............" στα σκοτεινόχρωμα
πεύκα χτενίζει τα μαλλιά του ο άνεμος....
......φωσφορίζει η σελήνη πάνω στ'αλήτικα νερά τής θάλασσας....περνάνε μέρες...μέρες απαράλλαχτες....αποπέμποντας η μιά την άλλη....τα τούλια της ομίχλης σκίζονται σε φιγούρες λεπτές ορχουμένων...άσημόχρυσος γλάρος πετιέται μέσ'απ'το δίσκο του ήλιου που βασιλεύει....εδώ κι εκεί ένα άλμπουρο..
...και πάνω στα ύψη αστέρια....βουίζει κι αντιβουίζει το πέλαγος...κι εδώ είναι το λιμάνι...εδώ σ'αγαπάω....εδώ σ'αγαπάω εγώ..επιμένω ακόμα και μέσα στην ψύχρα των γύρω πραγμάτων....με κοιτάν με τα μάτια σου απο πάνω τα πιο μεγάλα αστέρια...κι εκεί...τα πεύκα μές στον άνεμο λαχταράνε
να τραγουδήσουν τ'όνομά σου με τις
πευκοβελόνες τους " ...................
( Pablo Neruda )
Μαρία Δούση
