Ένα ακόμα πολύ καλό southern rock συγκρότημα που έμεινε στη σκιά των πρωτοπόρων του είδους.
Το southern rock είναι ως γνωστόν το μουσικό είδος με τις περισσότερες και τραγικότερες απώλειες σε ανθρώπινο επίπεδο. Το ατύχημα με τη μοτοσυκλέτα από το οποίο έχασε τη ζωή του ο Duane Allman, το αεροπορικό δυστύχημα των Lynyrd Skynyrd (των οποίων κανένα αρχικό μέλος δε βρίσκεται πλέον εν ζωή), την αυτοκτονία του Billy Jones των Outlaws. Στα περισσότερα από 50 χρόνια ζωής του ωστόσο, το southern rock υπηρετήθηκε από συγκροτήματα που ξεπέρασαν τα στενά όρια του Αμερικάνικου Νότου και έγιναν stars παγκοσμίου διαμετρήματος. Τη συνολική εικόνα συμπλήρωναν αρκετοί ακόμη αυθεντικοί του είδους, των οποίων το υλικό γίνεται ανάρπαστο μεταξύ των collectors και των φανατικών του χώρου. Συγκροτήματα όπως οι Molly Hatchet και οι Blackfoot περισσότερο, οι Marshall Tucker Band και οι Black Oak Arkansas λιγότερο. Από κει και πέρα, ψάχνοντας στα άδυτα του είδους ανακαλύπτει κανείς πλήθος εξαιρετικών κυκλοφοριών και συγκροτημάτων. Όπως αυτό εδώ το πολύ καλό γκρουπ από την Atlanta της Georgia.
Οι Hydra λοιπόν, περί ων ο λόγος, αποτελούν ένα από τα καλά κρυμμένα μυστικά του Southern Rock, τόσο για την ποιότητα του υλικού τους όσο και για την αυθεντικότητα του ήχου τους. Με τρία albums στα mid 70s, την περίοδο δηλαδή που το είδος βρισκόταν στις δόξες του, τίμησαν τον ήχο με τον καλύτερο τρόπο συνθέτοντας μια σειρά από εξαιρετικά τραγούδια. Έχοντας ως βάση τους Lynyrd Skynyrd και πειραματιζόμενοι ενίοτε με την power pop που επίσης γνώριζε ιδιαίτερη επιτυχία τότε, οι Hydra συνέθεσαν ποιοτικότατο Southern με όλα τα κλισέ του είδους, από το slide παίξιμο της κιθάρας μέχρι τη στιχουργική και την αισθητική των Allman Brothers Band, ενώ δε δίσταζαν να ανεβάζουν και τις ταχύτητες όπου αυτό ήταν εφικτό. Στα συν και οι εξαιρετικές παραγωγές των δίσκων τους, οι οποίες όμως έκρυβαν και παγίδες που θα αναφερθεί στη συνέχεια. Όλα αυτά φυσικά, τουλάχιστον στην αρχή, υπό την ομπρέλα της κραταιάς Capricorn Records, εταιρείας-μητέρας του southern rock και υπεύθυνη για τη συντριπτική πλειοψηφία των αριστουργήματων της πρώτης περιόδου του είδους.
Πρωτοσχηματίστηκαν στα τέλη των 70s στην Ατλάντα υπό το όνομα Strange Brew, τιμώντας με αυτόν τον τρόπο μία από τις βασικές επιρροές τους, τους Cream. Ο ιθύνων νους Spencer Kirkpatrick ταίριαξε κατευθείαν με τον κιθαρίστα/τραγουδιστή Wayne Bruce, ενώ το πρώτο line-up των Hydra (οι οποίοι πήραν το όνομα τους από τη Λερναία Ύδρα) συμπλήρωσε ο συνοδοιπόρος του Kirkpatrick στους Strange Brew, Steve Pace (τύμπανα). Ο Kirkpatrick, ως γνήσιος Νότιος, θα επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τον Duane Allman και τον Otis Redding, ωστόσο σε πολλές περιπτώσεις θα εκδηλώσει την αγάπη του για τους Beatles και γενικότερα για τα συγκροτήματα της British Invasion. Με τα λόγια του ιδίου : ¨Ήμασταν σίγουρα μια μπάντα του Νότου, ωστόσο δεν ήμασταν ακριβώς αυτό που έχει κάποιος στο μυαλό του όταν αναφέρεται στο Southern Rock. Πέρα από τις μουσικές διαφορές, παραμένουμε φίλοι με πολλά από τα συγκροτήματα του είδους και προσωπικά έχω παίξει με μέλη των 38 Special, των Charlie Daniels Band και άλλων. Ωστόσο, καθώς και οι τρεις μας είμαστε μεγαλωμένοι στην Ατλάντα, η βάση του ήχου μας είναι δεδομένη”. Η μεγάλη στιγμή στη ζωή του νεαρού Kirkpatrick θα έρθει όταν η εφηβική του μπάντα Atlanta Vibrations κερδίζει βραβείο με έπαθλο αφενός να ανοίξει την τοπική περιοδεία των Beatles, αφετέρου έναν σούπερ ενισχυτή Vox AC15. Ήταν δε αρκούντως τυχερός, αυτός και το συγκρότημα του, καθώς ο ενισχυτής του John Lennon είχε υποστεί φθορά κατά τη μεταφορά του και έτσι ο Kirkpatrick του δάνεισε το δικό του, κάτι που αν δε γινόταν οι Vibrations δε θα εμφανίζονταν ποτέ καθώς κανείς δε φρόντισε να ενημερώσει τον manager των Σκαθαριών Brian Epstein για το διαγωνισμό και το νικητή του.
Με μια μικρή αλλαγή στη θέση του μπασίστα και την τελική πλήρωση της θέσης από τον Orville Davis, οι Hydra σχηματίζονται επισήμως το 1971. O Davis μέχρι και πρόσφατα ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, καθώς εδώ και αρκετό καιρό ακολουθεί λαμπρή προσωπική καριέρα, ασχολούμενος με την country μουσική. Από το 1996 έως το 1999, ψηφιζόταν κάθε χρόνο ως ο καλύτερος άντρας τραγουδοποιός από την New Jersey Country Music Association, ενώ ήταν και η “φωνή” μιας σειράς κυκλοφοριών της RCA Records με μουσική πατριωτικού περιεχομένου. Τίτλοι των συλλογών όπως “Patriotic Country I&II” και “Ultimate Alabama” είναι παραπάνω από ενδεικτικοί. Για την ενασχόληση του με τους Hydra, ο ίδιος θα δηλώσει πως τότε το πρώτο μέλημα του ήταν να νιώθει cool και να προσπαθεί να γίνει rock star, παρά να ακολουθεί την “πρώτη του αγάπη”, όπως δηλώνει χαρακτηριστικά για τον Hank Williams.
Στο καθαρά μουσικό κομμάτι, έχουμε την κυκλοφορία του ομώνυμου ντεμπούτου των Hydra, το 1974. Ήταν σπάνιο για τα southern rock groups να πιάσουν εξαρχής ένα top συνθετικής ικανότητας, ωστόσο οι Hydra κατά κοινή ομολογία το κατάφεραν από το πρώτο τους album. Ένα εξαιρετικό μίγμα πρωτόλειου southern, όπως το δίδαξαν οι Skynyrd στο Second Helping, σε συνδυασμό με εξαιρετικές μπασογραμμές από τον Orville Davis και μεγάλη ποικιλία στα τραγούδια. Ο παραγωγός Dan Turbeville θα κάνει εξαιρετική δουλειά, ωστόσο θα προσθέσει πνευστά σε αρκετά σημεία του δίσκου, χωρίς την έγκριση της μπάντας. Ο Wayne Bruce θα δηλώσει αργότερα: “Το μισήσαμε εξαρχής. Έγινε όταν λείπαμε σε διακοπές και δε μας ρώτησε κανείς ποτέ. Γυρίσαμε στο studio μια μέρα και boom! Σήμερα που έχουν περάσει 33 ολόκληρα χρόνια, τα πνευστά είναι πλέον μέρος του album, τόσο για εμάς όσο και για τον κόσμο που το ακούει. Οπότε δε με ενοχλούν πλέον τόσο πολύ. Ίσα ίσα που όσοι δεν ακούσουν τα πνευστά στο Glitter Queen στο live album που ετοιμάζουμε (αναφερόταν στο “Hydra : Live After All These Years” του 2005) ίσως απογοητευτούν”.
Το δε δεύτερο album τους Land of Money που κυκλοφόρησε ένα χρόνο αργότερα, μάλλον τοποθετείται μισό σκαλί πιο κάτω ποιοτικά, χωρίς αυτό να σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι πρόκειται για κακό album. Επιπρόσθετα, το ομώνυμο τραγούδι πλασάρεται άνετα στο top 3 ή 4 του συγκροτήματος, με την εξαιρετική κιθαριστική δουλειά και το ξέσπασμα στη μέση. Ο δίσκος χαρακτηρίζεται από μία πιο μελωδική προσέγγιση από τον προκάτοχο του, μπαλάντες δε όπως τα “Let the Show Go On” και “Slow and Easy” αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Ωστόσο ακόμα και σήμερα, πολλές δεκαετίες μετά, ακούγεται αρκετά φρέσκο, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που παρατηρούν την επιρροή του δίσκου σε συγκροτήματα όπως οι Black Crowes των αδερφών Robinson. Το Land of Money αποτέλεσε και το κύκνειο άσμα του Orville Davis, ο οποίος αφού έκανε και ένα πέρασμα από τους Starz (Link άρθρου Starz), αφοσιώθηκε στην country μουσική.
Η συνέχεια δυστυχώς δεν ήταν η αναμενόμενη. Η Capricorn Records τους διώχνει από το roster της, ενώ το κατά τα άλλα πολύ καλό Rock the World του 1977 δεν καταφέρνει δυστυχώς να κάνει το πολυπόθητο breakthrough. Η Polydor μέσω της οποίας κυκλοφορεί, έρχεται όπως και κάθε δισκογραφική εκείνη την εποχή αντιμέτωπη με την πραγματικότητα. Η Blondie, οι Sex Pistols, οι Clash, οι Ramones, η disco, άλλοι εξίσου σημαντικοί παράγοντες, στρέφουν τα αυτιά των ακροατών προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Σε συνδυασμό με τον συμβολισμό του δυστυχήματος των Skynyrd με το αεροπλάνο, όλα δείχνουν πως οι μέρες δόξας του southern rock έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Οι προσπάθειες των Allman Brothers παραμένουν φιλότιμες, αν και σε καμία περίπτωση ισάξιες με αυτές της πρώτης περιόδου τους, είναι δε ελάχιστα συγκροτήματα όπως οι Blackfoot και οι Molly Hatchet που απολαμβάνουν μιας κάποιας εμπορικής απήχησης.
Οι Hydra είναι μία περίπτωση από τις πολλές. Αυτές των εξαιρετικών συγκροτημάτων για τα οποία κάποιος θα έλεγε πως αδικήθηκαν, για να συνειδητοποιήσει χρόνια αργότερα πως αυτά τα γκρουπς αδικούν πρώτα τους εαυτούς τους. Ο Spencer Kirkpatrick θα πει αρκετά πρόσφατα:
“Το κυριότερο παράπονο μου είναι ότι δεν είδα τους Hydra από επιχειρηματικής απόψεως αλλά με ενδιέφερε πιο πολύ η σύνθεση, οι συναυλίες και το lifestyle. Ήμασταν νέοι και άπειροι αλλά καλώς ή κακώς έτσι μοιράστηκε η τράπουλα. Είχαμε πολλά παράπονα από την παραγωγή του πρώτου album, το δεύτερο ήταν ένα βήμα παραπέρα, ενώ στο Rock the World ακουγόμασταν λίγο πολύ όπως όταν παίζαμε live. Νιώθω πολύ ταπεινός και εκτιμώ απεριόριστα το γεγονός, ότι στη σύγχρονη εποχή υπάρχει κόσμος που ενδιαφέρεται για τους Hydra και με ρωτάει για διάφορα θέματα γύρω απ’αυτούς”.
