Ήμουν πολύ μελαγχολικό παιδί.
Αυτό μπορεί να είναι κάλλιστα προεόρτιο ποίησης.
Ουδείς ευτυχής έχει διακόψει ευτυχία για να γράψει ποιήματα.
Αν μου έδιναν να διαλέξω
μεταξύ μιας ευτυχίας και του να γράψω ένα καλό ποίημα,
μοιραία θα διάλεγα το δεύτερο,
μια και δε γνωρίζω τι σημαίνει ευτυχία και αν υπάρχει.
Οι αναγνώστες
μου λένε πως το έργο μου είναι μια παρηγοριά γι' αυτούς.
Αναρωτιέμαι όμως.
Πως μπορώ να τους παρηγορήσω
από τη στιγμή που η ίδια είμαι απαρηγόρητη;
Μισώ να ξαναδιαβάζω τα ποιήματά μου.
Είμαι μητριά των ποιημάτων μου, τα αντιμετωπίζω αποστασιοποιημένα.
Γενικά είμαι πεσιμίστρια.
Ο πεσιμισμός είναι η βαθύτερη αγάπη για τη ζωή.
Είμαι ακόμα πεινασμένη για ζωή.
Ίσως η κίνηση να γράφω ποιήματα στα ογδόντα οχτώ μου
να είναι η έκφραση αυτής της απροθυμίας μου να πεθάνω.
Της αδυναμίας μου να φανταστώ
τι μπορεί να υπάρξει όταν ένα σώμα νεκρωθεί.
Από τη στιγμή που προβλέπεται θάνατος
την ώρα που έχεις συνηθίσει αυτό το πράγμα το φοβερό,
αν θέλεις και το ανούσιο
- γιατί στα γεράματα η ζωή δεν έχει και πολύ νόημα -
εντούτοις το προτιμάς απ' το να πεθάνεις,
απ' το να πας προς αυτό το άγνωστο.
Αλλά δεν είναι τόσο ότι δε θέλεις το άγνωστο.
Είναι ότι δε θέλεις να χάσεις το γνωστό.
Κική Δημουλά
