Από τον μονόλογο της Ιφιγένειας στο έργο του Γκαίτε "Το τραγούδι των Μοιρών"

Από τον μονόλογο της Ιφιγένειας στο έργο του Γκαίτε
"Το τραγούδι των Μοιρών"

Να φοβάται τους Θεούς
το ανθρώπινο γένος!
Κρατούν την Κυριαρχία
σε αιώνια χέρια,
και μπορούν να την χρησιμοποιήσουν,
όπως τους αρέσει.

Διπλά να φοβάται
όποιον ποτέ εξυψώσουν!
Σε βράχια και σύννεφα
είναι έτοιμα καθίσματα
και χρυσά τραπέζια.

Ξεπροβάλει διαμάχη,
γκρεμίζονται οι φιλοξενούμενοι,
κακοποιημένοι και βιασμένοι
σε σκοτεινό βάθος,
και περιμένουν μάταια,
δεμένοι στο σκότος,
δίκαιη δίκη.

Αυτοί όμως παραμένουν
σε αιώνια σταθερότητα
Σε χρυσά τραπέζια.
Βηματίζουν από βουνό
απέναντι σε βουνό:
από την Άβυσσο του βάθους
τους αχνίζει η αναπνοή
πνιγμένων Τιτάνων,
όμοια με μυρωδιές θυσιών,
ένα ελαφρό νέφος.

Απομακρύνουν οι κυρίαρχοι
το ευλογημένο βλέμμα τους
από όλα τα φύλα
και αποφεύγουν στα εγγόνια
τις πρώην αγαπημένες,
μορφές των προγόνων
να αναγνωρίζουν.

Έτσι τραγούδησαν οι μοίρες,
ακροάζεται ο εξορισμένος,
σε νυχτερινά σπήλαια
γέρος τα άσματα,
σκέφτεται παιδιά και εγγόνια
και κουνάει το κεφάλι.

4η πράξη, σκηνή 5

Μετάφραση του φίλου Γ. Παππάς. Georgios Pappas

Από την σελίδα της

Από τον μονόλογο της Ιφιγένειας στο έργο του Γκαίτε
"Το τραγούδι των Μοιρών"

Να φοβάται τους Θεούς
το ανθρώπινο γένος!
Κρατούν την Κυριαρχία
σε αιώνια χέρια,
και μπορούν να την χρησιμοποιήσουν,
όπως τους αρέσει.