Νέα Μουσική Που Αξίζει Ν’ Ακούσεις

Στην επόμενη μια ώρα θα βρεις την επανεκτέλεση του Moby στο «South Side» του 1999, σε τρελό 70ς φανκ/ «shaft» ρυθμό. Επίσης το παράπλευρο καρπό του «τρικ» της σούπερ σταρ Taylor Swift ν’ ξανά ανακαλύπτει τον κατάλογο των έξι πρώτων της δίσκων για χάρη των ζωντανών της εμφανίσεων, που φέρνει στο φως και ακυκλοφόρητα τραγούδια της, όπως το «Castles Crumbling», με το οποίο δεκατέσσερα χρόνια μετά, ίσως παίρνει την εκδίκησή της κατά κάποιο τρόπο από τον κύριο Kanye West. Από το έκτο cd της νέας συλλογής της τζαζ βοκαλίστριας και πιανίστας Blossom Dearie που παρουσιάζει τα βρετανικά της χρόνια στο Λονδίνο στο δεύτερο μισό των ‘60ς και τα τέσσερα άλμπουμ της στην εταιρεία Fontana, ένα τραγούδι, ξεχασμένο ίσως με τη βοήθεια του χρόνου, από το 1968, το ομότιτλο της συλλογής «Discover Who I Am».

Οι Beastie Boys διασκευάζονται με τζαζ πρίσμα στο «Sabotage» από τους ειδικούς σε τέτοια ταξίδια από το 2007 γερμανούς Jazz Against The Machine. Ένα τραγούδι που περίμενε υπομονετικά από την αρχή της χρονιάς να έρθει η σειρά του από τους ολλανδούς Altin Gün, που σας τους προτείνω για τρίτη φορά σε αυτή τη σειρά των post, ψυχεδελική ανατολικής επιρροής μουσική που ελπίζω ν’ ακουστεί χωρίς προκατάληψη και να εκτιμηθεί. Στις 26 Μαΐου κυκλοφόρησε το πρώτο εδώ και μια δεκαετία, και κάτι ψιλά, νέο άλμπουμ, 6 ο , των παιδιών των ΄90ς, Matchbox Twenty. Τους τύπους από το Ορλάντο, την παρέα του Rob Thomas, τους ακούμε σήμερα στο δεύτερο σιγκλ τους για το 2023, το «Don't Get Me Wrong». Ο νεαρός σκοτσέζος Dylan John Thomas τραγουδάει το ηχογραφημένο στο Λίβερπουλ «Yesterday Is Gone», σε συμπαραγωγή του Rich Turvey (Blossoms, The Coral), και το όνομά του το σημειώνω για την αναμενόμενη πρώτη του ολοκληρωμένη δουλειά. «Subtitles For Feelings» λέγεται και ο αναμενόμενος δίσκος του δημιουργού Patrick Droney περί τα τέλη του
καλοκαιριού, απ’ όπου ακούμε το «Caroline», φτιαγμένο για ραδιόφωνο άλλης εποχής, ενώ στη σύνθεσή του συμμετέχει μαζί με τον νεαρό αμερικανό, καθόλου τυχαία και ο πολύ καλός βορειοιρλανδός Foy Vance.

Συνεργασίες και όχι συνεργασία περιέχει ο νέος δίσκος της κυρίας Bettye LaVette. Ray Parker Jr., Jon Batiste, Anthony Hamilton και ο αγαπημένος θρύλος Steve
Winwood. Για μια ακόμη φορά όπως και με τις δύο προηγούμενες δουλειές της, ασχολείται με διασκευές. Μετά τον Dylan και τις αφροαμερικάνιδες ερμηνεύτριες (Nina Simone, Billie Holiday και Dinah Washington), στο «Lavette!» σειρά έχουν οι συνθέσεις του Randall Bramblett, που εκτός από δημιουργός, ως session μουσικός είχε δουλέψει με πολλούς, ανάμεσά τους και με τους Traffic. Μια ακόμη ηχογράφηση από το μακρινό παρελθόν έρχεται στην επικαιρότητα χάρη σε ένα remaster. Πρόκειται για τον ντεμπούτο δίσκο της φολκ κολεκτίβας των Yoruba Singers από την Λατινική Αμερική και συγκεκριμένα από τη Γουιάνα, του 1974, τρία χρόνια μετά την ίδρυσή τους, με τίτλο «Ojinga's Own». Διάλεξα ν’ ακούσουμε τον επίλογο του δίσκου, το «No Intention», με τη μουσική κληρονομιά της μαύρης ηπείρου να νοτίζει όλες τις νότες του.

Το όνομα της Shannon McNally, που την ακούμε σήμερα στο «Wasted Time» μάλλον είναι άγνωστο στους περισσότερους αλλά αυτή η ήρεμη δύναμη που αναβλύζει από τις μπλουζ νότες της φανερώνει τα πάνω από είκοσι χρόνια
καριέρας που έχει στην πλάτη της, με εννιά άλμπουμ. Συνεχίζει λοιπόν των ανεξάρτητων κυκλοφοριών δρόμο της δίνοντάς μας την ουσία χωρίς φτιασιδώματα, όπως έκανε και ένας από τους ήρωες της ο J.J. Cale. Ένα ακόμα όνομα που αξίζει μια εκτενή παρουσίαση, σημειώνω στο τεφτέρι λοιπόν. Τη σημερινή λίστα συμπληρώνουν η Brooke Combe για μια ακόμα φορά προτεινόμενη, εδώ με το «Miss Me Now», όπως το ίδιο συμβαίνει και με την Lauren Daigle στο «These Are The Days». Από τη Βενεζουέλα πάνω στα φτερά της διαδικτυακής ευκαιρίας οι Los Amigos Invisibles που ίσως οι μυημένοι στα βραβεία γκράμμι για την λάτιν μουσική να τους είχαν προσέξει με τις πέντε υποψηφιότητές τους ή οι πιο παρατηρητικοί όταν σύνδεσαν το όνομά τους με
δύο αγαπημένες μορφές τον David Byrne όταν τους υπέγραφε το 1996 στην εταιρία του Luaka Bop ή όταν στο άλμπουμ τους «The Venezuelan Zinga Son, Vol. 1» την παραγωγή έκανε ο «Little» Louie Vega των Masters at Work. Λίγο πιο μετά, το 2006, στο δρόμο τους βρέθηκε και ο γάλλος Dimitri from Paris και κάπου εδώ ίσως να σας έπεισα να τους ψάξετε παραπάνω. Το παζλ συμπληρώνεται με την παλιά καραβάνα, τον κημπορτίστα David Garfield και για το τέλος μια επιστροφή με τη δικιά του σημασία ειδικά για τους άνω των σαράντα, αυτή των καναδών Cowboy Junkies που έπειτα από τρία χρόνια επιστρέφουν σε πρωτότυπες συνθέσεις με το άλμπουμ «Such Ferocious Beauty», η φυσική συνθετική συνέχεια του «Ghosts».

Καλή ακρόαση…

Spotify:

Στο Youtube: