Βρήκα την Αλήθεια αλλά δεν ήτανε γυμνή.
Απεναντίας. Φορούσε απάνω της του κόσμου τα κουρέλια.
Από πότε ντύθηκες, γλυκύτατη Θεά, τη ρώτησα σαστισμένος.
Σε ήξερα πάντα γυμνή.
- Λάθος κάνετε, κύριε. Ποτέ μου δεν παρουσιάστηκα γυμνή στον κόσμο.
- Από σεμνότητα;
- Όχι από σεμνότητα, κύριε. Από υπερηφάνεια.
Είμαι άσχημη και γριά, ώστε να παρουσιάζομαι γυμνή.
Παρουσιάζομαι πάντα ντυμένη, όπως με βλέπετε.
- Ώστε η φήμη της περίφημης γύμνιας σας;
- Πρόληψη. Καθαρή πρόληψη κύριε.
- Και εκείνοι που καυχιούνται πώς σας παρουσιάζουν γυμνή;
- Απατούν τον κόσμο, απλούστατα. Κανένας δε με παρουσίασε γυμνή.
Μονάχα η Ψευτιά παρουσιάζεται γυμνή.
Γιατί η Ψευτιά είναι πάντα ωραία και νέα.
Αυτά μου είπε η Αλήθεια.
Και με ρώτησε να της πω τι θέλω απ' αυτήν.
Θέλω, της είπα, να δω μια φορά γυμνή την Αλήθεια.
Και την παρακάλεσα να γδυθεί.
Εστάθηκε αδύνατο να την πείσω.
Ποτέ δε με είδε γυμνή ανθρώπινο μάτι... μου είπε.
Αν μ' έβλεπαν γυμνή οι άνθρωποι, δε θα μπορούσα πια να ζήσω.
Και θα ήτανε,
το τέλος του κόσμου.
Παύλος Νιρβάνας
