Είχα δει στην ΕΡΤ ένα πολύ καλό "ντοκυμαντέρ" της σειράς "Τα στέκια" που άρχισε ο αξέχαστος Νίκος Τριανταφυλλίδης και σκηνοθετεί πλέον η Ηλιάνα Δανέζη.
Το φιλμάκι ήταν αφιερωμένο στα θερινά σινεμά, σ΄ αυτή την ελληνική μοναδικότητα , την οποία ο αγροίκος Έλληνας του σκυλάδικου και της "μπάζας" προσπάθησε να καταστρέψει, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε!
Και δεν τα κατάφερε γιατί βρέθηκαν κάτι "αλαφροΐσκιωτοι" σαν την Ελένη Μπίστικα,σκόνταψαν σε κάποιες πρωτοβουλίες πολιτών από τα Εξάρχεια, από την Κηφισιά, από την Νίκαια, τα Πατήσια, που ξεσηκώθηκαν, ξεσήκωσαν και εμάς-τους λιγοστούς ρομαντικούς που έχουν απομείνει στον χώρο της αδηφάγου δημοσιογραφίας- και σώθηκαν κάποια-ελάχιστα- θερινά σινεμά στην Αθήνα και τα πέριξ.
Δεν αναφέρω τον Πειραιά, διότι στην πόλη μου- μια πολιτισμική έρημο τα τελευταία σαράντα χρόνια- τα σινεμά (θερινά και χειμερινά) υπέστησαν απηνή δίωξη και εξαφανίστηκαν! Εσχάτως, με πρωτοβουλία ενός ιδιώτη, αποκτήσαμε ένα (σε όλη την πόλη) θερινό σινεμά στην πλαζ "Βοτσαλάκια" και απολαμβάνουμε ταινίες παρά θιν' αλός!
Με συγκίνησε το φιλμάκι, μου θύμισε εκείνη την αξέχαστη εποχή, με τα αναρριχητικά στους τοίχους, με το "γαρμπίλι" στο έδαφος, με τον ταβλά που πουλούσε γλυκά και αναψυκτικά, αλλά και "ηλιόσπορους" και "πασατέμπο" στα διαλείμματα και το "Crazy love" του Paul Anka να αποτελεί την μεγάλη επιτυχία των καλοκαιριών μας, αναδυόμενο μέσα από κάτι βραχνά ηχεία, παιγμένο με μια μισοφαγωμένη βελόνα ενός ηλεκτροφώνου "Teppaz"...
Αχ, Λουκιανέ, που έπιανες τον σφυγμό μας τόσο πολύ! Που μας έβαλες με τα "Μικροαστικά" σου σε έναν δρόμο ονειρικό, με βαλσάκια και μαρς, που άκουγαν οι πατεράδες μας ,αλλά με τον στίχο-μαχαίρι, με τον οποίο κάρφωνες τους ταρατσάρχες της αντιπαροχής, τους μαρμαροκολωνάτους της εργολαβίας. Και που με ένα αργό κομμάτι τριών τετάρτων, μας είπες ότι "Φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια μες στα θερινά τα σινεμά"...
Και πόσο δίκιο είχες, βρε Λουκιανέ! Έβλεπα να γκρεμίζουνε το " Σινέ- Άνεσις" και θυμόμουν εκείνο το βράδυ, στο "υπερώον" του Γιώργου Βότση και της Λένας, παρέα με τον Στέφανο Μάνο και τον Αλέκο Παπαδόπουλο που κάτσαμε στο πιάνο και παίξαμε "a quatre mains" τον "παλιό συνάδελφο" και το "κολλήγα γιός", αλλά όλοι ζητούσαν "Τα θερινά σινεμά"...
"'Έλα να το παίξουμε, είναι ο ύμνος της γενιάς που τα γκρέμισε και τώρα τα κλαίει!" μου είχε πει. Και πόσο δίκιο είχε...
Εμείς, η γενιά μας τα αφάνισε. Εμείς θάψαμε τους αδελφούς Κατσάμπα, που έβγαζαν εκείνους τους απίθανους λαρυγγισμούς στη "Μαλαγκένια", τον Έλβις που μας έλεγε με πάθος "It's now or never", τον Κρις Μοντέζ που μας παρότρυνε με το "Let's dance".
Κι όλα εκείνα, μέσα από το άρωμα του γιασεμιού και του νυχτολούλουδου, που γέμιζε την ψυχή μας αλλά και φούσκωνε τα μέσα μας, καθώς προσπαθούσαμε να χαϊδέψουμε τα μαλλιά της κοπέλας που συνοδεύαμε κι εκείνη μας τραβούσε το χέρι ψιθυρίζοντας "Μας βλέπουν!" ... Λες και εμάς θα κοίταζαν κι όχι τον Μπαρτ Λάνκαστερ!
Αχ, τί μου θύμισε το ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ! Και πόσο μου λείπει εκείνο το πανέμορφο σινεμαδάκι της γειτονιάς μου, που γίνηκε "σουπερ-μάρκετ"!
Δημήτρης Καπράνος
