Ο Γιάννης Γιοκαρίνης είναι μια αγέραστη φιγούρα της ελληνικής σκηνής με μουσική ιστορία από την δεκαετία του ’60 έως σήμερα. Γνωστός κυρίως από την δεκαετία του ’80 και μετά, μοιράστηκε τραγούδια, σκηνή και σόου με Βαγγέλη Γερμανό, Γιάννη Κούτρα, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Λάκη «με τα ψηλά ρεβέρ» Παπαδόπουλο, Σάκη Μπουλά και Γιάννη Μηλιώκα δίνοντας μας αρκετές επιτυχίες που μας συνοδεύουν στα πάρτι, στο ραδιόφωνο, σε κλαμπ πάντα ευχάριστα. Με διάθεση πάντα γαργαλιστική και χιούμορ έγραψε και τραγούδησε επιτυχίες όπως η «Ευλαμπία», «Κιθαρίστας ή ντράμερ» , «Νοσταλγός του Rock-n-Roll», «Τσικαμπούμ», «Δεν είμαστε καλά» κ.α.
Πέρασε από πολλά συγκροτήματα και βραχύβια σχήματα. Αρχικά με το γκρουπ «Σκορπιός» που συμμετείχε με το τραγούδι «Δέκα Εντολές» στον συλλεκτικό πλέον δίσκο «Pop Festival ‘73» μετά στους «2000GR», «Αγάπανθος» «S.O.S.», «Μουσικές Ταξιαρχίες» και «Λερναία Ύδρα». Μοιρασμένος ανάμεσα στο ροκ, τη σάτιρα και την ποπ, δουλεύει σαν ηλεκτρολόγος και παράλληλα πηγαίνει στο Ωδείο κάνοντας μεροκάματα και ως μουσικός σε ρεμπετάδικα και λαϊκά πάλκα. Γνήσιο λαϊκό παιδί, γεννημένος στην Κοκκινία του Πειραιά, ανακαλύπτει πως η «νύχτα» είναι μεγάλο σχολείο και πως ο Ζαμπέτας και οι άλλοι «βάρδοι» είναι τελικά μεγάλοι μουσικοί και τεχνίτες και πως η «ροκιά» εκτός από lifestyle που «πουλάει» στην Ελλάδα είναι και τρόπος να αντιμετωπίζεις μια κατάσταση, στη ζωή και την κοινωνία.
Με προτροπή του Σαββόπουλου αποφασίσει να κάνει τον πρώτο προσωπικό του δίσκο το 1984 «Φόρα Παρτίδα». Θα τον βγάλω τον δίσκο φόρα παρτίδα κι ας παρεξηγηθώ όπως είπε. Κάνει όμως το μεγάλο μπαμ με την «Ευλαμπία», «Κιθαρίστας ή ντράμερ» , «Νοσταλγός του Rock-n-Roll» και μέσα στην κατάλληλη δεκαετία που επιτρέπει όλους τους πειραματισμούς και τους νεωτερισμούς γίνεται περιζήτητος.
Μένει γνωστός κυρίως για το διηγηματικό και απολογητικό «Νοσταλγός του Rock-n-Roll», ένα τραγούδι αυτοβιογραφικό -όπως έχει πει κι ίδιος- από την θητεία και μαθητεία του στα λαϊκά πάλκα, τις συγκρίσεις και τα θέλω του, τα παιδικά βιώματα γύρω απ’ την μουσική και τις μόδες.
Στις 20/4/2022 στο www.2020mag.gr στον Σπύρο Κυριάκη στην ερώτηση - «Ήθελα να μιλήσουμε για το ροκ. Το ροκ του τότε και το ροκ του σήμερα», απαντά: Δεν υπάρχει ροκ του τότε και του σήμερα. Είναι ροκ. Είναι είδος μουσικής, αλλά όχι μόνο αυτό, είναι και ο τρόπος που ζει ένας άνθρωπος….. Επίσης δεν μπορώ να ακούω για "ελληνικό ροκ", δεν υπάρχει "ελληνικό ροκ", "ελληνόφωνο" θα το πω, "ελληνικό ροκ" όχι. Το ροκ έχει πατρίδα.
Αυτή η «πατρίδα» του ροκ έχει από την δεκαετία του ΄50 και μετά γνωρίσει πολλούς «μετανάστες», «απόδημους», «απόκληρους» και άλλους Ροβινσώνες «ναυαγούς». Είτε νέα είτε παλιά σαν «φόρμα» έχει γεννήσει αντιπαλότητες άλυτες στον πλανήτη. Όλοι μαζεύουμε ερεθίσματα και τα περνάμε από τα δικά μας φίλτρα και βιώματα. Άλλες φορές τ’ ομολογούμε άλλες όχι, άλλες φορές το αποτέλεσμα μας δικαιώνει άλλες όχι. Εδώ πιστεύω μπαίνει ο Billy Joel στην ζωή του Γιοκαρίνη, σαν επηρεασμός και αντίδραση στις «μόδες».
Αν ο Billy Joel δεν είχε γράψει το 1980 το «It's Still Rock And Roll To Me» δεν νομίζω ότι ο «Νοσταλγός του Rock-n-Roll» θα είχε αυτή την μορφή που ξέρουμε και ίσως την τόση μεγάλη επιτυχία του. Η «σχέση» των δύο τραγουδιών θα ήταν πιο σαφής αν ο Γιοκαρίνης κάπου ενδιάμεσα αντί για κιθάρα και αρμόνιο είχε βάλει σαξόφωνο.
Αν εξετάσουμε τις «συμπτώσεις», τις ομοιότητες , τις συγκυρίες, μάλλον Γιοκαρίνης & Billy Joel γνωρίζονταν από «παλιά».
Δεν είναι παράξενο που ένας αμερικάνος καλλιτέχνης του βεληνεκούς του Billy Joel δεν γνώρισε καθολική επιτυχία στην Ελλάδα καθώς ο ήχος του είναι καθαρά αμερικάνικος για τα ελληνικά αυτιά. Με περισσότερα από 33 singles στο αμερικάνικο Top-40, με περισσότερους από 160εκ. δίσκους σε πωλήσεις ανά τον κόσμο, 6ος σε πωλήσεις στην Αμερική με 7ο τον Michael Jackson!! και πέντε βραβεία Grammy, ο Billy Joel παραμένει «άγνωστος» στην Ελλάδα και μάλλον αποτελεί μια «αόρατη» κατηγορία μεταξύ Elton John και Bruce Springsteen.
Οι «ομοιότητες» Γιάννη & Billy ξεκινούν από τα παιδικά χρόνια.
Γεννημένος κι αυτός στο εργατικό και υποβαθμισμένο Bronx το 1949 «συναντά» τον Γιοκαρίνη της εργατικής και προσφυγικής Κοκκινιάς. Ο Billy Joel ξεκινά αρχικά από μποξέρ και περνώντας από διάφορα επαγγέλματα όπως ο Γιοκαρίνης καταλήγει κι αυτός στο «αποστειρωμένο» ωδείο να μαθαίνει πιάνο και αναπόφευκτα στην δεκαετία του ’60 γίνεται κι αυτός μέλος σε διάφορα «μοντέρνα» γκρουπ. Αρχικά στους “Echoes”, στους “Hassles” και τέλος στο ντουέτο των “Attila” με τον Jon Small.
Επηρεασμένος από την βρετανική εισβολή (Beatles, Animals, Stones) τους Everly Brothers και φυσικά με τον Elvis του Γιοκαρίνη που το Rock-n-Roll παρασέρνει τα πάντα.
Μετά από εμφανίσεις στο Λος Αντζελες σε piano-bar, honky-tonk (κάτι σαν δικά μας «σκυλάδικα») αποφασίσει τελικά ν’ ακολουθήσει κι εκείνος σόλο καριέρα.
Ρομαντική ψυχή κι εκείνος μετά το μάλλον αδιάφορο «Cold Spring Harbor»-1971 και το πιο μεστό «Piano Man»-1973 ρίχνεται με τα μούτρα στην αστική αλληγορία της κοινωνικής στρωματοποίησης κυκλοφορόντας τα καθοριστικά βραβευμένα με Grammy “The Stranger”-1977 & “52nd Street”-1978.
Το 1980 βλέπει πως το punk, new-wave & post-rock κάνει δυναμικά την εμφάνιση τους στην μουσική σκηνή και οι μόδες αλλάζουν. Έτσι αποφασίζει να πετάξει τα συντηρητικά ρούχα, να φορέσει πέτσινα και κυκλοφορεί το “Glass Houses” το πιο ροκ άλμπουμ του, που φανερώνει την στροφή στο αγνό Rock-n-Roll σε αντίθεση με το νέο κύμα που σαρώνει και «γεννά» νέους ήρωες. Το 1984 ακολουθεί ο Γιοκαρίνης με το «Φόρα παρτίδα». Η προσπάθεια του Billy Joel και του Γιάννη Γιοκαρίνη από τον «ρυθμό της συνοικίας …της καρδιάς τη φόρα…. στην φαντασία μιας τρελής επιτυχίας… με τον Elvis μύθο στην σκηνή» με πάθος και χιούμορ πιάνει τον σφυγμό της νεολαίας που έβλεπε ότι μπορούσε να ταυτιστεί χωρίς πολλούς προβληματισμούς μαζί τους.
Το άλμπουμ πάει στο Νο1 γίνεται πολυπλατινένιο με 7εκ. πωλήσεις και τον Αύγουστο του 1980 το «It's Still Rock And Roll To Me» πηγαίνει Νο1 σχεδόν παντού.
Ο «Νοσταλγός του Rock-n-Roll» μοιράζεται στίχους και εικόνες από το παρελθόν του Billy Joel αλλά και της Αμερικής. Τριγυρνώντας γύρω από το εαυτό του και τις επιθυμίες του ο Γιοκαρίνης γράφει: « Τώρα μες στο studio σαν είμαι βυθισμένος/ στον καινούριο ήχο τριγυρνώ απελπισμένος/ έχοντας μια σχέση επαγγελματική.../ άλλα μου αρέσουν να τ' ακούω κι άλλα όχι/ μα το ηλεκτρόφωνο προσμένει σε κόχη/ και με φέρνει πίσω σε μια πόλη μαγική.../Νοσταλγός του Rock 'N Roll...». Η μουσική δομή του «Νοσταλγός» δεν αντιγράφει ακριβώς τον Billy Joel αλλά ακολουθεί τον επηρεασμό της μουσικής δομής του κομματιού, με τα πάνω και τα κάτω, με το άγχος και την προσμονή, με το όνειρο και το όραμα, τα βιώματα και τις επιθυμίες της έκφρασης κι αρχίζει και τελειώνει με τον «αέρα» του Billy Joel. Στην Ελλάδα το κοινό αποφάσισε ανεξάρτητα αν το ροκ έχει πατρίδα ή όχι, γιατί η νοσταλγία του Rock-n-Roll δεν έχει. Όσο για τον Billy Joel, ο κριτικός του “Rolling Stone” Paul Nelson δήλωσε «O Billy Joel γράφει ομαλές και πονηρές μελωδίες και αυτό που λένε πολλοί από τους υπερασπιστές του είναι αλήθεια, το υλικό του είναι πιασιάρικο. Αλλά μετά, είναι και η γρίπη».
