Κάπου στα εικοσιτέσσερά μου εμφανίστηκε στη ζωή μου ένας κοντοπόδαρος κοιλαράς κούταβος δύο μηνών που ήρθε στα χέρια μου αναπάντεχα. Με αυτόν τον τύπο μάς ένωσε η τύχη και ουσιαστικά σώσαμε ο ένας τον άλλον – ίσως λίγο περισσότερο εμένα ο Μπρούνο!
Με τα πολλά, μέσα σε ένα μόνο βράδυ αποφάσισα να πάρω τον σκυλάκο στο σπίτι. Και τα πήγα καλά με το μεγάλωμά του. Είναι ένα υγιές και χαρούμενο σκυλί, με τεράστια αγάπη για εμένα και τους δικούς μου, που με κοιτάει στα μάτια κι είμαι ο κόσμος του όλος κι εγώ είμαι έτοιμη να καταστρέψω κυριολεκτικά όποιον πειράξει έστω και μια τρίχα του.
Στο μεταξύ, τόσην ώρα το ότι γράφω «σκυλί» με ξενίζει κάπως γιατί ο Μπρούνο δεν είναι το σκυλί μου, είναι το παιδί μου. Και αυτή η δήλωση δεν ισχύει μόνο για μένα αλλά και για πολλά άτομα της δικής μου και της επόμενης γενιάς!
Μπρούνο, ο κοιλαράς κούταβος δύο μηνών που ήρθε στα χέρια μου αναπάντεχα
Συνειδητοποίησα ότι φίλοι και γνωστοί μου, «πάνω- κάτω» τριαντάρηδες έχουν υιοθετήσει σκυλιά, γατιά, κουνέλια και ζουν τη ζωή τους μακριά ακόμα από το concept της «παραδοσιακής» οικογένειας, όπου τα παιδιά είναι δίποδα και ανθρώπινα!
Κάνοντας μια μικρή έρευνα, ανακάλυψα πως το φαινόμενο είναι παγκόσμιο και δεν αποτελεί απλά κάποιου είδους αντίδραση στο made in Greece αρχέτυπο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» κατά προτίμηση πριν ή μέχρι τα 30.
Για παράδειγμα, η CEO του Pets At Home, Lyssa McGowen, πιστεύει ότι η νέα γενιά έχει στραφεί στην ικανοποίηση της ανάγκης της να προσφέρει φροντίδα και αγάπη στα κατοικίδια. «Διαθέτουν όλον αυτόν τον χρόνο και την ενέργεια και την προσοχή σε τριχωτά μωρά, ειδικά στις αστικές περιοχές. Το φαινόμενο δεν περιορίζεται μόνο εδώ (σ.σ.: Αγγλία) αλλά είναι παγκόσμιο».
Πηγή: Athens Voice της Αλεξάνδρας Μπρουτζάκη
