Δεν θυμάμαι ούτε το πότε, ούτε το που. Ήταν πάντως χειμωνιάτικο το δείπνο με πολλούς καλεσμένους και το είχε οργανώσει το περιοδικό Αθηνόραμα.
Στο μυαλό μου έτσι έχω την εικόνα της. Πάντα γελαστή. Μόνο μια φορά την είδα να εκνευρίζεται. Όταν στην κηδεία της κοινής μας φίλης, της Καρλότας, η δημοσιογράφος Φρίντα Μπιούμπι, της είπε «Ζωή, σε βλέπω μια χαρά!». «Γιατί; Τί περίμενες να δεις;» Απάντησε η Ζωή ελάχιστα αγριεμένη. Και η Φρίντα, απορημένη, με ρωτούσε: «Μα είπα τίποτα κακό;». Στις αναμνήσεις μου, εκτός απ' τις ταινίες της και τους ρόλους της στο θέατρο, την Ζωή την έχω συνδέσει και με το τελευταίο παιδικό μου καλοκαίρι. Στη Ρόδο. Ήταν 1959, μόλις είχα τελειώσει το Γυμνάσιο και η Ρόδος ήταν ακόμα το σμαραγδένιο νησί του Αιγαίου.
Εκείνο το βράδυ είχα πάει σινεμά κι ο κινηματογράφος Ρεξ στη γειτονιά του Άι Νικόλα στο Μαράσι, μάς είχε έτοιμη μια έκπληξη, δώρο στους θεατές. Είχε φέρει, λέει, απ' την Αθήνα τις δύο καλλονές που μόλις είχαν βραβευτεί στα καλλιστεία. Η μία ήταν η Σταρ Ελλάς Ζωή Κουρούκλη. Η άλλη η Υακίνθη Καραβίτη, η Μις Ελλάς εκείνης της χρονιάς. Δυσκολεύομαι να πω ποιά απ' τις δύο ήταν πιο όμορφη. Άλλωστε και οι δύο αφήσανε εποχή. Ως μοντέλο η Υακίνθη, ως σταρ κυρίως του κινηματογράφου η Ζωή. Βέβαια, για να μην ξαναγίνει ό,τι με τα ξαδέρφια Βογιατζή, και ο τραγουδιστής και ο ηθοποιός, Γιάννηδες και οι δύο, θα έπρεπε να αλλάξει το επώνυμό της η Ζωή, και από Κουρούκλη να γίνει Λάσκαρη για να μην την μπερδεύουν με την ξαδέρφη της, την Ζωίτσα Κουρούκλη, που ήταν ήδη καθιερωμένη τραγουδίστρια. Τον πρώτο καιρό οι δύο Ζωίτσες μένανε μαζί στο ίδιο σπίτι.
Κάποια στιγμή χωρίσανε. «Είχαμε άλλη ζωή, άλλα ωράρια» μού εξήγησε η τραγουδίστρια Ζωή όταν την ρώτησα. Μαζί της είχα θάρρος, γιατι ήμασταν χρόνια φίλοι. Όμως την ηθοποιό Ζωή ακόμη δεν την ήξερα. Την γνώρισα, όπως σάς έχω ξαναπεί, με τρόπο μάλλον ανορθόδοξο, κάποιο βράδυ του 1968. Ήτανε να βγω για φαγητό με τον Ξαρχάκο. Η πρώτη σκέψη ήταν να βγούμε οι δυο μας μόνοι. Να όμως που βρέθηκα ξαφνικά να κάθομαι στο αυτοκίνητο δίπλα στον Ζάχο Χατζηφωτίου. Άρχισε να μεγαλώνει βλέπω η παρέα, σκέφθηκα.
Για πού το βάλαμε λοιπόν; Έκανα την ερώτηση. «Περίμενε λίγο και θα δείς», η απάντηση του Σταύρου. Φτάσαμε στο Κολωνάκι απ' τα Εξάρχεια, σ' ένα ωραίο σπίτι όπου προφανώς πήγαινα ακάλεστος. Την πόρτα την άνοιξε η ίδια η οικοδέσποινα, η Ζωή Λάσκαρη, τότε ακόμα κυρία Κουτουμάνου. Με υποδέχθηκε θερμά, σαν να γνωριζόμασταν καιρό, κι ας ήταν η πρώτη φορά που συναντιόμασταν. Έτσι θέλω να θυμάμαι την Ζωή. Μια ζεστή, ανοιχτή καρδιά. Το βράδυ που βγάλαμε την φωτογραφία, με την Ζωή χορέψαμε και μπλουζ.
Η Ζωή Λάσκαρη με τη φωνή της Νέλλης Μάνου
