Μιλώντας για την συνεργασία τού Μάνου Λοΐζου με τον Γιάννη Νεγρεπόντη στη συλλογή «Τα νέγρικα», ήρθε στον νου μου φυσικά και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης.

Τα κορίτσια τού γραφείου όταν τον είδαν, ξετρελάθηκαν. «Μωρέ, αυτόν τον κούκλο που τον βρήκες;». Ο κούκλος ήταν λοιπόν ο Λουκιανός, που είχε έρθει στο γραφείο μου στο παλιό κτήριο τής ΕΡΤ στην πλατεία Ρηγίλλης για με δει και να μού φέρει τον δίσκο τον καινούριο του. Τον τρίτο μετά την «Πόλη μας» και την «Κόκκινη κλωστή», που είχαν κάνει ήδη πολύ μεγάλη εντύπωση. Στο κάτασπρο εξώφυλλο που τώρα κράταγα στα χέρια μου, ένα τετράγωνο άνοιγμα στη μέση άφηνε να φαίνεται μαζί με τον τίτλο «Μικροαστικά», και λίγο από το τόσο ασυνήθιστο, κατακόκκινο βινύλιο.

Ήταν θυμάμαι Οκτώβρης τού 1973. Και ήταν αμέτρητες οι φορές που άκουσα και ξανάκουσα το δίσκο εκείνο το απομεσήμερο, στα καμαράκια με τα πικάπ, που είχαμε οι παραγωγοί στον τρίτο όροφο στο κτήριο τής Ρηγίλλης. Ξαφνικά, ένα αεράκι ελευθερίας είχε φυσήξει στο δωμάτιο, βάλσαμο σε εκείνο το σκοτάδι. Με τον Λουκιανό ήμασταν κιόλας πολύ φίλοι και η φιλία μας θα κρατούσε όλο και πιο δυνατή μέχρι το τέλος. Αλλά και με τον Γιάννη Νεγρεπόντη που είχε σκιτσάρει τόσο έξυπνα την μικροαστική νοοτροπία στα μικρά του διαμαντάκια, συνδέθηκα πολύ. Και πάντα έχω στο μυαλό τη μέρα που με φιλοξένησε στην Αίγινα μαζί με την Βούλα Χαριλάου.

Τα μικροαστικά που έγιναν και βιβλίο και θεατρική παράσταση, είχαν βέβαια ταλαιπωρηθεί πολύ από την αυστηρή λογοκρισία τής εποχής. Κάποια είχαν εντελώς κοπεί, άλλα υποχρεώθηκαν να αλλάξουν και κάποια περιέργως ξέφυγαν και γλύτωσαν. Το σίγουρο είναι πως ο δίσκος άφησε στάμπα πίσω του, έγινε σημείο αναφοράς και δείγμα σατιρικού τραγουδιού, κλασικό μέσα στον χρόνο. Κι ακόμα θυμάμαι τα μικροαστικά σαν θέμα σε πάρτυ αποκριάτικο που είχαν οργανώσει οι φίλες μου, η Σμάντυ και η Τζελίνα, προσέχοντας σαν ψιλοβελονιά και την τελευταία λεπτομέρεια.

Όταν το 1979, με την Δάφνη Τζαφέρη αφιερώσαμε στον Λουκιανό Κηλαηδόνη την πρώτη μας έγχρωμη Μουσική βραδιά, φυσικά μιλήσαμε και γι’ αυτόν τον θαυμάσιο κύκλο τραγουδιών. Ο ίδιος ο Λουκιανός έπαιξε στο πιάνο και τραγούδησε «Κολλήγα γιος τού παπού μου ο πατέρας», ενώ ο Μίμης Χρυσομάλλης (1938-2004) σε ρόλο φιλήσυχου πολίτη, τραγούδησε με πλέι-μπακ και με χαβάγιες «Μακριά απ’ την πόλη, σε μια συνοικία έχω δικά μου τρία δωμάτια, χωλ και κουζίνα, καλά όλα κι άγια, ησυχία, τάξη κι ασφάλεια». Αυτό το βίντεο θα δούμε εμείς τώρα.