Μας άφησε κληρονομιά τραγούδια σαν κι αυτό
Το Αρχείο της ΕΡΤ θέλησε να τιμήσει την μνήμη του Νίκου Παπάζογλου, με αφορμή την επέτειο από τον θάνατο του , κι έτσι είχε παρουσιάσει μέσω Facebook ένα απόσπασμα από την εκπομπή «Συναντήσεις» του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Στο εν λόγω βίντεο ο Νίκος Παπάζογλου περιγράφει τις συνθήκες υπό τις οποίες γράφτηκε το τραγούδι του «Αύγουστος».
“Ο Αύγουστος και το περιεχόμενο του έχουν να κάνουν και με την γέννηση της κόρης μου τότε. Είναι κάτι ανάμεσα στις ελπίδες που έτρεφα για αυτήν και ήθελα επίσης να ψάλλω την ωραιότητα μιας γυναίκας που έτυχε και την γνώρισα κιόλας. Είναι βιωματικό” είχε εξομολογηθεί ο Νίκος Παπάζογλου.
“Τη φοβήθηκα και πήγα και κλείστηκα στο σπίτι, το οποίο από τον σεισμό τότε ήταν κομμένο σαν πράσο στα παράθυρα γύρω γύρω. Και έβγαλα τρεις μέρες μέσα στο σπίτι, σκαλίζοντας την κιθάρα και μετά το τραγούδι θαρρείς και βγήκε μονοκοπανιά. Δεν το είχα γράψει ποτέ σε χαρτί.
Η πρώτη φορά που το έγραψα σε χαρτί ήταν μέσα στο στούντιο που είχα κάτω από τον ταχυδρομείο της Παπάφη και εκεί τότε στην περιοχή ζούσε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. Ακούω λοιπόν βήματα να κατεβαίνουν τις σκάλες και σκέφτομαι ‘Ποιος είναι τέτοια ώρα;’ και λέω ‘Αμάν, ο Ντίνος’. Κρύβω το τετράδιο, αλλά αυτός το είχε δει”.
Στη συνέχεια, ο Νίκος Παπάζογλου είχε σημειώσει: “Με έβαλε στη δουλειά για 2-3 χρόνια. Γιατί στη πρώτη στροφή του τραγουδιού αυτού, ήθελα να περιγράψω αυτό το πράγμα του όταν γελούσαμε πολύ και χαιρόμασταν μέσα στο σπίτι και έλεγε η μάνα μας ‘σε καλό να μας βγει’. Αυτή την αίσθηση ότι κλέβεις από το κοινό πλούτο χαράς, ότι κάποιοι άλλοι θα υποφέρουν, επειδή εσύ έχεις λίγη περισσότερη χαρά. Είχα γράψει, αν θυμάμαι καλά, ‘Μα γιατί το τραγούδι να είναι λυπητερό, ενώ η ψυχή μου είναι σε τέτοια ανάταση. Γιατί να μην γιορτάζει κι αυτή μαζί μου εδώ στην έκταση’.
Όταν το διάβασε μου λέει ‘αυτό δεν είναι τραγούδι, είναι ποίημα’. Του απαντάω μα πώς, αφού έχω την μουσική του. Παίξε την μου λέει. Του το παίζω και το μόνο πράγμα που μου είπε είναι: ‘Έκταση, έξαψη -τα αφηρημένα ουσιαστικά, έξω! Είναι ευκολία. Είχε δίκιο. Στη στιχουργική είναι ευκολία. Δεν τα βλέπεις αυτά ούτε στα ρεμπέτικα ούτε στα δημοτικά. Πουθενά”.
Στο τέλος του αποσπάσματος, ο Νίκος Παπάζογλου είχε εκμυστηρευτεί ότι: “Ντρεπόμουν να είμαι τόσο λυρικός προς τα έξω. Να επικοινωνήσω αυτό το τραγούδι. Ήταν μια εποχή, η οποία ήταν επική. Εκείνη την εποχή πολύ δύσκολα μπορούσα να βγω και να τραγουδήσω ένα τραγούδι τόσο λυρικό. Έλεγα θα γελάσουν”.
