Τον ίδιο δεν τον συνάντησα ποτέ. Μόνο την δεύτερη γυναίκα του, την Λένα και την αδελφή της τη Λιλή είχα γνωρίσει. Μπορώ όμως να σάς πω πώς περιγράφει τον Νίκο Εγγονόπουλο ο Οδυσσέας Ελύτης στα Ανοιχτά χαρτιά. «Κοκκινοπρόσωπος, με φωτεινά μάτια και φωνή εξαιρετικά υποβλητική, φορούσε μόνιμα ένα λεπτό χρυσό αλυσιδάκι στο λαιμό κι ένα χοντρό χρυσό δαχτυλίδι στο δείκτη του δεξιού χεριού, που ήταν αδύνατον να μην το παρατηρήσεις, είτε όταν σού μιλούσε, οπόταν συνόδευε την ομιλία του με μεγάλες ιερατικές χειρονομίες, είτε όταν σώπαινε και ακινητούσε με τεντωμένο δάκτυλο, ίδια καθώς στις φιγούρες που ζωγράφιζε και που ακολουθούσαν στα πιο πολλά σημεία τα βυζαντινά πρότυπα.
Κανείς δεν ήξερε όσο αυτός την γαλλική ποίηση». Βέβαια ήταν κι εκείνος ποιητής. Έκανε την είσοδό του στα ελληνικά γράμματα το 1938, την ίδια χρονιά που έδωσε και τα πρώτα δείγματα της ζωγραφικής του. «Ο ίδιος έβλεπε τον εαυτό του κυρίως σαν ζωγράφο» σημειώνει η Λένα Εγγονοπούλου. «Επαγγελματίας ζωγράφος, όπως έλεγε με την βαθιά φωνή του, χαμογελώντας πονηρά πίσω απ'τα κοκάλινα γυαλιά, στρώνοντας με τα λευκά του χέρια τα ατίθασα μαλλιά του». Εκείνη την εποχή, γράφει ο Ελύτης, "ο Υπερρεαλισμός, καλύπτοντας κατά ένα μεγάλο μέρος ολόκληρη την περιπέτεια της μοντέρνας ποίησης, εστάθηκε το τελευταίο κίνημα ανταρσίας μέσα στα ευρωπαϊκά γράμματα.
Ήταν η Πρώτη Διεθνής του πνεύματος. Και ο Εγγονόπουλος, ήταν ολόκληρος φορτισμένος από υπερρεαλισμό, θά'λεγες όπως από τον ηλεκτρισμό η στήλη. Και δεν επιδεχόταν άγγιγμα, εξόν αν το'χε απόφαση κανείς για χάρη του να υποστεί μια δυνατή εκκένωση». Όπως μάς εξηγεί ο Ελύτης, ο Εγγονόπουλος είχε υποστεί τον διασυρμό της ποίησης του από μια κοινωνία χοντροκομμένη και απληροφόρητη. «Αλλά είχε κατορθώσει να συνδυάζει την επαναστατική γραμμή με μια καλώς εννοούμενη αριστοκρατικότητα. Δεν ήταν εύκολος στις γνωριμίες. Στις δέκα περιπτώσεις, τις εννέα ήταν βέβαιο πως θα σε προγκήξει. Και όχι μειώνοντας την ευγένεια που τού ήταν έμφυτη, αλλά αυξάνοντας απεναντίας τον σαρκασμό. Κρατήθηκε μέσα σε μιαν αδιάλειπτη φτώχεια, με την αξιοπρέπεια αληθινού πρίγκηπα. Τους επαίνους τους απόστεργε, όσο και τις λοιδορίες».
Σ' αυτή την μεγάλη προσωπικότητα, το ζωγράφο και ποιητή Νίκο Εγγονόπουλο αφιερώνει τη φετινή καλοκαιρινή του Έκθεση το Μουσείο Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή στην Χώρα της Άνδρου, από 25 Ιουνίου μέχρι 1 Οκτωβρίου 2017. Εκατόν δέκα ζωγραφικά έργα μαζί με επιλεγμένα ποιήματα, θα αναδείξουν την ποιητική ευαισθησία και την έμφυτη εικαστική οπτική του καλλιτέχνη. Αυτό μάς υπόσχεται ο Κυριάκος Κουτσομάλλης, που έχει για ακόμη μια χρονιά την ευθύνη της οργάνωσης. Εδώ τώρα στη σελίδα μας, εκτός από το έντυπο της πρόσκλησης, βλέπετε και δύο από τα έργα που θα φιλοξενηθούν. Και επειδή η σχεδόν ερωτική σχέση μου με το Μουσείο Γουλανδρή της Άνδρου μετράει πια πάνω από τριάντα χρόνια, σάς δείχνω μαζί και τρεις παλιές φωτογραφίες, απ' το 1989, βγαλμένες με την δική μου μηχανή.
Γιώργος Παπαστεφάνου
https://www.apotis4stis5.com/ellhnika/ellhnikh-gwnia/13921-2015-10-21-06-18-41
