Φερνάντο Πεσσόα: Όταν κάνει κρύο τον καιρό του κρύου, για μένα είναι σαν να ’κανε καλοκαιρία...

[Όταν κάνει κρύο…]
Όταν κάνει κρύο τον καιρό του κρύου, για μένα είναι σαν να ’κανε καλοκαιρία,
γιατί για το είναι μου, επαρκές στην ύπαρξη των πραγμάτων,
το φυσικό είναι το ευχάριστο μόνο επειδή ’ναι φυσικό.

Δέχομαι τις δυσκολίες της ζωής γιατ’ είν’ το πεπρωμένο,
όπως δέχομαι το κρύο μεσούντος του Χειμώνα
ειρηνικά, δίχως να κλαίγομαι, σαν όποιος απλά και μόνο δέχεται
και βρίσκει χαρά στο γεγονός να δέχεται,
στο γεγονός ύψιστα επιστημονικό και δύσκολο να δέχεται το αναπόφευκτο φυσικό.

Τ’ είναι για μένα οι αρρώστιες που ’χω και τα κακά που μου συμβαίνουν
αν όχι ο Χειμώνας του ατόμου μου και της ζωής μου;
Ο ακανόνιστος Χειμώνας, που τους νόμους της εμφάνισής του αγνοώ,
που υπάρχει όμως για μένα δυνάμει της ίδιας της ύψιστης μοίρας,
της ίδιας αναπόφευκτης εξωτερικότητας προς εμένα,
σαν τη ζέστη της γης μεσούντος του Θέρους
και το κρύο της γης στο απόγειο του Χειμώνα.

Δέχομαι από προσωπικότητα.
Γεννήθηκα υποκείμενος, όπως οι υπόλοιποι, σε σφάλματα και σ’ ελαττώματα,
ποτέ όμως στο σφάλμα να θέλω να μάθω πάρα πολλά,
ποτέ στο σφάλμα να θέλω να μάθω μόνο με τη νόηση,
ποτέ στο ελάττωμα ν’ απαιτώ απ’ τον Κόσμο
που υπήρξε οτιδήποτε δεν υπήρξε ο Κόσμος.