Σπουδαίοι δίσκοι από συγκροτήματα που δεν έφτασαν στο επίπεδο των Motley Crue και Bon Jovi, ωστόσο έγραψαν τη δική τους ιστορία στο είδος (Μέρος Πρώτο).
Μακριά μαλλιά, λακ, στενά παντελόνια, άπειρο make-up, μαζί με κάποια από τα καλύτερα riffs και ρεφρέν που κυκλοφόρησαν ποτέ. Η hair metal σκηνή της δεκαετίας του 80 ήταν ένας επιβλητικός και απόλυτα σαγηνευτικός κόσμος, ένας κόσμος που συνδυάστηκε με την απόλυτη διασκέδαση, την υπερβολή, αλλά και την αυτοκαταστροφή. Καθώς σπουδαία συγκροτήματα όπως οι Motley Crue, οι Bon Jovi, οι Ratt, οι Poison, οι Skid Row, φυσικά οι Quiet Riot αλλά και πολλοί άλλοι όργωναν τις σκηνές των ΗΠΑ, υπήρχαν ένα σωρό άλλοι ήρωες που με σταθερή παρουσία και μία σειρά από αξιόλογες δουλειές, έβαλαν το λιθαράκι τους στην εκτόξευση του μουσικού αυτού είδους στη στρατόσφαιρα. Πάμε να τους δούμε μέσα από το αφιέρωμα που θα ολοκληρωθεί σε δύο μέρη, και σε 20 albums που έγραψαν την ξεχωριστή τους ιστορία στο χώρο.
1) Faster Pussycat - Faster Pussycat (1987)
Αλητεία, αλητεία κι ακόμα περισσότερη αλητεία στο ντεμπούτο των Faster Pussycat με τη χαρακτηριστική γατίσια φωνή του Taime Down να ντύνει κάποιες από τις πιο πρόστυχες Καλιφορνέζικες ιστορίες που ακούσαμε ποτέ. Ιστορικό album, ήταν αρκετό για να βάλει στον hard rock χάρτη το συγκρότημα και να τους δώσει το cult status το οποίο δυστυχώς (ή ευτυχώς κατά μία άλλη άποψη) δεν αποχωρίστηκαν ποτέ. Don't change that song, Bathroom Wall, Smash Alley και το repeat στο τέλος του δίσκου έρχεται αβίαστα. Η μπάντα έγινε κυρίως διάσημη από την εμφάνιση της στο Demise of Western Civilization II The Metal Years, αλλά σε κάθε περίπτωση μιλάμε για ένα ιστορικό ντεμπούτο. Τυχεροί όσοι τους είδαμε στα διάφορα live που έδινε το συγκρότημα στην Ελλάδα, από το 2005 κι έπειτα.
2) LA Guns - Cocked And Loaded (1989)
Το δεύτερο και καλύτερο album των LA Guns είναι μια sleaze πανδαισία με το Aerosmith meets metal ύφος τους να αποδίδει μια σειρά από ύμνους που έβαλαν πολύ ψηλά τον πήχυ για το μέλλον, τόσο για τους ίδιους πολύ δε περισσότερο για άλλα groups. Με έντονη τόσο την punk όσο και την NWOBHM αισθητική (λόγω του παρελθόντος του Phil Lewis με τους Girl), ο δίσκος διαφέρει από το καλογυαλισμένο πολλές φορές hard rock των συναδέλφων τους και έχει μια πιο street και αλητήρια κατεύθυνση. Rip and Tear, ωδή στους New York Dolls με το Sleazy Come Easy Go, Malaria ή αλλιώς Sweet Emotion στα 80s και πάει λέγοντας. Και φυσικά τα προσωπικά αγαπημένα που κλείνουν το δίσκο, Wheels of Fire για τις νυχτερινούς εξόδους και ο ύμνος I Wanna Be Your Man που βασίζεται στο TNT των AC/DC αλλά καταφέρνει και γράφει τη δική του ιστορία.
3) Nasty Idols - Cruel Intention (1991)
Η no 1 glam μπάντα της Σουηδίας τρέλανε κόσμο και κοσμάκη το 1991 με έναν δίσκο που παραμένει στα διαμάντια του είδους μέχρι σήμερα. Με Καλιφορνέζικο look αλλά hard heavy ήχο που δανείζεται στοιχεία από διάφορες ηπείρους, οι Idols μας δώσανε ένα χαρμάνι που καταφέρνει μέχρι σήμερα να ακούγεται φρέσκο και να αποδίδει τις δέουσες τιμές στους θεούς Hanoi Rocks, στους Motley και τους Skid Row. Εξαιρετικό και το Vicious που ακολούθησε, ευτυχώς παρόλα τα ups and downs η μπάντα είναι ενεργή μέχρι σήμερα παραδίδοντας εξαίσια κατά καιρούς δείγματα sleaze rock. Highlights του δίσκου δεν υπάρχουν καθώς όλα στέκουν σε υψηλό επίπεδο, αλλά δε γίνεται να μην ξεχωρίσεις το B.I.T.C.H.
4) King Kobra - Ready To Strike (1985)
Μετά από σεβαστή πορεία στον rock χώρο από πολύ νωρίς, ο αδερφός του Vinnie Appice, Carmine μαζεύει γυρολόγους της Hard Rock σκηνής και δημιουργεί τους King Kobra, με το αποτέλεσμα να ξεπερνάει κάθε προσδοκία. Εξαιρετικά ποιοτικό hard rock στα όρια του Metal, με το ζητούμενο, δηλαδή την ποιότητα των τραγουδιών, να φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη. Κόλαση με τα Ready To Strike και Attention, δίσκος νεράκι που δε χωλαίνει πουθενά και ένας Mark Free (μετέπειτα Marcie Free λόγω εγχείρησης αλλαγής φύλου) σε μια από τις καλύτερες του ερμηνείες. Highlight του δίσκου το Hunger, ένα από τα καλύτερα hard rock τραγούδια όλων των εποχών, γνωστό και από το παλιό καλό Transformers (στην εκδοχή των Kick Axe).
5) Danger Danger - Danger Danger (1989)
Το πάλαι ποτέ μυστικό των τότε glamsters έχει γίνει πλέον προσιτό σε όλον τον κόσμο κι εδώ έχουμε το ντεμπούτο τους, έναν από τους πλέον εξαιρετικούς δίσκους του είδους που κυκλοφόρησαν ποτέ. Hard Rock πολύ υψηλής ποιότητας με AOR στοιχεία και sleazy διάθεση. Το εισαγωγικό Naughty Naughty είναι από τα πλέον κλασικά τραγούδια του hair metal ενώ και ο υπόλοιπος δίσκος σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα με τα Saturday Nite, Bang Bang και Rock America να ξεχωρίζουν. Ο Andy Timmons έγινε με τα πολλά ένας guitar hero, τους Danger Danger τους είδαμε πριν αρκετά χρόνια στην Αθήνα, δίσκο σαν το ντεμπούτο τους δεν ξαναβγάλανε αλλά είναι εδώ, μέχρι σήμερα, alive n' kickin. Απαραίτητο.
6) Strangeways - Walk In The Fire (1989)
Οι Strangeways είναι από τα μεγάλα ροκ κεφάλαια της Σκωτίας και στο φοβερό τρίτο άλμπουμ τους αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. AOR με εξαιρετική παραγωγή, ιδιαίτερο κιθαριστικό ήχο που αμερικανίζει όσο χρειάζεται κρατώντας ταυτόχρονα και τον ευρωπαϊκό χαρακτήρα του γκρουπ, εξαιρετικά τραγούδια με την πλέον σωστή αναλογία rock anthems vs μπαλάντες. Δυναμικό μπάσιμο με το Where Are They Now? και το φοβερό Danger In Your Eyes, το μπαλαντοείδες Talk To Me υπεραγαπημένο μέχρι σήμερα. Η μπάντα κατάφερε με άλλους συνοδοιπόρους όπως τους FM, Coney Hatch και Harem Scarem να σπάσει το μονοπώλιο των Journey & Foreigner και να ηγηθεί του δεύτερου μεγάλου κύματος του AOR.
7) Firehouse - Firehouse (1990)
Το ντεμπούτο των Firehouse πήρε το Grammy. Και το πήρε σε μια εποχή που οι hair metallers είχαν αρχίσει να ξεχνιούνται, αν όχι να λοιδωρούνται ομαδικά. Και το πήρε δικαίως. Η μπάντα πήρε τα καλύτερα στοιχεία των Ratt, τα πέρασε μέσα από ένα πιο μελωδικό προφίλ και το αποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Στο συγκεκριμένο είδος το σημαντικό είναι η καλή παραγωγή, οι στιβαροί ρυθμοί και τα ρεφρέν που θα μείνουν. Τα All She Wrote, Don't Treat Me Bad και ο οδοστρωτήρας Overnight Sensation είχαν αυτόν ακριβώς το συνδυασμό και μαζί με τους υπόλοιπους ύμνους του album, το απογείωσαν και το έβαλαν μια και καλή στο πάνθεον του Hard Rock. Το All She Wrote το ξέρουν όλοι. Ακόμα κι αν νομίζουν πως δεν.
8) Winger - Winger (1988)
Ένα από τα πιο μοσχοπουλημένα albums του είδους ήταν το φοβερό ντεμπούτο των Winger εκεί στα 1988. Με συνοδοιπόρους τον Reb Beach (μετέπειτα Dokken και Whitesnake) και τον παικταρά Rod Morgenstein στα τύμπανα, το ομορφόπαιδο Kip Winger εκμεταλλεύεται το ταλέντο του στο Songwriting και τη μεστή ώριμη φωνή του, συνθέτοντας μια σειρά από τραγούδια με ισόποσες δόσεις sleaze, hard rock και ελάχιστων πλήκτρων. Η μπάντα πέφτει στον τυφώνα του glam που μεσουρανούσε τότε και καταφέρνει να προσδιορίσει το χαρακτήρα του κλασικού σε κάποια από τα έτσι κι αλλιώς φοβερά τραγούδια της όπως το εισαγωγικό Madalaine, το πασίγνωστο Headed for a Heartbreak, και την προσωπική αδυναμία του γράφοντος Seventeen.
9) Bonfire - Fireworks (1987)
Οι φοβεροί Γερμανοί κυκλοφορούν έναν από τους καλύτερους, αν όχι τον καλύτερο τους, δίσκους τους το 1987 και ανεβαίνουν μια και καλή στην Premier League του Ευρωπαϊκού Hard Rock. Με ισόποσες δόσεις κλασικού heavy metal, οι Bonfire παρουσιάζουν ένα πιο ολοκληρωμένο album σε σχέση με το ανώριμο σε σημεία ντεμπούτο τους, με εξαιρετική παραγωγή, τραγούδια υψηλού επιπέδου και τη φωνάρα του Claus Lessmann στο πρώτο πλάνο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι Bonfire ήταν οι Scorpions που ποτέ δεν είχαμε από ένα σημείο και μετά, και οι επιρροές των δεύτερων στις μπαλάντες των πρώτων αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Το Fireworks όμως ήταν και θα είναι ένα εξαίσιο hard heavy δείγμα με τα Champion, Sweet Obssession και American Nights να θεωρούνται κλασικά μέχρι σήμερα.
10) Crashdiet - Rest In Sleaze (2005)
Εκεί που το ενδιαφέρον του κόσμου για το είδος είχε ατονήσει για τα καλά, έρχονται αυτοί οι περίεργοι τύποι από τη Σουηδία και με τον δεύτερο καταπληκτικό δίσκο τους ανανεώνουν το ενδιαφέρον και δημιουργούν στρατιές νέων οπαδών, που αποτέλεσαν το φιλί της ζωής για το hair metal. Με look κατευθείαν από τις πιο άρρωστες βραδιές της Sunset Strip μας δίνουν ένα πακέτο 10 τραγουδιών που παρόλο που κυμαίνονται σε glam φόρμες, μυρίζουν από μακριά metal επιρροές, κάτι που φυσικά δεν ενοχλεί κανέναν. Και φυσικά το Riot In Everyone, το Youth Gone Wild της εποχής μας, nuff said. Δίσκος ορόσημο. Ο κύριος υπεύθυνος για τη δημιουργία του album, Dave Lepard, θεώρησε πως είχε κάνει ήδη αρκετά και έφυγε από τη ζωή λίγο μετά..
Τέλος πρώτου μέρους.
