Θοδωρής Γκόνης, η μουσική κι εγώ: Το Γιατί και  Το Πώς «έμπλεξα» με Το Τραγούδι

Ο σκηνοθέτης, ποιητής, στιχουργός, ηθοποιός, συγγραφέας και καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Φιλίππων για δεκατρία χρόνια και εννέα στο ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, Θοδωρής Γκόνης, 

Ιδιότητες που ενώνουν ένα παζλ που εδώ και πολλές δεκαετίες περιλαμβάνει διάφορες μορφές της τέχνης και ειδικά στον χώρο του τραγουδιού μας έχει χαρίσει πολλά όμορφα τραγούδια με στίχο που άνετα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε και ποίηση.

Τα βιώματα του σαν παιδί, σαν έφηβος, σαν νέος, σαν ενήλικας γίνονται συχνά αγαπημένα τραγούδια που βοηθούν να μοιραστούμε μαζί του τις εμπειρίες που τον οδήγησαν να γράψει αυτές τις μικρές ιστορίες, γιατί ιστορίες είναι σχεδόν όλα του τα τραγούδια.

Τα περισσότερα από αυτά αναδύουν μία ευαισθησία που μας ακολουθεί πια σε όλη μας την ζωή χωρίς να περιορίζει τις σκέψεις του που έγιναν τραγούδια, ο χρόνος.

Ο Θοδωρής έχει ένα δικό του τρόπο έκφρασης που είναι δεμένος με την Ελλάδα που αγαπάμε και είναι αλήθεια ότι δεν την νιώθουμε πια δίπλα μας, όπως παλαιότερα.

Το 1987 άρχισε τη συνεργασία του ως στιχουργός με τον Νίκο Ξυδάκη (Κάιρο - Ναύπλιο - Χαρτούμ, Κοντά στη Δόξα μια στιγμή, Τένεδος, Βενετσιάνο, Το μέλι των Γκρεμών, Βουή του Μύθου, Ακρωτήριο Ταίναρον, Ένα Τραγούδι για τον Νίκο Γκάτσο κ.α).

Έχει συνεργασθεί με μερικούς από τους σημαντικότερους συνθέτες  και ερμηνευτές του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού, όπως ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Ορφέας Περίδης, ο Γιώργος Ανδρέου, ο Παντελής Θαλασσινός, ο Κώστας Λειβαδάς, ο Τάσος Γκρους, ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, ο Πέτρος Ταμπούρης, ο Φώτης Σιώτας, ο Χρίστος Θεοδώρου, ο Νίκος Ζουρνής, η Δήμητρα Γαλάνη, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο Μανώλης Λιδάκης, ο Δημήτρης Μητροπάνος, η Βίκυ Μοσχολιού, η Ελένη Βιτάλη, η Γιώτα Νέγκα, η Μελίνα Κανά, ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, η Έλλη Πασπαλά, η Τάνια Τσανακλίδου, η Βούλα Σαββίδη, ο Κώστας Μακεδόνας, η Πίτσα Παπαδοπούλου, η Δώρα Μασκλαβάνου, ο Γιώργος Μεράντζας, ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, η Αναστασία Μουτσάτσου, η Ανδριάνα Μπάμπαλη και άλλοι.

Κώστας Ζουγρής

Το Γιατί και  Το Πώς «έμπλεξα» με Το Τραγούδι: 
Ο Τόπος μου νομίζω, αυτός είναι ο «ένοχος», η πρώτη αφορμή και η αίτια, η Πατρίδα μου, οι ερημιές,  οι κακοτράχαλοι δρόμοι, τα σιωπηλά νερά, τα βουνά, τα ατέλειωτα σκαλοπάτια, το ρυθμικό τους μέτρημα, η ομορφιά τους, η απελπισία και η λύπη τους, το κλάμα, το γέλιο και η χαρά τους,  αυτά με τον τρόπο τους  ζητούν και θέλουν τον χορό και το τραγούδι από την πατούσα μας και την ψυχή μας. 

Γιατί  και οι Τόποι άνθρωποι είναι και ο καλύτερος τρόπος να μιλήσεις γι΄ αυτούς, είναι να μιλήσεις για τον τόπο τους, μιλώντας για το βουνό μιλάς για όλους αυτούς που το ανέβηκαν κλαίγοντας και  τραγουδώντας.  Τότε συμβαίνει  το τραγούδι, συμβαίνει κάθε φορά που ανεβαίνεις ένα «βουνό», περνάς μια «θάλασσα».

Τώρα ίσως να το καταλαβαίνω  καλύτερα, δεν είναι η κληρονομικότητα, το περιβάλλον, η πολιτική κατάσταση μιας εποχής, είναι ο Τόπος, η συνέχεια μιας Πατρίδας, είναι ένα μυστήριο τελικά που συμβαίνει κάθε φορά που φτιάχνουμε ένα ποίημα, ένα τραγούδι.

Θοδωρής Γκόνης