που συνδυάζουν μουσική και λογοτεχνία.

Το «Voodoo Child» από την 30χρονη Αμερικανίδα Monica Valli, που κυκλοφόρησε στις 26 Σεπτεμβρίου και περιλαμβάνεται στο πρώτο της άλμπουμ «Red Blood Moon», είναι μια διασκευή του κλασικού κομματιού του Jimi Hendrix που πρωτοκυκλοφόρησε το 1968 με το συγκρότημα The Jimi Hendrix Experience στο άλμπουμ «Electric Ladyland». Η Monica Valli είναι κιθαρίστρια και τραγουδίστρια με έδρα το Όστιν του Τέξας, γνωστή για το ιδιαίτερο slide παίξιμό της και τις επιρροές από desert blues και Americana. Ξεκίνησε να παίζει κιθάρα σε ηλικία 8 ετών, αλλά αφοσιώθηκε σοβαρά στο όργανο από τα 15 της, παίζοντας σε blues μπαρ της περιοχής. Σπούδασε στο Berklee College of Music και αργότερα εγκαταστάθηκε στο Nashville και το Όστιν, όπου εργάστηκε ως session κιθαρίστρια και παρέχοντας δεύτερα φωνητικά για διάφορους καλλιτέχνες.

Το «I've Got A Feelin'» από τους Roomful Of Blues, που κυκλοφόρησε στις 10 Οκτωβρίου στο άλμπουμ «Steppin' Out!», είναι ένα από τα 14 κομμάτια του δίσκου που σηματοδοτεί την πρώτη συμμετοχή γυναίκας τραγουδίστριας, της D.D. Bastos, στην ιστορία του συγκροτήματος που μετράει πάνω από πενήντα καλλιτέχνες να έχουν περάσει όλα αυτά τα χρόνια ύπαρξής τους. Πιο συγκεκριμένα οι Roomful Of Blues ιδρύθηκαν το 1967 στο Ρόουντ Άιλαντ και έγιναν γνωστοί για τον συνδυασμό jump blues, swing και soul. Έχουν κυκλοφορήσει πάνω από 25 άλμπουμ, στο παλμαρέ τους επιδεικνύουν 5 υποψηφιότητες για Grammy Awards, 7 Blues Music Awards, μεταξύ των οποίων ως Blues Band of the Year (2005) και έχουν συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως οι Big Joe Turner, Eddie “Cleanhead” Vinson και Earl King.

Επίλογος με το «Freedom» από τους Eve Gallagher, Uli Heinzler, Jack Pearson, Ondřej Pivec και Roman Roth, που κυκλοφόρησε στις 4 Οκτωβρίου και υπάρχει στο άλμπουμ «Freedom», είναι ένα πολυεθνικό μουσικό εγχείρημα με έντονα στοιχεία από blues, gospel και soul. Η Eve Gallagher είναι τραγουδίστρια από το Ηνωμένο Βασίλειο, γνωστή για τη deep house και gospel φωνή της. Ο Uli Heinzler είναι μπασίστας και παραγωγός με έδρα τη Γερμανία. Ο Jack Pearson, πρώην μέλος των Allman Brothers Band, είναι ένας από τους πιο σεβαστούς κιθαρίστες της νότιας rock σκηνής. Ο Ondřej Pivec είναι Τσέχος οργανίστας με βάση τη Νέα Υόρκη, γνωστός για τη συνεργασία του με τον Gregory Porter. Ο Roman Roth είναι Ελβετός ντράμερ με διεθνή καριέρα, γνωστός για τη συνεργασία του με την Alicia Keys.