Ηλίας Κεφαλάς: Άνθη του τρυφερού φθινόπωρου, αφήστε να με συναντήσει η έσχατη χαρά...

Μέσα στη νύχτα μου γλιστρούν σιωπές

Μαύρες βροχές με ταξιδεύουν

στις μακρινές φαιόχρωμες πεδιάδες

Οι άνεμοι με οδηγούν

στις ρίζες των βουνών

Ανέγγιχτη ώρα: Οι εποχές διαχέονται

με άλικες πνοές

κι ένα φθινόπωρο χρυσό κατασταλάζει

Στο κούφιο χάος των γκρεμών

τα νηπενθή ανάβουν

ισχνές ανθοφορίες της ερημιάς

που ωστόσο σπινθηροβολούν στη μνήμη

Άνθη του τρυφερού φθινόπωρου

αφήστε να με συναντήσει η έσχατη χαρά

μετά την πτώση μετά την τέφρα

και τη μοναξιά

να σπινθηροβολήσω μαγικά

άνθος κι εγώ πανέρημο

σε κάποια αδόκητη στροφή της μνήμης

Ηλίας Κεφαλάς «Άνθη του φθινοπώρου»

(Από τη συλλογή «Σκοτεινός μαγνήτης», εκδ. Άλως, 1989)