Η Χάρις Αλεξίου μάς κρατάει συντροφιά εδώ και δεκαετίες — με μια φωνή γεμάτη συναίσθημα που έχει σημαδέψει γενιές. Τραγούδια που μιλούν για αγάπη, πόνο, χαρά, νοσταλγία… και πάντα βρίσκουν τρόπο να αγγίζουν την καρδιά.
Η Χάρις Αλεξίου, μια από τις σημαντικότερες και πιο αναγνωρίσιμες φωνές της ελληνικής μουσικής, έχει διανύσει μια πορεία που ξεπερνά πέντε δεκαετίες και έχει αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα στο ελληνικό τραγούδι. Γεννημένη στη Θήβα το 1950, από μικρή ηλικία έδειξε την ιδιαίτερη ευαισθησία και μουσικότητα που αργότερα θα τη χαρακτήριζαν, παρότι η πορεία της προς τη σκηνή δεν ήταν δεδομένη. Μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον όπου το τραγούδι αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας, και αυτό καλλιέργησε μέσα της την αίσθηση ότι η μουσική μπορεί να είναι τρόπος έκφρασης, παρηγοριάς και επικοινωνίας.
Τα πρώτα της βήματα στο τραγούδι έγιναν στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν συμμετείχε σε ηχογραφήσεις και εμφανίστηκε πλάι σε ήδη καθιερωμένους καλλιτέχνες. Η καθοριστική στιγμή ήρθε το 1972 με την ηχογράφηση του τραγουδιού «Δεν θα ξαναγαπήσω» στο θρυλικό άλμπουμ Μικρά Ασία του Απόστολου Καλδάρα, σε στίχους του Πυθαγόρα. Η ερμηνεία της τη σύστησε στο ευρύ κοινό και καθόρισε την πορεία της, καθώς απέδειξε ότι διαθέτει μια φωνή που μπορεί να μεταφέρει συγκίνηση, δύναμη και αλήθεια με απαράμιλλο τρόπο. Το άλμπουμ έγινε τεράστια επιτυχία και θεωρείται ορόσημο της ελληνικής δισκογραφίας, ενώ για την ίδια την Αλεξίου αποτέλεσε την απαρχή μιας λαμπρής διαδρομής.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, η Αλεξίου συνέχισε να συνεργάζεται με κορυφαίους δημιουργούς, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Λοΐζος και ο Σταύρος Ξαρχάκος. Η φωνή της φαινόταν να είναι φτιαγμένη για να υπηρετεί τα μεγάλα λαϊκά και έντεχνα τραγούδια, αλλά ταυτόχρονα διέθετε μια ευελιξία που της επέτρεπε να προσαρμόζεται σε διαφορετικά ύφη. Το 1979 κυκλοφόρησε ο δίσκος Η Ευτυχία είναι αυτό, μια δουλειά που ανέδειξε ακόμη περισσότερο τη μουσική της ταυτότητα και περιελάμβανε τραγούδια που αγαπήθηκαν βαθιά από το κοινό.
Η δεκαετία του 1980 υπήρξε ίσως η πιο καθοριστική για την εδραίωση της καλλιτεχνικής της φυσιογνωμίας. Με άλμπουμ όπως το Ξημερώνει και το Τα τραγούδια της Χαρούλας, κατάφερε να προσελκύσει ακροατές από διαφορετικά μουσικά πεδία, ενώ παράλληλα εξερεύνησε νέες φόρμες, συνδυάζοντας το λαϊκό με στοιχεία πιο σύγχρονου ήχου. Η σκηνική της παρουσία, γεμάτη αξιοπρέπεια, εκφραστικότητα και εσωτερική δύναμη, την έκανε να ξεχωρίσει τόσο σε συναυλίες εντός Ελλάδας όσο και σε διεθνείς εμφανίσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι θεωρείται μια από τις ερμηνεύτριες που κατάφεραν να μεταφέρουν το ελληνικό τραγούδι στο εξωτερικό με τρόπο αυθεντικό και άμεσο.
Κατά τη δεκαετία του 1990, η καλλιτεχνική της ωριμότητα έγινε ακόμη πιο εμφανής. Η Αλεξίου αναζήτησε νέους δρόμους, εισάγοντας στοιχεία από διαφορετικές παραδόσεις, όπως τη μεσογειακή μουσική, το φάντος και τις βαλκανικές επιρροές. Η δουλειά της αυτή την περίοδο, όπως το Η αγάπη είναι ζάλη και το Δι' ευχών, έδειχνε μια καλλιτέχνιδα που δεν επαναπαύεται αλλά εξελίσσεται συνεχώς. Η φωνή της, ώριμη και γεμάτη συναισθηματικά χρώματα, μπορούσε να μεταδώσει με την ίδια επιτυχία την ευθραυστότητα, τη λαχτάρα, τον πόνο ή την ελπίδα.
Το 2000 ίδρυσε τη δική της δισκογραφική εταιρεία Estia, επιδιώκοντας να έχει μεγαλύτερο έλεγχο στη δημιουργική διαδικασία και να στηρίξει νέους καλλιτέχνες. Η απόφαση αυτή επιβεβαίωσε τον χαρακτήρα της ως καλλιτέχνιδας που αντιμετωπίζει τη μουσική όχι μόνο ως προσωπική πορεία αλλά και ως συλλογική υπόθεση. Το Ως την άκρη του ουρανού σου και το Βύσσινο και νεράντζι ήταν άλμπουμ που ανέδειξαν μια πιο προσωπική, εξομολογητική πλευρά της, ενώ η περιοδεία και οι ζωντανές εμφανίσεις της συνέχισαν να συγκινούν το κοινό.
Το 2010 και τα επόμενα χρόνια στράφηκε ακόμα πιο βαθιά σε εσωτερικές αναζητήσεις, εξερευνώντας τη σχέση της με τον λόγο και την ποίηση. Η συμμετοχή της στο θεατρικό Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι, καθώς και οι μουσικές παραστάσεις της με πιο αφαιρετική και ώριμη αισθητική, έδειξαν μια καλλιτέχνιδα που τολμά να εκτεθεί και να ανανεωθεί. Το 2020 ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από το τραγούδι λόγω προβλημάτων στη φωνή, ωστόσο η παρουσία της παραμένει ζωντανή μέσα από το έργο της και τις σporadικές καλλιτεχνικές παρεμβάσεις της.
Η Χάρις Αλεξίου αποτελεί μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της ελληνικής μουσικής, όχι μόνο για το εύρος της φωνής και την εκφραστική της δύναμη, αλλά και για την ακεραιότητα, την ευαισθησία και την καλλιτεχνική της συνέπεια. Τα τραγούδια της αποτελούν πλέον μέρος της συλλογικής μνήμης και συνεχίζουν να βρίσκουν απήχηση σε νέες γενιές, επιβεβαιώνοντας ότι το αληθινό, βαθύ και έντιμο τραγούδι δεν χάνει ποτέ τη δύναμή του. Με μια πορεία γεμάτη στιγμές που καθόρισαν το ελληνικό τραγούδι, η Αλεξίου παραμένει σύμβολο μιας μουσικής που συνδυάζει τη λαϊκότητα με την ποιότητα και την ειλικρίνεια.
