Το highlight της καριέρας του Billy Squier, ένα σημείο αναφοράς στη μετάβαση του classic rock στα 80s.
Το να ακολουθήσεις προσωπική καριέρα από την αρχή της ενασχόλησης σου με τη μουσική βιομηχανία, έχει τα (πολλά) ρίσκα του. Σηκώνεις τα περισσότερα βάρη μόνος σου και φυσικά ο κόσμος ταυτίζεται με το όνομα σου και την προσωπικότητα σου, αδιαφορώντας για μέτριους συνεργάτες, προβληματικούς managers κλπ. Τρανό παράδειγμα ο Springsteen, ο Bowie, φυσικά και ο Tom Petty η ηγετική φυσιογνωμία του οποίου ήταν βράχος για την καριέρα των Heartbreakers. Ένα σκαλί κάτω από τους προαναφερθέντες βρίσκονται κάποιοι άλλοι αφανείς ήρωες, οι οποίοι υπηρέτησαν τα αγαπημένα μας rock υποείδη, χωρίς να υιοθετούν κάποια ιδιαίτερη περσόνα (ή πολλές όπως ο Bowie), αλλά με όπλα τη σκηνική παρουσία και το ουσιαστικό songwriting κατάφεραν και ακολούθησαν μια αξιοσημείωτη καριέρα. Πολλά τα παραδείγματα, από τη χρυσή (αλλά μικρή) περίοδο του Peter Frampton, τη μεγάλη καριέρα των Huey Lewis & The News, καθώς και αρκετών άλλων. Ο Billy Squier κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να κυκλοφορήσει μια σειρά από προσωπικά albums που μέχρι σήμερα στέκονται ως σημείο αναφοράς στο classic rock, όπως αυτό διαμορφώθηκε στις αρχές των 80s. Ξεκάθαρα όμως και όσο πιο αντικειμενικά γίνεται, την επιτυχία του Don't Say No δεν την επανέλαβε ποτέ.
Γνώρισε τη μαγεία της ηλεκτρικής κιθάρας μέσω των Bluesbreakers του John Mayall, ερωτεύτηκε το παίξιμο του Eric Clapton, σπούδασε στο Berklee School of Music όντας εξαρχής προσανατολισμένος σε μουσική καριέρα. Οι Piper ήταν το πρώτο του συγκρότημα, οι οποίοι για την εποχή έκαναν σημαντική επιτυχία, παίζοντας μάλιστα και support στους Kiss κάποιες φορές. Το πρώτο τους album είναι διαμαντάκι της εποχής, με ιδιαίτερα κιθαριστικό ήχο, ανεβασμένα γκάζια και φυσικά την ηγετική φυσιογνωμία του Billy Squier στο προσκήνιο. Παρά τη σχετική επιτυχία των δύο δίσκων που κυκλοφόρησαν, οι Piper διέλυσαν και έτσι άνοιξε διάπλατα ο δρόμος για την προσωπική καριέρα του Squier. Το ντεμπούτο του The Tale of the Tape φανερώνει έναν ήχο αντίστοιχο με των Piper αλλά λιγότερο ατίθασο, δείχνει το potential του καλλιτέχνη και φωνάζει ξεκάθαρα πως κάτι πολύ καλό επρόκειτο να έρθει. Θα εισέλθει στα Power Station Studios, όπου ο John Lennon ηχογράφησε τα τελευταία του τραγούδια. Ειρωνικά, η δολοφονία του Lennon θα τον βρει μέσα στο studio να ηχογραφεί. Το Don't Say No κυκλοφορεί τον Απρίλιο του 1981. Αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μνημείο της εποχής, με τον Billy Squier να αποκτά το άγγιγμα του Μίδα, δίνοντας στις συνθέσεις το κάτι παραπάνω. Το πολυδιασκευασμένο, αλλά και μέρος σήμερα της ποπ κουλτούρας, υλικό του δίσκου, βρίσκεται σε ύψη που όχι απλά δεν ξαναέφτασε ο Squier, αλλά όπως θα δούμε στη συνέχεια, κάποια στιγμή τα ξέχασε και εντελώς.
Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός λέει ο πάνσοφος λαός και αν υπάρχει ένας δίσκος στην rock ιστορία όπου ισχύει αυτό το απόφθεγμα, είναι το Don't Say No. Μία απίστευτη εισαγωγική τετράδα δε θα αφήσει καμία αμφιβολία στον ακροατή, τόσο για την ποιότητα του δίσκου, όσο και για το γεγονός ότι ο Billy Squier βρίσκεται (όπως αποδείχτηκε κι έπειτα) στην κορύφωση της καριέρας του. Το εισαγωγικό In the Dark καταφέρνει μέσα από ένα απλό riff και tempo, να καθηλώσει το δύσμοιρο ακροατή με τις φωνητικές γραμμές του Squier να είναι για σεμινάριο. Το δε The Stroke που ακολουθεί, αποτελεί μέχρι και σήμερα τη βάση και το αρχέτυπο για όλα τα συναυλιακά anthems πλήθους συγκροτημάτων, καθώς βροντοφωνάζει από μακριά πως προορίζεται για live συγκινήσεις με καθολική συμμετοχή του κοινού. My Kinda Lover, ένα τραγούδι πασίγνωστο πλέον, ακόμα μια σειρά εξαιρετικών φωνητικών γραμμών του καλλιτέχνη που τελικά, δίνουν το κάτι παραπάνω στο δίσκο. Η αρχική τετράδα κλείνει με τον καλπασμό του You Know What I Like, κάνοντας μας να απορούμε πως θα διατηρηθεί η ποιότητα του δίσκου στη συνέχεια. O Billy Squier δεν απογοητεύει, ο υπόλοιπος δίσκος θα κυμανθεί σε υψηλά επίπεδα, έχοντας μια ανεπαίσθητη AOR και southern αίσθηση καθόλη τη διάρκεια του, περασμένη φυσικά μέσα από τη χύμα rock περσόνα του καλλιτέχνη. Το Too Daze Gone, κάπου ανάμεσα στις καλύτερες στιγμές των Stones και των Skynyrd, το δε Lonely is the Night αποτελεί και αυτό από τα highlights του δίσκου, με τον Squier να επιδίδεται σε εξαιρετικές διφωνίες, ενίοτε προσπαθώντας να ακουστεί σαν Robert Plant (σε μια έτσι κι αλλιώς κοντά στους Led Zeppelin σύνθεση), με αξιοπρεπή όσο να'ναι αποτελέσματα. Η δεύτερη πλευρά του δίσκου δεν απογοητεύει σε καμία περίπτωση, στο Whadda You Want from Me ο Squier γιορτάζει το θρίαμβο του δίσκου με την ταχύτερη σύνθεση του, ενώ οι τόνοι θα πέσουν στο ημι-ακουστικό Nobody Knows, σε ένα τραγούδι που κολλάει ιδανικά στο συγκεκριμένο σημείο, χωρίς να καταφέρνει να εντυπωσιάσει. Το κλείσιμο του album είναι ιδανικό, με το I need You να αποδίδει εξαιρετικά στο στακάτα mid tempo που χαρακτηρίζει και τον υπόλοιπο δίσκο, ενώ το ομώνυμο θα επισκεφτεί ξανά τις Zeppelin επιρροές του καλλιτέχνη, βάζοντας την κατακλείδα σε έναν εξαιρετικό τότε, ιστορικό σήμερα δίσκο.
Το Don't Say No του Billy Squier έμεινε στα charts συνολικά για 111 (!) εβδομάδες. Το The Stroke έχει διασκευαστεί από πλήθος συγκροτημάτων, με πιο ενδεικτική τη διασκευή των Bonfire που βρήκε δρόμο μέχρι και στο best of του group. Το δε My Kinda Lover, ήταν σύμφωνα με τον κινηματογραφικό μύθο το τραγούδι το οποίο απέδιδε ζωντανά ο Vince Neil όταν και οι υπόλοιποι Motley Crue τον επέλεξαν χωρίς δεύτερη σκέψη, για τη θέση πίσω από το μικρόφωνο. Συνδυαστικά με το Emotions in Motion που ακολούθησε, το Don't Say No πούλησε περί τα πέντε εκατομμύρια αντίτυπα. Τα υπόλοιπα προσωπικά albums του Squier δεν κατάφεραν να γνωρίσουν επιτυχία όπως το Don't Say No, παρά τις αξιόλογες στιγμές τους. Το δε video του Rock me Tonite ήταν, σύμφωνα με πολύ κόσμο, καταστροφικό για τον καλλιτέχνη, πληγώνοντας σε μεγάλο βαθμό την αξιοπιστία του στο rock κοινό, λόγω της pop αισθητικής του. Με τα πολλά, ο Squier παραμένει ενεργός μέχρι σήμερα, με πολύ αραιές όμως εμφανίσεις και έχοντας πάνω από 20 χρόνια να κυκλοφορήσει καινούριο υλικό. Το Don't Say No θα παραμείνει η αιχμή του δόρατος της παρακαταθήκης του, ένας δίσκος που δεν πρέπει να λείπει από καμία σοβαρά ενημερωμένη 80s (και όχι μόνο) δισκοθήκη.
