Δε μπορούμε να σβήσουμε
τις ζημιές που έγιναν μέσα μας
κατά την παιδική μας ηλικία,
αφού δε μπορούμε να αλλάξουμε
ούτε στο παραμικρό το παρελθόν μας.
Μπορούμε όμως να αλλάξουμε
και να αναδιοργανώσουμε
τον εαυτό μας
κι έτσι να ξανακερδίσουμε
τη χαμένη μας ενότητα,
αν αποφασίσουμε
να κοιτάξουμε από κοντά
και να συνειδητοποιήσουμε
τη γνώση που έχουμε αποθηκεύσει
γι' αυτά που έγιναν στο παρελθόν.
Αυτός ο δρόμος
σίγουρα δεν είναι εύκολος
σε πολλές περιπτώσεις όμως,
είναι ο μόνος τρόπος
για να μπορέσουμε
να αφήσουμε πίσω μας,
την ορατή και απάνθρωπη
φυλακή της παιδικής μας ηλικίας.
Μόνο έτσι μπορούμε
να μετατρέψουμε τον εαυτό μας
από το ανίδεο θύμα
που ήταν στο παρελθόν,
σε υπεύθυνο άτομο
που γνωρίζει τη δική του ιστορία
και μπορεί να ζήσει μαζί της.
Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως,
κάνουν το ακριβώς αντίθετο
και δεν συνειδητοποιούν,
ότι, στην ουσία, η ιστορία τους,
τους καθορίζει συνεχώς στο παρόν.
Συνεχίζουν να ζουν,
μέσα στην απωθημένη
και ανεπίλυτη κατάσταση
που παγιώθηκε
στην παιδική τους ηλικία.
Καθοδηγούνται
από ασυνείδητες αναμνήσεις
και απωθημένα συναισθήματα,
τα οποία όσο παραμένουν
ασυνείδητα και αξεδιάλυτα,
συχνά καθορίζουν
με σχεδόν διαστροφικό τρόπο,
καθετί που κάνουν ή δεν κάνουν.
Άλις Μίλερ
Απόσπασμα από το βιβλίο:
''Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας''
