Το Bohemian Rhapsody του punk rock, μπορεί και κάτι περισσότερο από αυτό...
Στο υπόγειο του Lou's Tavern, ο Tyler Durden βλέπει πολλά νέα πρόσωπα και δεν του αρέσει καθόλου. Γνωρίζει καλά πως αρκετοί έχουν παραβεί τον πρώτο κανόνα του Fight Club (1999), ωστόσο νιώθει υποχρεωμένος να τους μιλήσει, να παρουσιάσει το μανιφέστο της όλης υπόθεσης, να τους κάνει "δικούς του" πριν από το τελικό Project Mayhem. Τα λόγια του, συνοδευόμενα από μια εξαιρετική συνολικά ερμηνεία του Brad Pitt, αποτελούν μία από τις πιο δυνατές σκηνές των κινηματογραφικών 90s, περιγράφουν δε με ελάχιστες κατ' αναλογία λέξεις, το αδιέξοδο της late Generation X, των "God's Unwanted Children" όπως θα πει ο ίδιος ο Pitt σε άλλο σημείο. Κανένας μεγάλος πόλεμος, καμία μεγάλη οικονομική κρίση (που να ήξερε), μονάχα συνεχής αγώνας για την εύρεση ρόλου και θέσης μέσα σε μια κοινωνία που τους υπόσχεται τα πάντα χωρίς να μπορεί να ανταπεξέλθει σχεδόν σε τίποτα. Πέντε χρόνια αργότερα, το American Idiot θα αποδώσει τα ίδια συναισθήματα με το τραχύ punk rock και τον σύγχρονο ήχο των Green Day, μέσα από την ιστορία του Ιησού των Προαστίων, με στίχους που περιπαίζουν την εικόνα του Ιησού από τη Ναζαρέτ, παρουσιάζοντας έναν τραγικό ήρωα του οποίου η καθημερινότητα αποτελεί ένα μεγάλο αδιέξοδο.
Στο πλαίσιο του σχηματισμού του προφίλ του Jesus of Suburbia, ο ιθύνων νους του γκρουπ Billie Joe Armstrong θα δανειστεί πολλά στοιχεία από την αυτοβιογραφία που χτίζει εδώ και χρόνια στο μυαλό του. Άλλοτε ως JOS, άλλοτε ως Jimmy και άλλοτε ως St. Jimmy, πάντα όμως με το συνεχές άγχος ενός νέου χωρίς πατρικό πρότυπο (ζει με τη χωρισμένη μητέρα του) που προσπαθεί να ταιριάξει στις κοινωνικές νόρμες, καθώς δεν έχει επ ουδενί το πλαίσιο ώστε να διαμορφώσει το δικό του μικρόκοσμο στον οποίο θα νιώσει άνετα με τον εαυτό του. Είναι από εκείνα τα παιδιά που μένουν σε προάστια μεγαλουπόλεων, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα μπουν σε καμία κλίκα για να ικανοποιήσουν το αίσθημα του ανήκειν και της εύρεσης προσωρινής ταυτότητας, στη χειρότερη θα ζήσουν σε μία "σταθερή δίαιτα αναψυκτικών και χαπιών που θεραπεύουν το έλλειμα αυτοσυγκέντρωσης και προσοχής". Αυτοανακηρύσσεται σε γιο της Οργής και της Αγάπης, ερωτεύεται, αποκτά οικονομικό χρέος, ζει μέσα σε μια κοινωνία που "κάνει τα όνειρα πραγματικότητα", αφήνοντας φυσικά τον ήρωα μας να συνειδητοποιεί στο τέλος ότι για τα δικά του όνειρα δε νοιάζεται κανείς.
Θαρρείς και είναι βγαλμένο από τις πλέον απαιτητικές prog rock φόρμες, το Jesus of Suburbia τρόμαξε και τους ίδιους τους δημιουργούς που συνειδητοποίησαν ότι έχουν αλλάξει χαρακτήρα ως γκρουπ, μόλις ολοκληρώθηκε η σύνθεση του και το άκουσαν στην ολότητα του. Χωρίζεται σε 5 διακριτά μέρη, τα :
Ι. Jesus of Suburbia
II. City of the Damned
III. I Don't Care
IV. Dearly Beloved
V. Tales From Another Broken Home,
μέρη στα οποία περιγράφεται η πορεία από τη συνειδητοποίηση των αδιεξόδων από τη μεριά του ήρωα κι έπειτα, η προσπάθεια του να αλλάξει τον τρόπο ζωής του μέσα από τη φάση του μίσους για το σπίτι του και τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν, μέχρι και την τελική φυγή προς το άγνωστο και προς μια καινούρια ζωή. Στίχοι δε όπως το "While the mums and Brads are away" καταδεικνύουν αυτό που έχουμε δει πολλάκις σε διάφορες ταινίες, τη σχέση με τον παιδιών με τον step-dad ή τον φίλο της μαμάς, την απόκριση και επικοινωνία σε first name basis κάτι που υποδηλώνει κυρίως την τοποθέτηση ορίων, αν όχι την απέχθεια. Σε συνέντευξη του στο MTV ο Billie Joe Armstrong θα δηλώσει πως ο Jesus of Suburbia ήρθε κατευθείαν στο μυαλό του ως ο κύριος πρωταγωνιστής, μόλις είχε συλλάβει τον τίτλο American Idiot, και πως σε παραλλαγή των Βιβλικών αναφορών, αντί για καμένες πόλεις θα ερχόταν αντιμέτωπος με "καμένες" αξίες και ένα αστικό περιβάλλον στα όρια της δυστοπίας. Ήξερε δε πως είχαν δημιουργήσει κάτι ξεχωριστό, κάτι πολύ διαφορετικό από το προηγούμενα σε βαθμό σχεδόν τρομακτικό για αυτούς. Ήταν τέτοια όμως η επίδραση του τραγουδιού στην pop κουλτούρα της εποχής που το American Idiot θα γίνει μέχρι και musical το 2009, με την ιστορία να επεκτείνεται και τον ίδιο τον Armstrong να συμμετέχει περιστασιακά στο ρόλο του St. Jimmy.
I'm the son of rage and love The Jesus of Suburbia The bible of none of the above On a steady diet of
Soda pop and Ritalin No one ever died for my sins in hell As far as I can tell 'Least the ones I got away with
And there's nothing wrong with me This is how I'm supposed to be In a land of make believe That don't believe in me
Get my television fix Sitting on my crucifix The living room, or my private womb While the moms and Brads are away
To fall in love and fall in debt To alcohol and cigarettes and Mary Jane To keep me insane Doing someone else's cocaine
And there's nothing wrong with me This is how I'm supposed to be In a land of make believe That don't believe in me
At the center of the Earth, in the parking lot Of the 7-11 where I was taught The motto was just a lie
It says, "Home is where your heart is, " but what a shame 'Cause everyone's heart doesn't beat the same It's beating out of time
City of the dead (hey! Hey!) At the end of another lost highway (hey! Hey!) Signs misleading to nowhere
City of the damned (hey! Hey!) Lost children with dirty faces today (hey! Hey!) No one really seems to care
I read the graffiti in the bathroom stall Like the holy scriptures of a shopping mall And so it seemed to confess
It didn't say much, but it only confirmed that The center of the earth is the end of the world And I could really care less
City of the dead (hey! Hey!) At the end of another lost highway (hey! Hey!) Signs misleading to nowhere
City of the damned (hey! Hey!) Lost children with dirty faces today (hey! Hey!) No one really seems to care...
I don't care if you don't care...
Everyone's so full of shit Born and raised by hypocrites
Hearts recycled, but never saved From the cradles to the grave
We are the kids of war and peace From Anaheim to the Middle East
We are the stories and disciples of The Jesus of Suburbia
Land of make believe And it don't believe in me
Land of make believe And it don't believe
And I don't care!
Dearly beloved, are you listening?
I can't remember a word that you were saying...
Are we demented or am I disturbed?
The space that's in between insane and insecure
Oh therapy, can you please fill the void?
Am I retarded, or am I just overjoyed?
Nobody's perfect, and I stand accused
For lack of a better word, and that's my best excuse
To live and not to breathe Is to die in tragedy To run, to run away To find what you believe
And I leave behind (ooh, ooh) This hurricane of fucking lies (ooh, ooh) I lost my faith to this
This town that don't exist So I run, I run away To the lights of masochists And I leave behind (ooh, ooh)
This hurricane of fucking lies (ooh, ooh) And I've walked this line (ooh, ooh) A million and one fucking times (ooh, ooh)
But not this time!
I don't feel any shame, I won't apologize When there ain't nowhere you can go
Running away from pain when you've been victimized Tales from another broken... home!
Ah, you're leaving home!
Οι πλέον φανατικοί του group και του είδους θα μιλήσουν για το Bohemian Rhapsody του punk rock. Με μια πιο ελαφριά προσέγγιση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι Green Day ήθελαν φανερά να διαφοροποιήσουν τον ήχο τους, καθώς σε κάθε περίπτωση η pop punk περίοδος είχε τελειώσει και albums όπως το Dookie, όσο θρυλικά και να θεωρούνταν, φαντάζανε πλέον ανεπίκαιρα. Καθώς τα πρώτα demos του album (το οποίο είχε αρχικό τίτλο Cigarettes and Valentines) κλάπηκαν, το συγκρότημα άρχισε ξανά από το μηδέν, δούλεψε πολύ το υλικό του ενώ ταυτόχρονα υιοθέτησε και ένα διαφορετικό image με έντονο το κόκκινο και μαύρο χρώμα, προσθέτοντας έναν θεατρικό τόνο στις live εμφανίσεις του. Πρόκειται για αλλαγές που δικαίωσαν πανηγυρικά τους Green Day, εκτοξεύοντας τους μια και καλή στο mainstream όπου παραμένουν με αξιολογότατες κυκλοφορίες μέχρι και σήμερα. Το δε Cigarettes and Valentines παραμένει το μεγάλο μυστήριο του συγκροτήματος, καθώς το υλικό που χάθηκε είχε μία εντελώς back to the roots κατεύθυνση, πάντα κατά το ίδιο το γκρουπ. Ωστόσο ένα ψήγμα του album αυτού μπορούμε να απολαύσουμε στο Awesome as Fuck live album του 2011.
Το American Idiot κυκλοφόρησε το 2004. Ήταν το έβδομο album των Green Day αλλά με τα χρόνια εξελίχθηκε σε κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Υπό ένα κάποιο οπτικό πρίσμα ήταν το αντίστοιχο Nevermind της δεκαετίας του 2000, ένα album μανιφέστο για μια γενιά η οποία επιβίωσε των 90s ώστε μετά να συναντήσει την 11η Σεπτεμβρίου, τον πόλεμο του Ιράκ, το facebook και τα social media, προσπαθώντας να υιοθετήσει τις περσόνες της, ανάμεσα στις χιλιάδες από τις οποίες είχε να διαλέξει. Το American Idiot όχι απλά έσωσε την καριέρα των Green Day, ύστερα από εμπορικές αποτυχίες τύπου Warning, αλλά τους έδωσε ένα νέο status, πολύ μακριά από αυτό της pop punk τσιχλόφουσκας που τους συνόδευε μερικώς τα προηγούμενα χρόνια. Το συγκρότημα περπάτησε σε μουσικά μονοπάτια που κανένας συνοδοιπόρος τους (π.χ. The Offspring) δεν είχε περπατήσει και δεν περπάτησε έκτοτε, σε ένα στοίχημα το οποίο κέρδισαν πανηγυρικά, παραμένοντας μέχρι σήμερα μία από τις σπουδαιότερες, αν όχι η σπουδαιότερη, punk rock μπάντα των τελευταίων 30 ετών. Το "in the land of make believe, that don't believe in me" του κοινού στο παρακάτω video, αρκεί για να καταδείξει τη στόφα του κλασικού που διακατέχει το τραγούδι.
