Αντώνης Μιτζέλος, η μουσική κι εγώ: Αισθάνομαι πως η Μουσική επιλέγει τα παιδιά της
Στο μυαλό μου υπάρχει αμυδρά η εικόνα του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, του Παύλου Κικριλή και του Αντώνη Μιτζέλου μαζί με τους Δημήτρη Βασαλάκη και Τόλη Σκαματζούρα (τους 2 τελευταίους δεν τους θυμάμαι φυσιογνωμικά) να στέκονται όρθιοι απέναντι στο μικρό γραφείο που είχα και να τους κάνω κήρυγμα, κάτι που συνηθίζω και είναι παράλληλα ένα από τα ελαττώματα, αλλά και προτερήματα μου, για το ότι έπρεπε, όπως συμφωνούσε και ο Πετρίδης, το επόμενο άλμπουμ τους μετά από τους PLJ Band να ήταν με Ελληνικό στίχο, κάτι για το οποίο προφανώς συμφώνησαν.
Μαζί με τον Γιάννη, ήμασταν αυτοί που ζήσαμε από κοντά την δημιουργία σε δισκογραφικό πια επίπεδο, των PLJ Band και δικαιωθήκαμε.
Ο Αντώνης τότε θα ήταν γύρω στα 18, ο μικρότερος νομίζω στην παρέα.
Η αποδοχή του κοινού στους PLJ Band ήταν μεγάλη, έστω και αν χρειάσθηκαν κάποια χρόνια για να εκτιμηθεί το έργο τους.
Ακόμα πιο μεγάλη ήταν η συνέχεια σαν Τερμίτες που εξελίχθηκαν σε ένα από τα πιο αγαπημένα Ελληνικά συγκροτήματα.
Αρχικά ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, αλλά στην συνέχεια και ο Αντώνης Μιτζέλος έκαναν μία σημαντική προσωπική καριέρα και μας χάρισαν πολλά αγαπημένα τραγούδια.
Ο Αντώνης εκτός από τα πολλά αγαπημένα τραγούδια που έγραψε για όλους σχεδόν τους μεγάλους ερμηνευτές μας τα τελευταία 30 χρόνια, είχε την ευκαιρία να αναπτύξει και το μεγάλο ταλέντο του στον χώρο της τζαζ ηχογραφώντας προσωπικά άλμπουμ, αλλά και συμμετέχοντας σε ηχογραφήσεις ονομάτων όπως οι Spyro Gyra, ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της σύγχρονης τζαζ.
Μαζί με όλους τους Έλληνες καλλιτέχνες που είχα την ευκαιρία να συνεργασθώ όλα αυτά τα χρόνια, ο Αντώνης και βέβαια ο Λαυρέντης πάντα με έκαναν να νιώθω μια ικανοποίηση σαν μικρό παιδί γι' αυτή την τόσο μικρή συμβολή που είχα στην καριέρα τους.
Και ο Πετρίδης στην συνέχεια ηχογράφησε μαζί τους 3 νομίζω άλμπουμ που τους βοήθησαν να αποκτήσουν την εμπειρία που τους έδωσε την δυνατότητα να πετύχουν όσα πέτυχαν.
Κώστας Ζουγρής
Δεν θυμάμαι να επέλεξα ποτέ να γίνω μουσικός. Δεν θυμάμαι βέβαια και να μου δόθηκε κάποια στιγμή η ευκαιρία να μην είμαι. Αισθάνομαι πως η Μουσική επιλέγει τα παιδιά της με τον ίδιο τρόπο που τα φυσικά παιδιά διαλέγουν, όπως λένε, τους γονείς τους. Βρέθηκα με μια κιθάρα στα χέρια στα χρόνια του δημοτικού σχολείου. Ήταν ενός φίλου γείτονα και πήγαινα αρχικά στο σπίτι του για την δω, να την αγγίξω, να ακούσω τις χορδές. Έρωτας μεγάλος και έλξη δυνατή. Συχνά την δανειζόμουν για μια δυο εβδομάδες και κυριολεκτικά δεν ξεκόλλαγε από πάνω μου. Τα ακούσματα στο σπίτι ήταν ροκ και ποπ τραγούδια που άκουγε ο μεγαλύτερος κατά 11 χρόνια αδελφός μου. Hendrix, Steppenwolf, Rolling Stones αλλά και Al Bano, Christophe κ.α.
Αυτά προσπαθούσα να παίξω λοιπόν μόνος, χωρίς δάσκαλο. Έβαζα στο πικάπ τον δίσκο και προσπαθούσα νότα – νότα να παίξω και εγώ τα ίδια. Πρώτα έμαθα τα σόλο και τις μελωδίες και μετά από χρόνια ο Αλέξανδρος, ένας συμμαθητής μου έδειξε τα πρώτα ακόρντα. Δεν υπήρχαν καθηγητές ηλεκτρικής κιθάρας, βιβλία, μέθοδοι, βίντεο κλπ. Στα 13 απέκτησα την πρώτη μου κιθάρα, άρχισα να γράφω τα δικά μου τραγούδια και στα 15 έκανα το πρώτο μου συγκρότημα παρέα με τον Γιάννη Νικολάου από τους Λαθρεπιβάτες. Δίπλα μας, κολλητός και ο Άκης Τουρκογιώργης που ότι μάθαινε από τον Αντώνη και τον Γιάννη Σπάθα των Socrates μας το μετέφερε την ίδια μέρα. Έτσι μάθαμε στην γειτονιά, όλοι μαζί.
Αργότερα, νοιώθοντας μεγάλη την έλλειψη της θεωρίας της μουσικής, έκανα μαθήματα στο Κεντρικό ωδείο με καθηγητή τον Σπύρο Ραφτόπουλο (αρχιμουσικό και ενορχηστρωτή της Ορχήστρας Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ). Αρμονία, αντίστιξη, Jazz εναρμόνιση. Δεν σταμάτησα ποτέ την έρευνα, η σύνθεση άλλωστε οδηγεί στην είσοδο νέων συναισθηματικών περιοχών στη ζωή μας. Η μη εξέλιξη στην μουσική για εμένα σημαίνει πως ήρθε το τέλος. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούω μουσικές στα όνειρα μου. Έτοιμες μουσικές. Απόδειξη πως αν σε επιλέξουν οι μούσες σε κατοικούν και σε ελέγχουν για πάντα. Η μουσική σε μαγεύει και μένεις για πάντα δικός της.
Η ενημέρωση για τα νέα της σύγχρονης μουσικής γινόταν από το 1975 και μετά, από τον Γιάννη Πετρίδη κ τον Κώστα Ζουγρή στο κρατικό ραδιόφωνο. Μεγάλη η τιμή και η χαρά που ένοιωσα όταν στην εκπομπή τους ακούστηκε για πρώτη φορά η μουσική μου με τους PLJ Band, το Armageddon εν έτη 1982. Άλλωστε αν δεν υπήρχαν αυτοί οι δυο «Ήρωες» της Ελληνικής μουσικής δεν θα υπήρχαν οι «Τερμίτες», γιατί υπήρξαν οι πρώτοι που μας πίστεψαν και μας στήριξαν. Ένα μεγάλο ευχαριστώ! Θυμάμαι πως στον πρώτο μας δίσκο, ήμουν στην ηχογράφηση τότε 18 χρόνων και έπαιξα με μια Gibson SG δανεική από έναν μαθητή μου και την Les Paul του Άκη Τουρκογιώργη.
Από τότε και μέχρι σήμερα υπηρετώ αδιάκοπα την μουσική με κάθε τρόπο. Σαν μουσικός, συνθέτης , ενορχηστρωτής, παραγωγός, ερμηνευτής, καθηγητής, συγγραφέας. Με όλη την δύναμη της ψυχής μου. Αξιώθηκα από τις μούσες να συνθέσω και να παίξω την μουσική μου στην Ελλάδα μα και σε όλο τον Δυτικό κόσμο. Με μουσικούς που θαύμαζα και που υπήρξαν άτυποι δάσκαλοι μου. Διάσημος η επίκαιρος δεν έγινα ποτέ, δεν με ενδιέφερε.
Κατάφερα όμως να είμαι παρών στην Ελληνική μουσική με δημιουργική συνέπεια για 45 χρόνια και να γίνω παντού και από όλους αγαπητός. Δυστυχώς έτσι δεν απέκτησα εχθρούς και αυτό το πλήρωσα ακριβά στην ζωή μου. Μένει οι μουσικές και τα τραγούδια μου να δώσουν την μάχη με τον χρόνο και φυσικά οι καριέρες αυτών που τα τραγούδησαν ως κοινωνοί, να απλώσουν τριγύρω την αγάπη για την αλήθεια που μετέγραψα στις μουσικές αυτές. Έτοιμος λοιπόν για τα επόμενα βήματα. Στα σεμινάρια Κιθαρωδίας που δίνω κατά καιρούς λέω ότι «η Μουσική είναι η μόνη αλήθεια» και το εννοώ.
Ανήκει σε όλους αυτή η αλήθεια, χωρίς να ανήκει σε κανέναν. Η εσωτερική διάσταση της μουσικής είναι αυτή που οφείλει να ερευνήσει ο κάθε δημιουργός αφού κατακτήσει την δεξιοτεχνία στο όργανο του.
Είναι ο δρόμος που ωφελεί την κοινωνία και την ψυχή του ακροατή. Καταργεί το εγώ και έτσι καταργείται ο χρόνος, με όπλο το μοναδικό άυλο δημιούργημα του ανθρώπου. Γνωστός η άγνωστος λοιπόν δεν έχει διαφορά μιας και ένας είναι ο δρόμος που επιτρέπει στα θεία να μας αγαπήσουν.
Αντώνης Μιτζέλος 12/12/2022 κ ώρα 12:00 ακριβώς.
