Μερικά μόνο από τα άλμπουμ από τον χώρο της τζαζ που έκαναν και τη φετινή χρονιά ιδιαίτερη

Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη

Joey Alexander – Eclipse

Ο τέταρτος δίσκος του παιδί θαύματος είναι ένα ακόμη βήμα προς την καλλιτεχνική ωριμότητα, παρά του ότι ηχογραφήθηκε πέρσι, όταν ήταν μόλις 14 ετών. Σε τρεις μόλις ημέρες τον Αύγουστο του 2017 στη Νέα Υόρκη καταγράφηκε η δουλειά του μικρού Alexander με την παρέα του. Ο τίτλος απόλυτα φυσιολογικός μια που στις 21η Αυγούστου ήταν ορατή η ολική έκλειψη του ήλιου στην Νέα Υόρκη, όπως και αποκλειστικά σε σχέση με τον υπόλοιπο πλανήτη, σε όλη τη χώρα. Για αυτό το λόγο είχε ονομαστεί και από τα media ως η μεγάλη αμερικάνικη έκλειψη, κάτι που είχε να συμβεί στην βόρεια Αμερική 761 χρόνια. Πίσω στη μουσική, από τις έντεκα συνθέσεις του άλμπουμ, οι έξη του ανήκουν. Οι μουσικοί που τον συνοδεύουν ακούγονται με έναν ήπιο τρόπο να απολαμβάνουν τη συνεύρεσή τους. Ο ντράμερ Eric Harland, ο μπασίστας Reuben Rogers και ο σαξοφωνίστας Joshua Redman είναι η εκλεκτή παρέα του δίσκου. Από το παιχνιδιάρικο εισαγωγικό δικό του Bali, το αίσθημα της ζεστασιάς της ακρόασης που θα ακολουθήσει σε γεμίζει άμεσα. Η ενδιαφέρουσα επιλογή για διασκευή, του γκόσπελ κομματιού, Draw me nearer είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Θαυμασμός για τους αυτοσχεδιασμούς του ομότιτλου σε μια απολαυστική εναλλαγή με τον Harland, όπου ξεδιπλώνεται όλο το βιρτουόζικο ταλέντο του συγχρόνως με το συνθετικό, πάντα σε ένα άκρως μελωδικό και συγχρόνως φρέσκο πλαίσιο. Είναι απίστευτο όταν αναλογιστεί κάποιος ότι ηχογραφήθηκε με μιας και ακόμη περισσότερο ότι σα σύνθεση δεν υπήρχε καν στην αρχή του τριημέρου. Διασκευάζει επίσης Beatles, Blackbird, Bill Evans,Time Remembered, John Coltrane Moment’s Notice και το στάνταρ του 1934, The Very Thought Of You. Ένας ολοκληρωμένος δίσκος που σε ξεγελάει με ευκολία για την ηλικία του δημιουργού του. Πριν από δύο χρόνια είχα αναρωτηθεί που θα φτάσει ο μικρός, https://www.apotis4stis5.com/ellhnika/98-jazz-p/21622-jazz-albums-2016-jazz-fans , η ώριμη ψυχή του αν και εγκλωβισμένη σε ένα ακόμα εφηβικό σώμα, είναι ήδη ταξιδεμένη πολύ.

Ακούστε τα: Fourteen, Moments Notice, Bali, Draw me nearer, Eclipse

Fourteen (με τον Joshua Redman)

Eclipse

Moments Notice

Wayne Shorter – Emanon

Το πάντρεμα της κλασσικής με τη τζαζ είναι το κεντρικό ζητούμενο στην πιο πρόσφατη δουλειά της γεμάτης περγαμηνές δισκογραφικής καριέρας του θρύλου Shorter. Η 34μελή ορχήστρα Orpheus Chamber Orchestra, μας μεταφέρει με το κινηματογραφικό επικό Πήγασο ως πρόλογο στον κόσμο του Emanon, το noname αντίστροφα δηλαδή. Είναι μια τέλεια επιλογή για αρχή μια που αποτελεί το συνδετικό κρίκο με την προηγούμενη δουλειά του, το 2013 και το ζωντανά ηχογραφημένο Without a Net, όταν επέστρεφε στην αγκαλιά της Blue Note. Το Prometheus Unbound είναι η φυσική συνέχεια των 15 σχεδόν λεπτών που προηγήθηκαν. Η τζαζ θα εισβάλει δειλά μετά την ορχηστρική εισαγωγή του για να πάρει τον πρωτεύοντα ρόλο αλλά όχι για πολύ αφού ο αρμονικός χορός της με την κλασσική σαν σε ένα παιχνίδι ερωτοανταπόκρισης θα συνεχιστεί καθ’ όλη τη διάρκεια της σύνθεσης με το σοπράνο σαξώφωνο του 85χρονου να κινείται παιχνιδιάρικα και ανάλαφρα σαν έφηβος, ερωτευμένο με τα έγχορδα. Το τρίτο μέρος της σουίτας, ο γλυκός λωτός, έχει χώρο για λίγη free jazz στην καρδιά του με τον πρόλογο και τον επίλογο του να παραδίδεται στο έτερο ήμισυ, σε ένα ακόμη κλασσικίζον βαλς. Το κουαρτέτο του, στο πιάνο ο Danilo Perez, μπάσο ο John Patitucci και στα ντραμς ο Brian Blade κλείνει το ταξίδι πανηγυρικά με το ξαναφρεσκαρισμένο σχεδόν τριάντα ετών, μέρος του Atlantis του 1985, The Three Marias, με το εθιστικό θέμα του να συνδέει την streetwise φανκ σόουλ τζαζ του τότε με το κουστουμαρισμένο παρόν. Η έκδοση σε συμπαραγωγή του καλλιτέχνη με τον πρόεδρο της Blue Notes, Don Was, συμπληρώνεται εκπληκτικά με δύο cd από τη συναυλία που δόθηκε στο Barbican στο Λονδίνο ενώ στην deluxe έκδοση και με ένα εικονογραφημένο βιβλίο με την αισθητική των κόμικς και με τις περιπέτειες του κεντρικού ήρωα τον Emanon η δράση να χωρίζεται, αν και όχι παράλληλα με τη μουσική, σε τέσσερα κεφάλαια/ παράλληλους κόσμους, όπως και το άλμπουμ.

Ακούστε τα: Όλα

Lotus

Prometheus Unbound

Kenny Barron Quintet - Concentric Circles

Μια ακόμη ηχογράφηση από την εμβληματική Blue Note. Αυτή τη φορά η πρώτη στην εταιρεία για τον 75χρονο Mr. Kenny. Το άλμπουμ του περιέχει 11 συνθέσεις, οκτώ δικά του παιδιά και τρεις διασκευές. Υποστηριζόμενη από ένα κουιντέτο η γεμάτη ηχητικά δουλειά του πλησιάζει στα αυτιά μου τουλάχιστον την ηχητική τελειότητα. Είναι τόσο αξιοζήλευτα τα πιανιστικά του σόλο αλλά συγχρόνως και τόσο διακριτικά που υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι σου ξεφεύγουν, για να αποκαλυφθεί το πλήρες βάθος τους μόνο στις επανακροάσεις. Οι λυρικές στιγμές του δίσκου, Aquele Frevo Axe (Caetano Veloso - Cézar Mendes, μια bossa nova ερμηνευμένη από την Gal Costa το 1998), Reflections (Thelonious Monk από το άλμπουμ Thelonious Monk Trio του 1954) και In Dark, είναι αυτές που αναδεικνύουν με λίγο περισσότερο έμφαση το κοινώς αποδεκτό από την τζαζ κοινότητα τεράστιο ταλέντο του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που στα αμερικάνικα βραβεία του Jazz Journalists Association έχει πάρει αυτό του καλύτερο πιανίστα αρχής γενομένης το 1998, έξι φορές. Αξιοζήλευτες μέσα στην ισορροπία τους οι συμμετοχές των υπόλοιπων τεσσάρων, τους οποίους δίνει το χώρο για να μεγαλουργήσουν. Πάρτε για παράδειγμα την τρομπέτα του νεοεισαχθέντα Mike Rodriguez ο οποίος επιβεβαιώνει απόλυτα την επιλογή του οποτεδήποτε κλιθεί από τη σύνθεση, όπως στο latin επιρροών, αγαπημένων άλλωστε του frontman από τα χρόνια με τον Dizzy Gillespie, καταβολών, Baile, στο με υποβόσκουσα φανκι διάθεση κομμάτι και προσωπικό highlight, Blue Waters ή πιο απροκάλυπτα (για το φανκ μιλώντας) στο I’m Just Sayin’. Ακολουθεί κατά πόδας ο Dayna Stephens που αποτελεί τον τέλειο μουσικό σύντροφο με το τενόρο σαξόφωνό του ειδικά στη σπουδή της σύνθεσης του περκασιονίστα/ντράμερ Lenny White, L’S Bop (The Stanley Clarke Trio With Hiromi & Lenny White ‎– Jazz In The Garden – 2009) και στο Von Hangman. Ο χρόνια συνεργάτης του, μπασίστας Kiyoshi Kitagawa (βλέπε το προσωπικό του Ancestry του 2004) και ο ντράμερ Johnathan Blake συμπληρώνουν την ομάδα, φτιάχνοντας μια αξιοζήλευτη ρυθμική βάση.

Ακούστε τα: Blue Waters, Aquele Frevo Axe, In Dark, Baile, Von Hangman, DPW (Ditmas Park West).

Blue Waters

Aquele Frevo Axe

Baile

Idris Ackamoor & the Pyramids: An Angel Fell

Το δεύτερο άλμπουμ της φάσης της επιστροφής του Bruce Baker και της παρέας του δεν χρειάστηκε άλλα σαράντα χρόνια για να κυκλοφορήσει, ευτυχώς για τους θαυμαστές του είδους, όπως έγινε με τη σιγή του γκρουπ από το 1977 έως το προπέρσινο We Be All Africans . Ακούγοντας το δίσκο θα αναρωτηθεί κάποιος πιο είδος, πια ταμπέλα μπορεί να μπει σε έναν τόσο πολυσυλλεκτικό ηχητικά δίσκο. Σίγουρα η τζαζ σε free και afro εκδόσεις είναι η δεσπόζουσα τάση αλλά η ρέγκε (Sun Of Ra), η bossa nova (Papyrus) ή η ροκ αισθητική (Warrior Dance) θα σας ξαφνιάσουν ευχάριστα δημιουργούντος ένα πολυεπίπεδο άκουσμα. Προσθέστε σε αυτό το χαλί τους ουμανιστικούς ψαλμούς που επιδίδεται όλο το γκρουπ συχνά πυκνά όπως στο εξαίσιο ομότιτλο ή στο Message To My People και αρχίζει κάποιος να υποψιάζεται το ταξίδι που του υπόσχεται ο 67χρονος με όπλο το τενόρο σαξόφωνό του στα 67 λεπτά του δίσκου. Στην παρέα του παραμένει η βιολίστρια Sandra Poindexter που αναδεικνύεται και σε κυρίαρχο παρτενέρ του σαξοφώνου καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, όπως για παράδειγμα στο σφυχταγκαλισμό των δύο σε ένα παιχνίδι δούνε και λαβείν στο εισαγωγικό afrobeat Tinoge. Παρόλα αυτά αξίζει να αναφερθούν και τα υπόλοιπα μέλη του σεξτέτου, από τη γη του Ra, που καταφέρνουν να αποδώσουν ένα τέτοιο ποικιλόμορφο ηχητικό σύμπαν. Ο περκασιονίστας Bradie Speller, στα ντραμς ο Johann Polzer, ηλεκτρικό μπάσο ο Skyler Stover και στην κιθάρα ο David Molina. Η spiritual cosmic jazz του ταξιδιάρη εξωγήινου αγγέλου που πέφτει στη γη, βγαίνει από τα ηχεία μαζί με ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για την ανθρωπότητα, με σκηνικό ένα σεβάσμιο για τη σημασία του περιβάλλον δημιουργώντας ένα concept έργο που μπορεί να το απολαύσει κάποιος για πολύ καιρό, παρέα με την κληρονομιά του Pharoah Sanders και πιο πρόσφατα του Kamasi Washington. Το πολύτιμο θετικό μήνυμα που κλείνει ο δίσκος με το Sunset χρεώνεται ωσάν κάθαρση που παίρνει μια προστιθέμενη αξία αφού κάποιος έχει περάσει από τη σκοτεινή πλευρά, του προσωπικού highlight, το ορχηστρικό, σπαρακτικό και στιγμές «βίαιο» Soliloquy for Michael Brown. Θα έπαιρνα δε όρκο ότι το σαξόφωνο του κυρίου Ackamoor σε κάποια στιγμή μου μίλησε…

Ακούστε τα: Soliloquy for Michael Brown, An Angel Fell, Papyrus, Land Of Ra, Sunset

An Angel Fell

Papyrus

Soliloquy for Michael Brown