Την Κυριακή το βράδυ έζησα με ελάχιστους τυχερούς στο JazZoo μια μουσική μυσταγωγία. Στον δρόμο σκεφτόμουν ότι θα άκουγα άλλη μία jazz μπάντα, αλλά όσο η νύχτα προχωρούσε, τόσο ένιωθα και σκεφτόμουν ότι η κατηγοριοποιήση ήταν πάντα μια μέθοδος των ανθρώπων για να μην διαταράξουν την ζώνη ασφαλείας τους.
Οι Magnanimus Trio έφτιαξαν μια ελεγεία απόλαυσης και λύτρωσης, που απογείωσε μια περίεργη μέρα και κορύφωσε μια ενδιαφέρουσα εβδομάδα. Μέσα μου λειτούργησε ως το soundtrack μιας ταινίας που δεν γυρίστηκε ποτέ, όπως έκανε ο Barry Adamson στα καλύτερά του. Η μπάντα εμφανίζεται σπάνια και αυτό κάνει τη συλλογή της εμπειρίας ακόμα πιο πολύτιμη.
Η μουσική, ως σύνολο, χρειάζεται εμπνευσμένους ανθρώπους που θα αποδεικνύουν ότι η κάθε λογής "κρίση" θα είναι πάντα παρούσα όσο η έλλειψη πολιτισμού και ιδεών θα κυριαρχεί. Μόνο γι' αυτό θα ήταν σημαντική η ύπαρξη καλλιτεχνών σαν τους Magnanimus Trio, αλλά είναι πολλά ακόμα. Ακούστε και θα καταλάβετε.
Yiannis Vlahantonis
