Ένα από τα πολλά υπέροχα εμπνευσμένα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου, από το άλμπουμ της αγάπης γερακάρης
Δροσοσταλίδα το πρωί
το μεσημέρι λάμια
και παραγιός τ' απόβραδο
που φεύγει απ' τη δουλειά.
Τη νύχτα σιτοκαλαμιά
που σπίρτο την ανάβει.
Πες μας, πού πας;
Μέσα στη φωτιά!
Ματιά που κάπου σκάλωσε,
βήμα που γρηγορεύει,
δρυοκολάπτης που ξανά
το θώρακα τρυπά.
Χαρά που φεύγει στα ψηλά,
θυμός που πέφτει κάτω.
Πες μας, πού πας;
Μέσα στη φωτιά!
Μικράκι που πελάγωσε,
ντροπή που γυροφέρνει,
του λόφου αλεπότρυπα
με δώδεκα στοές.
Γιορτή που δεν τιμήθηκε,
ηφαίστειο που κοιμάται.
Πες μας, πού πας;
Μέσα στις φωτιές!
