Από τις εκλογές του 2019 βλέπουμε συνέχεια το ίδιο έργο, μία κυβέρνηση που εκφράζει την θέληση να αλλάξει πολλά, αλλά αλλάζει ελάχιστα ενώ αδυνατεί να συγχρονισθεί με τις ανάγκες μεγάλου κομματιού του πληθυσμού αφού ακολουθεί μια πολιτική η οποία είναι φιλική στο κεφάλαιο, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό, όμως είναι σε δυσαρμονία με τις αποδοχές του κόσμου ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις τα βγάζει δύσκολα στα καθημερινά.
Αντίθετα οι εταιρείες αυξάνουν συνέχεια τα κέρδη τους σε υψηλά ποσοστά κυρίως με το κόλπο της υψηλής τιμολόγησης από τις μητρικες του εξωτερικού.
Αυτή την αυξητική τάση ακολουθούν και οι Ελληνικές επιχειρήσεις, μικρές και μεγάλες αφού ο Έλληνας είναι έμπορας με τάσεις κλοπής από τους καταναλωτές.
Θυμάμαι κάποτε μια Παρασκευή ανήγγειε η εταιρεία δίσκων αύξηση και τα καταστήματα δούλευαν Σαββατοκύριακο για να αλλάξοτυν τις τιμές σε εμπόρευμα που είχαν αγοράσει πιο φθηνά.
Η ανίκανη σε μόνιμη άση αντιπολίτευση γατζώνεται σε υπαρκτά ή ανύπαρκτα σκάνδαλα και δεν ασκεί πραγματικη αντιπολίτευση στα αμέτρητα πραγματικά προβλήματα.
Περιμένει συνήθως μια φυσική καταστροφή για να σηκωσει κεφάλι και τώρα αδυνατεί να πιστέψει ότι δεν πέφτει η κυβέρνηση με την τραγωδία των Τεμπών και επιμένει προκαλώντας δυσκολίες στην δικαιοσύνη βεβηλώνοντας παράλληλα την μνήμη των άτυχων θυμάτων.
Όλι παραδέχονται ότι χρειάζονται αλλαγή ηγεσίας, αυτοί εκεί, επιμένουν με τους μέτριους ηγέτες τους, που τους επέλεξαν βέβαια τα όργανα ή οι οπαδοί τους που δεν έχουν περισσότερο μυαλό από τους ηγέτες τους.
Δεν το παίζω έξυπνος, αλλά αυτό δείχνουν τα πράγματα. Φάμελλος, Ανδρουλάκης, Χαρίτσης δεν είναι βέβαια βλάκες, απλά δεν κάνουν για αρχηγοί
