Ο Γιώργος Δημητριάδης είναι μία σταθερή αξία στον κόσμο της μουσικής και η πορεία του είναι συνυφασμένη απόλυτα με αυτήν του Ελληνικού ροκ.
Φανατικός φίλος του ροκ, από μικρό παιδί μεγάλωνε μαζί με τους ήρωες του γράφοντας για μας αμέτρητα τραγούδια με πολλά από αυτά να έχουν αποτελέσει την συντροφιά για τους νέους κάθε ηλικίας, ειδικά με την πορεία του από την δεκαετία του '90.
Με ένα πάθος που χαρακτηρίζει όλους αυτούς που αγαπούν την μουσική, γράφει ασταμάτητα τις μουσικές του εμπειρίες απευθυνόμενος σε μικρούς και μεγάλους.
Δεν ήταν εύκολη η αναγνώριση του ταλέντου του στην αρχή, άλλωστε αυτό συμβαίνει με πολλούς καλλιτέχνες, όμως τώρα πια πήρε την θέση του σαν ένας από τους ήρωες του Ελληνικού ροκ και βασικά αυτούς που έχουν επιλέξει τον Ελληνικό τρόπο έκφρασης, πράγματα σημαντικό και για τους νεότερους που προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους στο τραγούδι μας.
Κώστας Ζουγρής
ΟΝΙΖΟΥ-ONLY YOU
Τόπος-Αθήνα
Περιοχή-Λυκαβηττός
Οδός Κασσιανής γωνία με Βαλσαμώνος.
Έτος 1959.
Εγώ τριών ετών ανεβασμένος επάνω στη σαλοτραπεζαρία του ισογείου της διώροφης
κατοικίας που στο δεύτερο έμεναν μάνα και κόρη-οι ιδιοκτήτριες-γλυκύτατες μοναχικές υπάρξεις μιας άλλης εποχής. Είναι τα γενέθλιά μου.
Μαζεμένοι γύρω γύρω οι γονείς μου, η αδερφή μου 8 χρόνια μεγαλύτεροι, συγγενείς κι εγώ έτοιμος να σβήσω τα 3 κεράκια στην τούρτα αφού όμως θα έδινα την πρώτη μου συναυλία a capella τραγουδώντας το Only You των Platters.
Εννοείται σε δική μου βερσιόν αγγλιστί.
Ονιζούυυυυ λοιπόν, πήρα κι έδωσα, το είπα όλο και από κάτω πανζουρλισμός.
Έτσι ξεκίνησα χωρίς καν να συνειδητοποιώ πως αυτή μου η πρώτη παράσταση είχε χαράξει την μέλλουσα πορεία μου στην μουσική αρχικώς ως τραγουδιστή και ώ του θαύματος στο κατόπιν και τραγουδοποιού.
Στο σπίτι μας το ραδιόφωνο, ξύλινο ιταλικό Radione είχε το λαμπάκι του συνεχώς αναμένο, εκείνο που σαν μάτι ήταν κι ένιωθες πως σε όποια γωνία και να πήγαινες σε παρακολουθούσε άλλοτε καρτερικά, άλλοτε πονηρά σαν να σου έκλεινε το μάτι λέγοντας σου «και που’ σαι ακόμα με τί σου έχω εδώ φυλαγμένο».
Μουσική όλη την ημέρα, ελληνικά, ελαφρά, πιο βαριά, ξένα, ορχηστρικές μουσικές που τότε ήταν πολύ της μόδας. Οι γονείς μου αμφότεροι καλλίφωνοι τραγουδούσαν όσα άκουγαν στο ραδιόφωνο και βέβαια είχα κι ένα ακόμα αβαντάζ αυτό της αδερφής μου που μεγαλύτερη ούσα έφερνε το σπίτι δισκάκια μικρά με τις ποπ επιτυχίες της εποχής.Paul Anka,Neil Sedaka και μάλιστα κάποιες φορές με έπαιρνε μαζί της σε εκείνα τα πρώτο-εφηβικά ‘αθώα’ παρτάκια με το ηλεκτρόφωνο να σκούζει μέσα στον χαμό της σάλας που ταρακουνιόταν από το τρελό χορό πάνω στο μωσαϊκό.
Εγώ δεν χόρευα. Θυμάμαι να κάθομαι στο πάτωμα ακουμπώντας σε έναν καναπέ και να ακούω βλέποντας μαγεμένος όσα συνέβαιναν μπροστά μου.
Το τι θα γίνεις στη ζωή σου, το νήμα που θα σε οδηγήσει εκεί, δημιουργείται ερήμην σου.
Ακολούθησε η μετακόμιση μας στην Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι του ’62 και τον ίδιο χειμώνα η αδερφή μου πάλι έφερε το Love Me Do.Ξαφνικά μέσα σε 3 λεπτά όλα άλλαξαν. Έγιναν έγχρωμα σαν τον ερχομό του Cinemascope στους κινηματογράφους.
Ένα άκουσμα τόσο φρέσκο, ελπιδοφόρο, αισιόδοξο, ουσιαστικά μοντέρνο και καλαίσθητο που είχε τη δύναμη να αγαπιέται από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους την ίδια στιγμή, την ίδια εποχή.
Καθόμουν δίπλα στο γραμμόφωνο και τραγουδούσα μιμούμενος τον John,τον Paul,τον George ακόμα και τον Ringo.Η μουσική αυτή με έκανε χαρούμενο, με γέμιζε με χρώματα ευτυχίας. Πέρασαν τα χρόνια, μεγάλωνα, είχα αρχίσει να περνάω ώρες στα δισκάδικα ακούγοντας, διαλέγοντας, αγοράζοντας δίσκους.
Η αλήθεια είναι πως από μικρό με συγκινούσαν πολλές διαφορετικές μουσικές ωστόσο εκεί που βρήκα το κάλεσμα μου, έναν τόπο όπου το ήξερα πως ανήκω, εκεί ένιωθα ο εαυτός μου ήταν το rocknroll.Όλα τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά.
Και το τελευταίο του άλμπουμ
