Κατίνα Παξινού: Στο Θέατρο υπάρχει μία μάχη, μία συνεχής μάχη με τους θεατές...

Στο Θέατρο υπάρχει μία μάχη,
μία συνεχής μάχη.με τους θεατές.

Πρέπει να κάθονται ακίνητοι και να σε ακούν,
ανεξάρτητα πόσο μεγάλη είναι η παύση που κάνεις.

''Τώρα μείνετε ακίνητοι... Όχι ακόμα...
Θα το κρατήσω, θα το κρατήσω... λίγο ακόμα.

Τώρα,
μπορείτε ν' αναπνεύσετε.
Έχετε την άδειά μου.''

Υπάρχει αυτή η αντιπαράθεση.

Και μετά,
πρέπει να τους ξανακερδίσεις.

Σα να είσαι σε μια ταυρομαχία
και πρέπει να ημερέψεις τον ταύρο.

Ο ταύρος είναι το κοινό.

Πάντα υπάρχουν ανήσυχοι θεατές
που μιλούν,
που ψάχνουν στις τσέπες τους,

που κάνουν μικρούς θορύβους,
τόσο ενοχλητικούς για τον ηθοποιό
που είναι συγκεντρωμένος,

που είναι έτοιμος να κλάψει,
και ξάφνου, Χρατς!

Θυμάμαι μια φορά, υπήρχε ένας θόρυβος
στο μέσο του δεξιού διαζώματος.

Δε μπορούσα
να εντοπίσω ακριβώς τον άνθρωπο.
Ο ήχος όμως ερχόταν από ένα σημείο.

Κοίταζα εκεί, σταθερά για 5 λεπτά,
και καθώς έλεγα τα λόγια μου,
έλεγα από μέσα μου:

Όχι...
Δε θα βάλεις το χέρι στην τσέπη σου...
Θα μείνεις ακίνητος...

Μετά το τέλος του έργου,
έρχεται ένας άντρας και μου λέει:

''Κυρία Παξινού, είπατε τρεις λέξεις
που ήθελα πολύ να τις σημειώσω,

μα εσείς με ''καρφώσατε'' και δε μπορούσα
να βγάλω το στιλό και το χαρτί.

Α! εσύ είσαι! Χαίρομαι γι' αυτό...!''

Πρέπει λοιπόν,
πάση θυσία να κερδίσεις τους θεατές.

Και όταν κατακτήσεις τους θεατές,
έχεις πετύχει!

Κατίνα Παξινού