Οδυσσέας Ελύτης: "έφερνα γύρους στον ουρανό και φώναζα με κίνδυνο ν'αγγίξω μιάν ευτυχία..."
." έφερνα γύρους στον
ουρανό και φώναζα με κίνδυνο ν'αγγίξω μιάν
ευτυχία...σήκωσα πέτρα κσι σημάδεψα μακριά...μιλημένη σπο τον ήλιο η μοίρα έκανε
πως δεν έβλεπε...και το πουλί πήρ'ένα ψίχουλο θαλάσσης και αναλήφτη..έτσι που
να μπορέσει τέλος να γυαλίσει μέσα στο "αγαπώ"κσθώς πιυ γιάλιζε το φώς το θεικό...
...μετατόπιζε τ'αγριοπούλι πάνω στους βράχους την αλήθεια...λιγόστευαν τα λόγια...
...τί νσ πείς πιά...τέτοια η αλήθεια..τέτοια η αλήθεια όταν αποτραβήχτηκαν τα λόγια τί να πείς πια...καθισμένη στα ρηχά μιά γυναίκα πέτρινη που χτενίζονταν απόμεινε με το χέρι της ψηλά στον αέρα...και παντού...στις βρύσες και στα δεντρολίβανα...
...εκμυστηρευμένο ένα πάτερ ημών που ανέβαινε πριχού σπάσει σε δρόσο...πάτερ ημών ο εν τοίς ουρανοίς...εγω που αγάπησα...
...εγώ πού"φτασα να πιάνω τον ήλιο απ"τα φτερά σαν πεταλούδα...πάτερ ημών...μ'ένα τίποτ έζησα..μ'ένα τίποτα έζησα μονάχα οι λέξεις δεν μού αρκούσανε...σ'ενός περάσματος αέρα ξεγνέθοντας απόκοσμη φωνή στ'αυτιά μου εσκαρφίστηκα τα μύρια όσα...παραλαλούσα κι έτρεχα...έφτανα κι αποτύπωνα τα κύματα στην ακοή απ'τη γλώσσα...ώσπου τέλος ένοιωσα... κι άς πά να ν'έλεγαν τρελλό.....πως από'να τίποτα γίνεται ο παράδεισος...έτσι...για κάτι ελάχιστο που μήτε τό έλαβα ποτέ...μιά λάμψη έστω...πού να δώσω να καταλάβουν.οι πλειοψηφίες πως η δύναμη μόνο σκοτώνει...έσκυβα ν'ακούσω μέσα μου και μια ζεστασιά σαν απο πλάσμσ ερωτευμένο με χτύπούσε...έτσι κι αλλιώς χαμένος για χαμένος θέλησα να επιχειρήσω άλμα πιο γρήγορο απ'τη φθορά...ήλιε μου...
..."ήλιε μου κατάδικέ μου...πάρ'τα μου...'πάρ'τα μου όλα κι άσε μου την περηφάνεια να μή δείξω δάκρυ...να σ'αγγίξω μονάχα κι ας καώ"
φώναξα κι άπλωσα το χέρι κι ορθός πάλι απόμεινα μ'ένα καμένο χέρι να πολεμώ το Δεν και το Αδύνατον τού κόσμου τούτου ".......
. ( Οδυσσέας Ελύτης )
Από την σελίδα της
Μαρία Δούση
