Έρχεται θερμό καλοκαίρι, αφρικανικό θα λέγαμε, αλλά πάντα ελπίζουμε σε ανάσες δροσιάς.
Όπλα μας οι διακοπές, τα μπάνια, τα κοκτέιλ, τα κρύα ντουζ, οι πολύχρωμες ομπρέλες, τα ταξίδια, η καλή διάθεση, το φλερτ, τα καυτά σορτς, οι σαγιονάρες, το αντηλιακό, ο ανεμιστήρας και φυσικά η καλοκαιρινή μουσική. Θέλετε να την πείτε Ρέγκε (και σαρδέλες), Σάλσα (Ιμάμ μπαϊλντί), Δημοτικά (Πανηγύρι & Σουβλάκια), Yanka (Χορεύει και ο Βασιλιάς), Twist (ξερό ψωμί και Βουγιουκλάκη), Rock-n-Roll (στο…κρεβάτι), Heavy Metal (για δύσκολες ώρες), Hip-Hop, Rap, Trap με ολίγη Φουρέιρα και Μυκονιάτικο Ρέμο, το καλοκαίρι ξέρει να περνά την μουσική σε άλλο επίπεδο και σ’ άλλα γήπεδα διασκέδασης, εξατμίζοντας στο κορμί μας τον ιδρώτα, αλλάζοντας τον χρώμα πάνω στα T-shirts και τ’ αφρικάνικα κορμιά σαν ουράνιο τόξο ευτυχίας.
Παλιότερα παίρναμε μαζί μας το ραδιοφωνάκι, το κασετόφωνο, ύστερα το Walkman, φτάσαμε στο i-pod & mp3 player και σήμερα στο hi-fi smartphone με Tranno, Λεξ, Lady Gaga άντε και λίγο Taylor Swift.
Επί της ουσίας η μουσική μαζί με το καλοκαίρι μας ανεβάζει την διάθεση και τις επιθυμίες για διασκέδαση, εδώ όμως με καθαρά γεωγραφική και γαργαλιστική τοποθέτηση θα δούμε συνοπτικά πόσο επηρέασαν έστω τοπογεωγραφικά την ξένη μουσική και όχι μόνο τα ονόματα των Πολιτειών των Η.Π.Α. της Αμερικής, σε συγκροτήματα, μουσικούς και μουσική και ποια απ’ αυτά τα «βαφτίσια» ήταν τα πιο πετυχημένα.
Να πάμε από τις μεγάλες και γνωστές «βαφτίσεις» και αγάπες στις πιο μικρές και άγνωστες.
Η πιο γνωστή μπάντα που «βαφτίστηκε» από Πολιτεία των ΗΠΑ είναι οι διάσημοι Kansas, με καταγωγή από την Topeka του Kansas. Σχηματίστηκαν το 1972 αλλά έπρεπε να περάσουν πέντε χρόνια μέχρι να φτάσουμε στο πλατινένιο άλμπουμ «Leftoverture» το 1976 και το κομμάτι «Carry on Wayword Son» που θα τους έκανε πασίγνωστους. Την επόμενη χρονιά το 1977 έκαναν ένα βήμα πιο πέρα και βγάζουν το πολυπλατινένιο «Point of no return» που έχει το αξεπέραστο «Dust in the wind» που το ξέρει και η γιαγιά μου που δεν ζει, για πλέον είναι «Σκόνη στο άνεμο».
Παρά τους φιλοσοφικούς του στίχους και γενικότερα τους προβληματισμούς των Kansas πάνω στην παγκόσμια γνώση και το άνθρωπο, το «Dust in the wind» θα μπορούσε κάλλιστα ν’ ανοίγει μουσικά, σεμινάρια αυτογνωσίας όπως κάλλιστα νομίζω ότι θα μπορούσε ν’ ακούγεται και σε διαφήμιση γραφείου Τελετών μπρρρ! Όπως το πιάσει κανείς το νόημα της ζωής και της στιγμής. Για την ιστορία οι Kansas μας επισκέφτηκαν πρώτη φορά στην Ελλάδα 1η Ιουλίου 2005 στο Θέατρο Λυκαβηττού. Εδώ ν’ αναφέρω ότι υπάρχει και το γνωστό κομμάτι “The Devil came from Kansas” των Procol Harum μέσα από το 3ο τους άλμπουμ “A Salty Dog” το 1969. Τώρα αν αληθεύει ότι τα δαιμόνια έχουν τόπο καταγωγής και προέλευσης, μόνο η Δευτέρα Παρουσία θα μας το λύσει.
Δεύτερο γνωστό συγκρότημα που πήρε τ’ όνομα τους από την μεγαλύτερη σε έκταση πολιτεία των ΗΠΑ χωρίς να είναι καν Αμερικανοί αλλά σκωτσέζοι, είναι οι «Texas» από την Γλασκώβη, που στα 1989 μέσα από τον 1ο τους δίσκο «Southside» μας τραγούδησαν τον φεμινιστικό ποπ ύμνο «I Don't Want A Lover» με την contralto φωνή της Sharleen Spiteri. Θα μπορούσαν τηρουμένων αναλογιών να είναι οι Fleetwood Mac του “Rumours” αν βέβαια δεν υπήρχαν οι Fleetwood Mac. Μετά από μερικές ακόμη επιτυχίες χάθηκαν από το μουσικό στερέωμα αν και συνεχίζουν έως και σήμερα πάντα με την Sharleen Spiteri στα φωνητικά. Εκτός από τους Σκωτσέζους «Texas» έχουμε και τους άγνωστους «Texas», που ήταν από το Texas έπαιζαν Southern-rock και στα 1973 έβγαλαν έναν και μοναδικό ομώνυμο δίσκο και εξαφανίστηκαν στην…έρημο.
Επόμενος σταθμός η πολιτεία του Όρεγκον με τους Jazz, new-age, fusion “Oregon” από το Eugene του Όρεγκον που με ιδρυτές τους Ralph Towner & Paul McCandless ξεκίνησαν δισκογραφικά το 1970 και συνεχίζουν ακόμη και σήμερα ακμαίοι παρά 80+ χρονάκια τους. Θυμάμαι όταν αρχές της δεκαετίας του ΄80ς έψαχνα τα άλμπουμ τους στις εισαγωγές και αποκτούσα τα υπέροχα Jazz διαμάντια “Distant Hills”-1973, “Winter Light”-1974 και το ομώνυμο “Oregon”-1983. Όσοι τους αγνοείται, ψάξτε τους, ακούστε τους.
Βρισκόμαστε στην αμφισβητούμενη δεκαετία του ΄70ς όπου στα μέσα της και προς το τελείωμα της το απόλυτο χορευτικό είδος ήταν φυσικά η Disco. Είδαμε αριστουργήματα μικρά και μεγάλα αλλά και ονόματα σε άνοδο και σε κάθοδο. Επειδή το είδος ξεκίνησε, μεγάλωσε, έζησε και πέθανε μέσα στα στούντιο, τις μεγάλες πίστες, τα χιτ-παρέιντ και φυσικά στις ντισκοτέκ, πολλές επιτυχίες του είδους αρχικά, δεν ήταν παρά παλιότερες μεγάλες ή μικρότερες επιτυχίες του ΄60ς & ΄70ς που περνούσαν από το χωνευτήρι των παραγωγών ήχου και των δυνατοτήτων του στούντιο «παρέα» με πολύχρωμες μπάλες, χορευτές, ανώνυμους τραγουδιστές-στριες -βλέπε Boney M, Eruption, Super-Max!!! & άλλα …φρούτα- που κυρίως ικανοποιούσαν τα κίνητρα του μουσικού και μη κοινού για χορό, φωτιστικά εφέ, «μάτι», ολίγο μουσικό αχταρμά με καπνούς, ορχήστρες και ξαναμμένες οξυζενέ χορεύτριες.
Οι Ιταλοί παραγωγοί ήταν οι πρώτοι που μυρίστηκαν το «ψητό» από μίλια μακρυά και του έδωσαν και όνομα ως Italo-Disco που έκανε θραύση και στην Ελλάδα με Χαριτοδιπλωμένο, Μπίγαλη, Dj Palmer και άλλους
Ένα τέτοιο γκρουπ και οι “Colorado” όχι από το Κολοράντο βέβαια αλλά από κάποιο ιταλικό στούντιο όπου στα 1978 βγάζουν μια μεσαίου βεληνεκούς επιτυχία για ντισκοτέκ, την ντισκοειδή διασκευή “California Dreamin” των Mamas and Papas. Το αποτέλεσμα φυσικά είναι Κολοράντο. Που πήγε το μυαλό σας, ακούστε πρώτα το κομμάτι.
Αλλά μένουμε στην δεκαετία του ΄70 και στην μεγαλύτερη χωροταξικά πολιτεία των ΗΠΑ εκτός συνόρων, την παγωμένη Αλάσκα. Υπάρχει βέβαια ένα εγγλέζικο γκρουπ “Alaska”-hard rock με δύο δίσκους 1984-1985 που έπαιζε κιθάρα ο πρώην Whitesnake, Bernie Marsden, αλλά εμείς θα ασχοληθούμε με το Disco ντουέτο των σέβεντις “Alaska” που δεν είναι άλλες από τις αδελφές Τούλα και Ιωάννα Γαλάνη που ως “Alaska” το1979, κάτω από αυτό το όνομα ηχογραφούν δύο 45άρια τα “Lady/ Love me baby” και “Pitta, Patta, my love/ Do you wanna love”.
Μην έχετε μεγάλες απαιτήσεις αν και το “Lady” ήταν σύνθεση του Michael Cretu που έκανε τεράστιες επιτυχίες μα τους Enigma, Sandra, Milli Vanilli και άλλους. Για την ιστορία η Τούλα Γαλάνη το 1966 βγήκε «Β’ Μις Ελλάς». Από την παγωμένη Αλάσκα ας πάμε στην ξερή, γεμάτο ερήμους πολιτεία της Νεβάδας. Εδώ έχουμε τους indie-rock «Nevada» από το Asheville της North Carolina με το ένα και μοναδικό άλμπουμ «The Sunlight and the Sound». Άλλα περίεργα γκρουπ οι «Nevada» από Πορτογαλία οι «Nevada» από Αυστραλία και οι «Orquesta Nevada» από την Βολιβία.
Πάμε στην πολιτεία της Αλαμπάμα. Ανήκει στις λεγόμενες Νότιες Πολιτείες των ΗΠΑ και παραδοσιακά από πιο ρατσιστικά «σκληρές». Από την πολιτεία αυτή και συγκεκριμένα από το Fort Payne είναι οι country “Alabama”. Οι “Alabama” είναι από τα πιο διάσημα συγκροτήματα στην Αμερική, στον υπόλοιπο κόσμο αγνοούνται καθότι παίζουν country. Για να καταλάβουμε πόσο διάσημοι και αναγνώσιμοι είναι, σε πωλήσεις ξεπερνούν στην Αμερική και τους Nirvana και τους Kiss και τον Bob Marley.
Μια γενικότερη δική μου εκτίμηση -νομίζω ότι εύκολα φτάνει κανείς και με λιγότερες γνώσεις στο συμπέρασμα- είναι ότι τα ονόματα των πολιτειών των ΗΠΑ προσφέρονται για αυτό-βαφτίσια κυρίως σε συγκροτήματα που είναι από τις πολιτείες αυτές ή όμορες αυτών που παίζουν country ή southern-rock.
Έτσι θα βρούμε ήσσονος σημασίας γκρουπ και δίσκους με ονόματα όπως «Michigan», «Mississippi», «Missouri», «Oklahoma», «Wyoming», «Arizona» κ.α.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η περίπτωση του μουσικού Sufjan Stevens από το Michigan με φολκ ροκ επιρροές, που το 2003 μόλις στον τρίτο δίσκο με τον τίτλο την πολιτεία απ’ όπου κατάγεται «Michigan», δήλωσε ότι για τα επόμενα χρόνια θα κάνει κι από έναν δίσκο που θα έχει το όνομα και μουσικό χρώμα μιας διαφορετικής πολιτείας των ΗΠΑ. Ο επόμενος δίσκος -ήταν όντως ένας δίσκος που συζητήθηκε- ήταν το «Illinois». Το όνειρο όπως τελικά του Sufjan Stevens σταμάτησε στο Illinois, μετέπειτα καταπιάστηκε με άλλα θέματα και επανήλθε φέτος κάνοντας το «Illinois» θεατρική παράσταση το 2024 ως «Illinoise: A New Musical».
Μια άλλη πολιτεία που τιμήθηκε δεόντως ήταν η Νεμπράσκα, όταν την έκανε διάσημη στον ομώνυμο δίσκο του 1982 ο Bruce Springsteen «Nebraska».
Αν το πάμε σε παγκόσμια κλίμακα έχουμε ολόκληρους ηπείρους να γίνονται συγκροτήματα και παγκόσμιες επιτυχίες. Ποιος θα μάθαινε ποτέ τους Σουηδούς «Europe» αν το 1987 δεν έπαιρνε η Ελλάδα το Euro στο μπάσκετ και δεν κάναμε παγκόσμια γνωστό το δικό τους “Final Countdown”.
Έχουμε την περίπτωση της Ασίας σαν ήπειρο που την έκαναν γκρουπ οι prog-rock “Asia”. To «Heat Of The Moment» είναι ένα all time classic ακόμη και σήμερα, ανεξάρτητα τι μουσική ακούει κάποιος.
Επειδή όμως πολιτείες, γκρουπ, μουσικοί, αναφορές και άλλα πολλά είναι ένας μακρύς κατάλογος που έχει πολλά παρακλάδια, θα κλείσω με δύο ελληνικές αναφορές. Πρώτα η περιβόητη «σχέση» ρεμπέτικου και μπλουζ που οι συσχετίσεις και οι συζητήσεις, απαντήσεις και ανταπαντήσεις δεν έχουν τελειωμό και δεν θα πάρω θέση εδώ, αλλά θα παραθέσω τον τίτλο του δίσκου του Στέλιου Βαμβακάρη (γιό του Μάρκου) από τα 1995 με τον υπερωκεάνιο τίτλο «Σ' Ένα Μπαρ Του Μισισίπι, Ένας Ναύτης Απ' Τη Σύρα».
Τέλος από την Αθήνα μια σύγχρονη ανεξάρτητη ελληνική μπάντα που ξέρει να κάνει χιούμορ και ξεχωριστή μουσική χωρίς παρωπίδες με όνομα «Άλλη μια μπάντα από τη Νότια Ντακότα» τίτλος δίσκου «Άσσο ημίχρονο, διπλό τελικό». Όσες πολιτείες έμειναν «αβάφτιστες» υπάρχει χώρος και χρόνος να «βαφτιστούν» στο μέλλον όπως και εύστροφοι «νονοί».
ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΒΟΛΟΓΚΑΣ
