Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη
Ο βρετανός μπλουζ/ροκ κιθαρίστας Chris Rea γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου του 1951 και είναι, όχι άδικα, μία από τις πιο αγαπημένες βραχνές φωνές που μας έρχονται από το νησί. Οι επιτυχίες του πολύ μεγάλες, αγαπημένος και στο ελληνικό ραδιόφωνο για δεκαετίες. Η καριέρα του ξεκίνησε δισκογραφικά στα τέλη της δεκαετίας του 70 και παρά τα θέματα υγείας που έχει, συνεχίζεται έως και σήμερα. Είναι λίγοι αυτοί που δεν έχουνε τραγουδήσει την παραλία του, την josephina ή δεν οδήγησαν Χριστούγεννα υπό την μουσική υπόκρουση του γνωστού τραγουδιού του. Δίσκοι του όπως ο δρόμος για την κόλαση, το χορεύοντας με ξένους, το πανδοχείο ή ακόμη και η πρώτη του πολύ πετυχημένη συλλογή το 1988 «New Light Through Old Windows» στολίζουν τις δισκοθήκες εκατοντάδων χιλιάδων οπαδών του μουσικού υβριδίου που έχει υπηρετήσει πιστά ο κιθαρίστας.
Σκέφτηκα όμως ότι πολύ σπάνια, αν όχι καθόλου, μνημονεύεται ένα τεράστιο έργο που έχει παρουσιάσει όταν το ημερολόγιο έλεγε Οκτώβριος του 2005. Ταλαιπωρημένος από την υγεία του αποφάσισε να ξεκινήσει με μαθητική προσήλωση να καταγράφει την ιστορία της αγαπημένης του μπλουζ μουσικής με όλους τους ενδιάμεσους ή σχεδόν όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς και επιρροές της. Δεν έχω βρει κάποια δισκογραφική στούντιο δουλειά με αυθεντικό υλικό να την πλησιάζει σε όγκο. Επεκτείνεται σε 11 συνολικά άλμπουμ με πάνω από 135 τραγούδια. Ιδιαίτερα φαντάζομαι επίπονη προσπάθεια, ένα μουσικό ντοκιμαντέρ. Το ταξίδι ξεκινάει από την Αφρική φυσικά όπου μέσω της εμπορία σκλάβων γίνεται ο βίαιος ξεριζωμός ανθρώπων. Μία απίστευτη αλλά άκρως πραγματική ιστορία εκμετάλλευσης ποτίζει μέχρι το μεδούλι το μουσικό είδος που πραγματεύεται η συλλογή του Chris Rea.
Το πρώτο κεφάλαιο λοιπόν η μαύρη ήπειρος ενώ ακολουθούνε και άλλοι σημαντικοί σταθμοί. Ο νότος της Αμερικής, country blues φυλετικοί διαχωρισμοί στο έπακρό τους, όπου εφαρμόστηκαν ωσάν μία δεύτερη βίβλος στο νότο των ηνωμένων πολιτειών, και κάπως έτσι τα κοινωνικά ζητήματα ανδρώνουν τον ήχο αυτού που θα γινότανε η βάση της ροκ μουσικής. Η πρώτη επαφή με τον ηλεκτρισμό, στο κεφάλαιο Μέμφις μπλουζ, η ενσωμάτωση νέων οργάνων από τη φαρέτρα του μυθικού πολυπολιτισμικού βάρους της νέας Ορλεάνης, έως τα αστικά βιομηχανικά κέντρα, στόχοι της εσωτερικής μετανάστευσης, βλέπε Σικάγο. Αλλά δεν σταματάει εκεί ο Chris Rea. Ειδικό κεφάλαιο για την περιοχή του Τέξας, για τις μπαλάντες των μπλουζ, τις επιρροές της ιρλανδικής παράδοσης και σε αυτή την οδύσσεια έχει θεση και η λατινική Αμερική. Το ταξίδι των διακοσσιών περίπου ετών του Chris Rea κλείνει κάπου στη δεκαετία του 70. Νέες μόδες στη μουσική, παιδιά των λουλουδιών και καλοκαίρι της αγάπης παίζουν και αυτά το ρόλο τους σε ένα από τα πολλά lifting που γνώρισε το είδος, με την καρδιά του στον πυρήνα της μουσικής. να το τροφοδοτεί στιχουργικά με σταθερές αξίες.
Από τα 600 και λεπτά της ιδιαίτερης αυτής δουλειάς του Chris Rea, το φιλτράρισμα μας δίνει για την σημερινή λίστα περίπου 2 ώρες εκπληκτικής μουσικής. Σαφώς και όταν είναι μία τέτοιας έκτασης ένα μουσικό έργο, θα υπάρχουνε και κάποια στιγμές που κερδίζουνε περισσότερο τον ακροατή από κάποιες άλλες. Η προσπάθεια του δημιουργού διακατέχεται, από την αρχή έως τον επίλογο της, από μία ειλικρίνεια και θα τολμούσα να πω ότι ναι, τελικά πρόκειται για μια παρακαταθήκη στους ακροατές του μέλλοντος.
Καλή σας ακρόαση…
Και εδώ η πηγή που αποτέλεσε έμπνευση για αυτό το project του κιθαρίστα. Ο Bill Wyman των Rolling Stones και η οδύσσεια των blues του. Ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε το 2001 και συνοδευότανε από ένα διπλό cd με μερικές από τις αγαπημένες στιγμές που θεωρεί ο ορόσημο στο είδος ο Bill Wyman.
