Στράτος ή Στέλιος - Οι δύο στυλοβάτες του λαϊκού τραγουδιού στην Ελλάδα

Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη 

Είναι οι δύο στυλοβάτες του λαϊκού τραγουδιού στην Ελλάδα, οι δύο πιο αγαπητές  λαϊκές φωνές για τον Ελληνικό λαό. Με αυτές τις δύο φωνές ο Έλληνας νοστάλγησε, αγάπησε, πόνεσε, ταξίδεψε.

Ο λόγος για τον Στράτο Διονυσίου και τον Στέλιο Καζαντζίδη. Αυτές οι δύο φωνές είναι η επιτομή του πραγματικού λαϊκού, αυτής της μουσικής που γνωρίζει να απευθυνθεί με τον ιδανικό τρόπο στην ψυχή του απλού, καθημερινού ανθρώπου. Να του μιλήσει με απλές λέξεις οι οποίες όμως γνωρίζουν να βρίσκουν πάντα την καρδιά στόχο και να την αγγίζουν.

Ο Καζαντζίδης συμβολίζει τον ξενιτεμένο άνθρωπο, την ψυχή εκείνη που νοσταλγεί τον τόπο της που με τόσο πόνο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει. Τον άνθρωπο που η αδικία έχει λυγίσει, η φτώχεια ταλαιπωρεί, το κακό συνθλίβει. Ο φτωχός Έλληνας με τη φωνή του ταξίδεψε, πόθησε ένα καλύτερο μέλλον, λαχτάρησε ένα αύριο με περισσότερο φως.

Ακόμα και αν ο «Στελάρας» συμβολίζει μία άλλη εποχή, παραμένει διαχρονικός επειδή είναι μία φωνή που στέκεται σθεναρά απέναντι σε κάθε αδικία. Είναι το σύμβολο του περιθωριοποιημένου ανθρώπου που μέσα από τη φωνή του υψώνει το δικό της ανάστημα και επαναστατεί. Απέναντι σε οτιδήποτε τη φθείρει, την καταστρέφει. Ακόμα και αν δεν έχει τη δύναμη και δεν έχει το κύρος και την οικονομική ευρωστία να τη στηρίζει, η ψυχή και η διάθεση του φτωχού ανθρώπου βρίσκει καταφύγιο τη φωνή του.

Ο Στράτος από την άλλη, υμνεί τη γυναίκα. Είναι πιο γλεντζές, πιο εύθυμος, πιο παιχνιδιάρης. Είναι ο τύπος που τραγουδά και παλεύει για μία γυναίκα, αλλά μπορεί να τη βάλει στη θέση της όταν εκείνη θεωρήσει δεδομένη την αγάπη του και την «πατήσει».

Ο Στράτος θέλει να απολαμβάνει τη ζωή, δεν μεμψιμοιρεί και δε θέλει να στέκεται απέναντι στη ζωή μίζερα. Του αρέσει το γλέντι, το καλό ντύσιμο, να τραγουδάει και πιο ανάλαφρα. Οι ερμηνείες περιλαμβάνουν από τρικυμίες της ζωής, κοινωνικούς προβληματισμούς και σκέψεις, μέχρι ερωτικό πόνο και λαχτάρα. Τα ερωτικά του άσματα παρηγορούν κάθε καρδιά που υποφέρει για λόγους.. καρδιάς.

Ο Στράτος πάντοτε υπερέχει για εμένα από το Στέλιο επειδή είναι πιο χαρούμενος, πιο ζωντανός, πιο εύθυμος. Τραγουδάει για τον πόνο, για τα αδιέξοδα και τα καθημερινά βάρη, αλλά σπρώχνει το λαό να χορέψει, να ξεχαστεί, να ξαλαφρώσει.

Είναι ο Έλληνας που έχει το ταβερνάκι του, θα πιει το κρασί του, θα διασκεδάσει και δε θα επιτρέψει σε κανένα πρόβλημα να τον λυγίσει, να τον καταβάλλει. Είναι ο πληγωμένος εγωισμός που θα βρει τη δύναμη ακόμα και αν λιώνει για εκείνη, να τη βάλει στη θέση της και να της «κόψει τον αέρα».

Και ο Στράτος και ο Στέλιος, ανεξαρτήτως προσωπικών προτιμήσεων, είναι οι δύο ναυαρχίδες του Ελληνικού λαϊκού τραγουδιού και παραμένουν μοναδικοί για την ιδιαιτερότητα και την «ψυχή» που έδιναν πάντοτε σε ερμηνείες τους.