Θυμάμαι ήμουν πολύ νέα
και κατέβαινα την οδό Σόλωνος που είναι όλα τα βιβλιοπωλεία.
Και δεν ξέρω γιατί, έτσι αφηρημένα όπως περπατάμε πολλές φορές,
σήκωσα τα μάτια μου και είδα τα πατάρια των μαγαζιών.
Φαινόταν τα βιβλία ντάνες - ντάνες και είπα:
''Πόσοι άνθρωποι
ονειρεύτηκαν το ίδιο πράγμα που ονειρεύτηκα κι εγώ.
Να γίνω συγγραφέας.
Πόσοι άνθρωποι καταναλώθηκαν και τι πέτυχαν;''
Αυτή ήταν η πρώτη μου φιλοσοφημένη επίγνωση.
Όταν βλέπεις μια γυναίκα να φορά ένα όμορφο φόρεμα,
να ξέρεις ότι αυτό το φόρεμα
στοίχισε πολύ μεγάλο κόπο σε αυτόν που το έφτιαξε.
Δεν είναι τυχαίο ότι
ένα πράγμα σε συγκινεί όταν ο άλλος έχει βάλει την ψυχή του μέσα.
Και η ψυχή ενός κειμένου είναι μόχθος.
Είναι κόπος. Είναι λεπτομέρεια.
Δεν πουλώ ύφος, στυλ, λογοτεχνία.
Δε γράφω διηγήματα.
Καταθέτω γεγονότα και συμπτώματα της εποχής που ζω.
Όλα όσα γράφω συνέβησαν.
Σε μένα ή σε άλλους.
Χρόνια τώρα σπαταλιέμαι, παρακολουθώντας όλα κι όλους.
Ντρέπομαι που βγάζω χρήματα από τα βιβλία μου.
Είναι σαν να πληρώνεσαι μια σεξουαλική πράξη.
Διότι αυτό είναι.
Πάντα ζούσα απομονωμένα.
Δεν ήμουν ποτέ κοσμική, ποτέ κοινωνική. Είμαι αντικοινωνική.
Και όχι μόνο τώρα που είμαι μεγάλη γυναίκα. Και όταν ήμουν νέα.
Ζούσα προσωπικά. Για λογαριασμό μου.
Λιλή Ζωγράφου
Σαν σήμερα, το 1998, έφυγε από τη ζωή.
