Όχι μόνο διαθέτουμε τη δυνατότητα ν’ αγαπάμε, αλλά, η αγάπη είναι η ίδια η βάση της φύσης του ανθρώπου.
Ο θυμός, η επιθετικότητα και η βία μπορεί κάποια στιγμή να μας προκύψουν, αλλά αυτό γίνεται όταν δεν αντέχουμε άλλο πια να ματαιοπονούμε για την αγάπη, την εκτίμηση και την αναγνώριση. Άρα, τα συναισθήματα αυτά δεν αποτελούν μέρος της υγιούς φύσης μας, αλλά είναι τοξικά υπο-προϊόντα της ματαίωσης της έμφυτης τάσης μας για αγάπη.
Ο άνθρωπος θα χρειαστεί πολύ ή λίγο καιρό
ώσπου να το μάθει, αργά ή γρήγορα πάντως
θα καταλάβει ότι, όπως μαθαίνει να απορρίπτει
κάποιες τροφές που τον βλάπτουν,
έτσι πρέπει να μάθει να απορρίπτει
και κάποια συναισθήματα που του κάνουν κακό.
Αν αναθεωρήσουμε τις προκαταλήψεις μας σχετικά με την ανθρώπινη φύση και αντικαταστήσουμε την ανταγωνιστικότητα με τη συνεργασία, ανοίγονται νέες δυνατότητες για όλους.
Το νεογέννητο βρέφος αποτελεί ένα πολύ καλό παράδειγμα και αποδεικνύει τέλεια αυτή τη θεωρία.
Σύμφωνα με τις υποθέσεις της κλασικής ψυχολογίας, τη στιγμή της γέννησης το βρέφος έχει ένα και μόνο πράγμα στο μυαλό του: την ικανοποίηση των αναγκών του και την προσωπική του ευδαιμονία.
Η ανθρωπότητα σχεδιάστηκε στη βάση της αγάπης και όχι της επιθετικότητας. Έτσι, φαίνεται εύκολο να αναδείξουμε την καλοκάγαθη και γενναιόδωρη φύση των ανθρώπων με το απλό επιχείρημα ότι το παιδί γεννιέται με την έμφυτη ικανότητα να δίνει χαρά στον άλλον – σ’ αυτόν που το φροντίζει.
Αντικρίζοντας τους άλλους με τρυφερότητα, μπορούμε να χαλαρώσουμε, να τους εμπιστευτούμε, να νιώσουμε ευχαρίστηση και να γίνουμε πιο ευτυχισμένοι.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ» του Χόρχε Μπουκάι – εκδ. opera,
