Ο καλύτερος δίσκος που δεν κυκλοφόρησαν ποτέ οι Lynyrd Skynyrd.
Οι Rossington Collins Band αποτέλεσαν έναν θρίαμβο. Πέρα από την καλλιτεχνική - μουσική ποιότητα των δύο δίσκων που κυκλοφόρησαν, υπήρξαν μαρτυρία της θέλησης των συμμετεχόντων για δημιουργία και τέχνη, ύστερα από την ανείπωτη τραγωδία του 1977. Το αεροπορικό δυστύχημα των Lynyrd Skynyrd που στέρησε τη ζωή σε έξι άτομα, ανάμεσα τους τα αδέρφια Steve και Cassie Gaines αλλά και φυσικά ο Ronnie Van Zant, είχε συγκλονίσει τη southern και γενικότερα τη rock κοινότητα, με τον Billy Powell να δηλώνει σοκαρισμένος ων μπροστά στην κάμερα πως οι Skynyrd λογικά είχαν τελειώσει. Σήμερα γνωρίζουμε πως δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη. Ο guru του είδους Charlie Daniels, ο οποίος μας άφησε πριν από μερικά χρόνια, παρουσίασε σε συναυλία του το 1979 τα εναπομείναντα μέλη των Skynyrd, οι οποίοι απέδωσαν μια ορχηστρική έκδοση του Free Bird. Ήταν ο σπόρος που φυτεύτηκε ώστε οι μουσικοί να επιστρέψουν με νέο υλικό και νέα όρεξη, καταφέρνοντας να γεμίσουν με ιδιαίτερη επιτυχία το κενό μέχρι το reunion του 1987. Οι Rossington Collins Band, ήταν πρωτίστως θριαμβευτές της ζωής.
Παρά το γεγονός ότι το γκρουπ στήθηκε γύρω από τους Gary Rossington (το μέχρι και το θάνατο του μοναδικό εναπομείναν αυθεντικό μέλος των Lynyrd Skynyrd σήμερα) και Allen Collins, εντούτοις θα συναντήσουμε στη σύνθεση του και τους Billy Powell και τον μπασίστα Leon Wilkeson. Οι Rossington Collins Band κατανόησαν γρήγορα τη δυσκολία του να αντικαταστήσουν τον Ronnie Van Zant (ο αδερφός του Johnny ακολουθούσε προσωπική καριέρα εκείνη την περίοδο) και έτσι προσέλαβαν την Dale Krantz, η οποία αργότερα θα γινόταν κυρία Dale Krantz-Rossington, αποκτώντας με τον Gary δύο κόρες. Τα φωνητικά της κολλούσαν εξαιρετικά με την νέα μουσική κατεύθυνση, έτσι λοιπόν οι RCB κατάφεραν και δημιούργησαν κατά κάποιο τρόπο τον προσωπικό τους ήχο, ο οποίος πλέον στέκει αυτόνομα στη southern rock ιστορία. Ο δε χαρακτηρισμός νέα μουσική κατεύθυνση έχει να κάνει με το γεγονός ότι το group πάτησε στον ήχο του Street Survivors, τελευταίου μέχρι και την τραγωδία album των Skynyrd, ωστόσο το ντεμπούτο Anytime Anyplace Anywhere ακούγεται πιο πλούσιο στις ενορχηστρώσεις, πιο μεστό ως songwriting, ενώ όπως αναφέρθηκε η Dale Krantz αφήνει για τα καλά το στίγμα της. Εν ολίγοις, είναι ίσως το καλύτερο album που "δεν κυκλοφόρησαν ποτέ" οι Lynyrd Skynyrd.
Prime Time για ξεκίνημα και το Anytime Anyplace Anywhere συνεχίζει ακριβώς από εκεί που σταμάτησε το Street Survivors. Γίνεται κατανοητό ότι οι Rossington και Collins είχαν πολλά και καλά riffs στο συρτάρι τους, ψάχνοντας την κατάλληλη στιγμή για να τα δουλέψουν και να τα βγάλουν προς τα έξω. Η φωνή της Krantz, όσο ψιλή και με όσο γρέζι χρειάζεται, δίνει προσωπικό τόνο από την αρχή, όσο για το δέσιμο των μελών - βετεράνοι γαρ πλέον - είναι απλά δεδομένο. Οι τόνοι θα πέσουν με το Three Times as Bad, με την Dale Krantz σε μια ιδιαίτερη Joplin στιγμή, ώστε στη συνέχεια να ακολουθήσει το αδιαμφισβήτητο highlight του δίσκου. Το Don't Misunderstand Me είναι απλά ένα από τα καλύτερα southern rock τραγούδια, σε riff, φωνητική μελωδία, στίχους, αφήνοντας τον ακροατή να απορεί πόσο μεγαλύτερο έπος θα ήταν εάν τραγουδούσε ο Ronnie Van Zant σε αυτό. Η επιλογή του ως single, μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί. One Good Man για τη συνέχεια, σε μια μεθυστική κιθαριστική μελωδία και άλλη μία εξαιρετική ερμηνεία της Krantz, ενώ στο Opportunity θα βρούμε άλλο ένα highlight, σε bluesy ρυθμό και με πολύ όμορφα κιθαριστικά solos. Το Getaway, δίδυμο αδερφάκι του One Good Man, κάνει σαφές πως ο δίσκος δεν περιέχει filler ούτε για πλάκα, ενώ το Winners and Losers επισκέπτεται εποχές Pronounced 'Lĕh-'nérd 'Skin-'nérd, κάτι που μόνο χαμόγελο προκαλεί στους μύστες του είδους. Για το "σβήσιμο", το Anytime Anyplace Anywhere μας χαρίζει άλλο ένα δίδυμο πανέμορφων τραγουδιών, με το Misery Loves Company να συνεχίζει και αυτό από την κληρονομιά του Street Survivors, ενώ το Sometimes You Can Put it Out θα κλείσει πανηγυρικά το album, με τον ταχύτατο και funky ρυθμό του. Το album θα κλείσει με αυτόν τον τρόπο, κάνοντας σαφές ότι το πνεύμα των Skynyrd δεν έφυγε ποτέ, κάτι που καθησύχασε τους φανατικούς του group και του είδους, οι παλαιότεροι των οποίων παρέμειναν και παραμένουν πιστοί μέχρι και σήμερα..
Το Anytime Anyplace Anywhere αποτελεί μια αδιάψευστη μαρτυρία της ποιότητας του southern rock ως genre, πολλώ δε μάλλον σε μια χρονιά όπως το 1980 όταν και ο μουσικός χάρτης άλλαζε, κάνοντας το είδος σχετικά ανεπίκαιρο. Το This is the Way της επόμενης χρονιάς απέσπασε από μέτριες ως κακές κριτικές, με αποτέλεσμα το group να διαλύσει πρόωρα. Ευτυχώς για όλους μας, το reunion του 1987 έδωσε νέα πνοή τόσο στο southern rock αλλά κυρίως στους ίδιους τους Lynyrd Skynyrd, με την έκτοτε δισκογραφία να είναι ιδιαίτερα πλούσια και ποιοτική (για τα... αδικημένα της, εδώ). Οι φανατικοί των Skynyrd έχουν ήδη το album στο ράφι τους, οι υπόλοιποι, ειδικά αν αρέσκονται σε ποιοτικό female fronted rock ας σπεύσουν να το ακούσουν και να το αποκτήσουν. Σε μια άλλη πραγματικότητα, κανείς δε θα είχε παραπονεθεί αν το Don't Misunderstand Me ήταν η τελευταία μεγάλη επιτυχία των Skynyrd. Στην παρούσα, οι Rossington Collins Band μας χάρισαν ένα παντοτινό southern διαμάντι που απολαμβάνουμε μέχρι σήμερα.