Pink Floyd: The Piper at the Gates of Dawn (1967), η αρχή του όλου

Η αρχή του όλου για τους Pink Floyd

Σπάνια κάποιος θα ξεκινήσει την αναζήτηση του στο μαγικό κόσμο των Floyd, από το ντεμπούτο τους. Albums όπως The Wall, το Animals, φυσικά το Dark Side of the Moon, ακόμα και ένα Division Bell στα 90s είναι πολύ πιο προσιτά, αλλά αρκούντως "δυνατά" ώστε να ωθήσουν κάποιον να εξερευνήσει περαιτέρω τη δισκογραφία του θρυλικού γκρουπ. Η μελέτη της ιστορίας τους καταλήγει κάποια στιγμή στον Syd Barrett και αμέσως μετά στο δίσκο από όπου ξεκίνησαν όλα. Πριν τον David Gilmour, πριν καν οι Pink Floyd δημιουργήσουν τον τόσο ατμοσφαιρικό και εντελώς προσωπικό τους ήχο. To "The Piper at the Gates of Dawn" είναι ένα καθόλα δύσκολο album, ωστόσο είναι δεδομένο πως στην πορεία ο καθένας θα βρει κάποιο ή κάποια σημεία του που θα αγαπήσει πολύ.

1967 και η εποχή που οι Beatles και τα άλλα γκρουπ της British Invasion έδιναν συναυλίες με τραγούδια των 2 λεπτών, όπου η μουσική καλυπτόταν από τις κραυγές θαυμασμού των θεατών, έχει πλέον περάσει. Ο ψυχεδελικός ήχος είναι το νέο "trend" και για τα επόμενα χρόνια θα γνωρίσει τις μεγάλες του δόξες, μέχρι την κορύφωση του στις αρχές των 70s. Οι Floyd δίνουν τα διαπιστευτήρια τους, συστήνοντας εαυτούς προς τον κόσμο με έναν δίσκο χαοτικό αλλά και προσιτό ταυτόχρονα, εν μέρει προσωπικό αλλά και βαθύτατα επηρεασμένο από τις τάσεις της εποχής. Έναν δίσκο που ξεκινάει με ένα τραγούδι-δήλωση, καθώς το Astronomy Domine παραμένει μέχρι σήμερα το σπουδαίο ψυχεδελικό έπος με το οποίο οι Floyd είπαν "καλησπέρα σας" στο μουσικό κοινό. Η ιδιοφυία του Syd Barrett γίνει αμέσως φανερή, ενώ η χημεία των τεσσάρων φανερώνεται, έστω και σε πρώιμο στάδιο, μέσα από συνθέσεις που κάνουν τη συνεργασία των Barrett, Waters και Wright να λάμπει. Από κοντά και ο Nick Mason, αυτός ο τόσο υποτιμημένος drummer με τις εξαιρετικές ιδέες και ένστικτο. Στα του δίσκου, έχουμε το "χάσιμο" του Interstellar Overdrive, τα εντελώς 60s Gnome και Lucifer Sam, καθώς και το προσωπικά αγαπημένα Matilda Mother και Scarecrow. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ένα album με πολύ δυνατές στιγμές, αντικείμενο λατρείας για τους οπαδούς του βαρέος ψυχεδελικού ήχου, ένα album ωστόσο που καταδικάστηκε στο πέρασμα του χρόνου να μείνει στην αφάνεια, ελέω της υπόλοιπης δισκογραφίας που γιγάντωσε το θρύλο των Pink Floyd.

Ο David Gilmour καταφτάνει λίγο αργότερα και το A Saucerful of Secrets είναι ένα πολύ πιο ευθύ (και εξίσου καλό) album σε σχέση με το Piper at the Gates of Dawn, αν εξαιρέσει κανείς το χαοτικό ομώνυμο τραγούδι. Με τη συνέχεια να είναι απλά συγκλονιστική, ας θυμηθούμε ξανά ένα σπουδαίο ντεμπούτο, από τέσσερις μουσικούς οι οποίοι είχαν όλο το ταλέντο του κόσμου, και μαζί την πλήρη άγνοια για το που μπορούν να φτάσουν πραγματικά.

Η μουσική έχασε τον Syd Barrett πολύ νωρίς.