Τα οικονομικά προβλήματα, τα ανύπαρκτα royalties, η άνοδος και η πτώση
Ήταν η τελευταία ευκαιρία των Twisted Sister. Το Come out and Play που προηγήθηκε, απολαμβάνει μιας ασυλίας λόγω ονόματος αλλά στις συζητήσεις με τον εαυτό μας παραδεχόμαστε πως είναι ένα άνισο album, με την εξαίρεση του καταιγιστικού ομώνυμου τραγουδιού και δύο τριών ακόμα. Το Love is for Suckers ήταν το στοίχημα που έπρεπε να κερδίσει το συγκρότημα ώστε να συνεχίσει την καριέρα που μας υποσχέθηκε πολλά, μετά από τα 3 πρώτα κορυφαία albums. Ο original drummer AJ Pero (RIP) έχει αποχωρήσει από το 1986 και στη θέση του βρίσκεται ο εξαιρετικός Joey Franco. Οι Twisted Sister όμως αποφασίζουν να παίξουν ένα σπορ, στο οποίο οι νεότεροι έχουν ήδη καταλάβει τα πόστα και δεν πρόκειται να τα αφήσουν σε κανέναν. Με δίσκους όπως τα Appetite for Destruction, Shout at the Devil, Invasion of your Privacy, Night Songs και Look what the cat dragged in, γίνεται κατανοητό πως η προσέγγιση των TS στο Love is for Suckers αποτελεί κομβικό λάθος διττής σημασίας. Αφενός απογοητεύει τους παλαιότερους φανατικούς των πρώτων δίσκων, αφετέρου αποτυγχάνει να κερδίσει νεότερους οπαδούς, οι οποίοι έχουν ήδη απορροφηθεί από τη sleaze mania της εποχής που έχει πιάσει στασίδι στις προτιμήσεις τους. Η αλήθεια είναι πως τα τραγούδια προορίζονταν για solo album του Dee Snider, με το management να πιέζει για την κυκλοφορία υπό το όνομα Twisted Sister. Αυτό βέβαια δεν αποτελεί δικαιολογία για την έκβαση των πραγμάτων, ωστόσο έκανε μια ήδη άσχημη κατάσταση ακόμα χειρότερη. Η έγκυρη Boston Globe μιλάει για "ένα συγκρότημα σε παρακμή και έναν δίσκο που αν εξαιρέσεις 1-2 τραγούδια, είναι καλό να το αποφύγει κανείς". Το περιοδικό Exclaim! θα μιλήσει πιο σκληρά "This isn't even for suckers. it just sucks.". Τα τραγούδια του album δεν τυχαίνουν αναγνώρισης και αποδοχής στις συναυλίες προώθησης του. Μόνο πολύ αργότερα, το 2012 εν μέσω reunion, το Wake Up (The Sleeping Giant) θα τύχει θερμής υποδοχής από το κοινό, ενώ και η προσέλευση του κόσμου είναι χαμηλότερη από ποτέ. Η διάλυση μοιάζει νομοτελειακή. Τα προβλήματα για τον μεγάλο frontman Dee Snider όμως, μόλις αρχίζουν.
Το πρόβλημα για το συγκρότημα δεν ήταν η διάλυση καθαυτή. Ήταν το ότι μιλάμε για τους Twisted Sister που κυριαρχούσαν σε όλη τη νυκτερινή Νέα Υόρκη, με τις εμφανίσεις της εποχής να έχουν γράψει ιστορία, τους Twisted Sister που ένωσαν όλους τη rock κοινότητα και την επαναστημένη νεολαία, με τρεις καταπληκτικούς δίσκους που μνημονεύονται μέχρι σήμερα. Η διάλυση τους πέρασε τόσο στα ψιλά που σύμφωνα με τον ίδιο τον Snider, ήταν κάτι που αποτελούσε προσβολή προς τα μέλη και την ιστορία του συγκροτήματος. Στο πλαίσιο της προώθησης του solo δίσκου του Leave a Scar, ο Dee Snider θα θυμηθεί μεταξύ άλλων τη δεινή οικονομική και κοινωνική θέση, στην οποία βρέθηκε ύστερα από τη διάλυση των TS. Το συγκρότημα είχε διαλύσει, το συμβόλαιο είχε λήξει και έτσι οι Twisted Sister αποτελούσαν πηγή μηδαμινού εισοδήματος για τον τραγουδιστή. Οι μεταγενέστερες προσπάθειες του δεν ήταν σε καμία περίπτωση πετυχημένες. Οι βραχύβιοι Desperado με τον Clive Burr στα τύμπανα, η ταινία Strangeland της οποίας υπέγραφε το σενάριο και soundtrack, αλλά και οι Widowmaker με τον Al Pitrelli στην κιθάρα, αποτέλεσαν τις επί ματαίω προσπάθειες του Dee Snider να μείνει στην καρδιά των γεγονότων. Επιπρόσθετα, ο Snider είχε υψώσει το ανάστημα του απέναντι στη λογοκρισία που προσπαθούσε να επιβάλλει η PMRC, μιλώντας για τον εαυτό ως έναν οικογενειάρχη άνθρωπο χωρίς καμία εξάρτηση κάθε είδους, μια εικόνα η οποία όπως αποδείχτηκε ήταν boomerang καθώς απογοήτευσε πλήθος οπαδών του. Το grunge έχει καταλάβει τα charts και τις προτιμήσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας του rock κόσμου. Ο Dee Snider μοιάζει ανεπίκαιρος και σίγουρα άφαντος. Στα μέσα των 90s θα δηλώσει χρεωκοπία. Είναι αποφασισμένος να κάνει τα πάντα ώστε να συντηρήσει την οικογένεια και τα τρία παιδιά του. Στην πορεία θα απασχοληθεί σε διάφορες δουλειές με το βασικό μισθό, στις οποίες πηγαίνει με το ποδήλατο καθώς πλέον έχει χάσει το αυτοκίνητο του. Πιάνει δουλειά σε τηλεφωνικό κέντρο όπου ο κόσμος τον αναγνωρίζει. Ο ίδιος θα δηλώσει πως δεν είναι ο Dee Snider, απλά κάποιος που του μοιάζει. Η περηφάνεια του δεν τον αφήνει να παραδεχτεί τις ήττες του. Θα πηγαίνει από parking σε parking αφήνοντας φυλλάδια για να προωθήσει την εργασία της συζύγου του Suzette (φυσικά το You're not Alone (Suzette's song) από τον πρώτο δίσκο είναι γι αυτήν) ως make-up artist για γάμους. Είναι ένας βιοπαλαιστής που προσπαθεί οκτώ φορές να σηκωθεί όρθιος, ενώ προηγουμένως έχει πέσει εφτά.
Από ένα σημείο και μετά, ο Dee Snider δεν πρόκειται να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλο του. Θα δηλώσει χαρακτηριστικά πως δεν πίστευε ότι θα ερχόταν ποτέ σε αυτή την κατάσταση. Δεν είχε εξαρτήσεις, δεν είχε κάποιον manager που εκμεταλλευόταν τον κόπο του. Είχε μόνο τον εαυτό του να κατηγορήσει. Και θα σε πρόσφατη συνέντευξη του θα καταδείξει ως υπεύθυνο τον υπέρμετρο εγωισμό του. Αυτόν που τον υποδείκνυε να δανείζεται χρήματα ώστε να διατηρήσει το lifestyle του rocker που με τόσο κόπο απέκτησε. Αυτόν που ακόμα και όταν ο Snider βλέπει το συγκρότημα του να γίνεται από πρωταγωνιστής κομπάρσος, σε μια ταχύτατα αναπτυσσόμενη νέα μουσική σκηνή, τον ωθεί να κάνει λαθεμένες επαγγελματικές κινήσεις, που έχουν ως αποτέλεσμα το brand του και το έργο να γίνεται ανεπίκαιρο εν μία νυκτί. Δε θα το βάλει κάτω. Ξεκινώντας στα 90s από μηδενικό εισόδημα, έχοντας ως αρωγό την πολυαγαπημένη του οικογένεια, θα στήσει σιγά σιγά από την αρχή μία καριέρα, η οποία κρατάει γερά μέχρι σήμερα, κάπου ανάμεσα σε κινηματογραφικές συμμετοχές, solo δισκογραφία, αλλά και ένα ιδιαίτερα πετυχημένο reunion των Twisted Sister, reunion που πέρασε και από τη χώρα μας.
Η ιστορία όμως έχει και άλλες πτυχές. Σύμφωνα με τον ίδιο τον Dee Snider, οι Twisted Sister δεν έλαβαν ούτε ένα δολάριο σε royalties μέχρι το 1998 και παρά το γεγονός ότι είχαν πουλήσει εκατομμύρια δίσκους. Το χρήμα άρχισε να εισρέει με την ηχογράφηση του τραγουδιού Heroes are hard to find για την ταινία Strangeland, ενώ μάλιστα ο όρος που τέθηκε για το reunion του 1997 ήταν η διαγραφή του χρέους του συγκροτήματος προς την εταιρεία. Με πρωτοβουλία του ίδιου του αφεντικού της Atlantic Records, το χρέος εξανεμίστηκε και έτσι οι Twisted Sister άρχισαν να λαμβάνουν τους καρπούς των πολυετών κόπων τους, αλλά και μιας εποχής η οποία είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί. Από την άλλη, με την είσοδο του mp3 στη ζωή μας, αλλά και του φαινομένου του Napster εκείνη την εποχή, οι πωλήσεις δίσκων έπεσαν κατακόρυφα. Τα royalties που λάμβανε το συγκρότημα, θα χαρακτηριστούν από τον Dee Snider ως ένα κακό ανέκδοτο. Χαρακτηριστική δε, είναι η περίπτωση του Αυστραλού πολιτικού Clive Palmer, ο οποίος χρησιμοποίησε το "We're not gonna take it" σε προεκλογική του καμπάνια, χωρίς να ενημερώσει το συγκρότημα, ισχυριζόμενος μάλιστα ότι το συγκρότημα μάλιστα δεν έχει δικαιώματα πάνω στο τραγούδι. Η διαμάχη μεταξύ του πολιτικού και της Universal Music "ανάγκασε" τον Snider να δηλώσει πως τον αφήνει αδιάφορο, καθώς είχε ήδη πουλήσει τα δικαιώματα από τον κατάλογο των Twisted Sister, αρκετά χρόνια νωρίτερα. Συνέχισε δε, λέγοντας πως θα προτιμούσε αυτή η πώληση να ερχόταν στις αρχές των 90s, όταν και αντιμετώπιζε τις προαναφερθείσες οικονομικές δυσκολίες.
Η πορεία του Dee Snider ήταν παράλληλη με αυτή του συγκροτήματος που τον ανέδειξε. Από την καθολική αποδοχή στην πλήρη απαξίωση και από εκεί ξανά στην αποδοχή, σε ένα rollercoaster συναισθημάτων και οικονομικής δυσπραγίας. Ο ίδιος θα αναλάβει και το τελευταίο δράμι ευθύνης που του αναλογεί. Μέσα από τις συνεντεύξεις και την εν γένει παρουσία του, παρουσιάζει την εικόνα ενός ανθρώπου πλήρως εξοικειωμένου με τη δημοσιότητα και τον προσωρινό χαρακτήρα της. Θα επωμιστεί όλο το βάρος της διάλυσης των Twisted Sister, χωρίς να κατηγορήσει τους πρώην bandmates του για το παραμικρό. Ταυτόχρονα όμως, όπως χαρακτηριστικά θα δηλώσει:
"Θα δεχτώ και τα εύσημα για όλα αυτά που καταφέραμε. Πουλήσαμε 10 εκατομμύρια δίσκους. Παρακαλώ...".
