Τόσα έξυπνα, καλλιεργημένα, ταλαντούχα παιδιά στην ίδια θεατρική παρέα, ήταν κάτι πραγματικά εντυπωσιακό. Κι αυτά τα παιδιά ήταν η γενιά μου. Μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, είχαμε την ίδια αισθητική. Ήταν φυσικό λοιπόν να συνδεθώ μαζί τους. Στην αρχή ο Αλή Ρέτζο και να που το «Ελεύθερο Θέατρο» πρώτα, κι αργότερα η «Ελεύθερη. Σκηνή», είχανε μπει και στη δική μου τη ζωή όλο φρεσκάδα.
Θυμάμαι παίζανε την «Στέλλα Βιολάντη» στο θέατρο Καλουτά, όταν ετοιμάζαμε με την Δάφνη Τζαφέρη μια επετειακή τηλεοπτική εκπομπή με θέμα τα τραγούδια τού ‘40. Η εύκολη συνταγή θα ήταν «η Σοφία Βέμπο θυμάται», η Σοφία ζούσε ακόμη.
Εγώ σκέφθηκα να ζητήσω από το «Ελεύθερο Θέατρο» να κάνει πως ετοιμάζει μια σχετική παράσταση και να πάρουν εκείνοι τα ηνία. Σταμάτης Φασουλής, Άννα Παναγιωτοπούλου και Υβόννη Μαλτέζου προσφέρθηκαν μετά χαράς, έμαθαν και ηχογράφησαν τα τραγούδια και ο Σταμάτης ανέλαβε το στήσιμο. Η Δάφνη και εγώ λατρεύουμε αυτή τη Μουσική βραδιά τού 1976 που υπάρχει ανεβασμένη στο διαδίκτυο.
Εκείνες τις μέρες με την Άννα αγαπηθήκαμε πολύ. Πάντα μού άρεσαν το χιούμορ, η φωνή της, το ανοιχτό της το μυαλό. το ύφος το μπλαζέ. Θαύμαζα τα ραδιοφωνικά και θεατρικάτης κείμενα, χαιρόμουν την Λιλιπούπολη και τις τηλεοπτικές Τρεις Χάριτες, τη Ντόλτσε Βίτα της, τη μοναδική και ασύγκριτη Σουσού. Κι ούτε βέβαια ξεχνώ τον «Έλληνα» και τις συνεργασίες της με τον Σταμάτη Κραουνάκη, ούτε την Μαίρη Παναγιωταρά, έμπνευση για τον Λουκιανό Κηλαηδόνη.
Τώρα, αποχαιρετώντας την ακριβή μου φίλη που τόσα και τόσα ζήσανε μαζί, θα ήθελα να την ακούσουμε να τραγουδά όπως και στο Τραμ το τελευταίο, «Καινούρια τώρα ζωή», απόσπασμα αυτό από την Μουσική βραδιά με τα τραγούδια τού ‘40 που είχαμε γυρίσει με την Δάφνης Τζαφέρη. τον Οκτώβρη τού 1976. Για την Άννα θα μπορούσα να πω κι άλλα πολλά, αλλά…κρατιέμαι!
Γιώργος Παπαστεφάνου
