Η 5η Ιουνίου 1970 ήταν η πλέον κομβική ημερομηνία στη ροκ αναγέννηση
Τα κινήματα και οι τάσεις των 60s ήταν πολλές και ενδιαφέρουσες. Η ψυχεδέλεια, η flower power, τα γκρουπ της british invasion, η διαμόρφωση του πειραματικού ήχου προς τα τέλη της δεκαετίας. Οι Blue Cheer και οι Led Zeppelin έθεσαν τις βάσεις για τη νέα εποχή. Οι Black Sabbath έδωσαν το απαραίτητο σκοτάδι. Χρειαζόταν ένας δίσκος που θα αποτελούσε "δήλωση" ότι ο νέος ήχος είναι πραγματικά εδώ. Αυτός ο δίσκος σήμερα κλείνει τα 54 του χρόνια. Το In Rock των Deep Purple ήρθε ως φυσικό επακόλουθο της προσπάθειας ενός μουσικού να επιβληθεί σε ένα ετερογενές σύνολο. Οι κλασικίζουσες επιρροές του Jon Lord έρχονταν σε αντίθεση με τον χύμα μουσικό χαρακτήρα του Ritchie Blackmore, έτσι λοιπόν, μετά την κυκλοφορία του Concerto for Group and Orchestra που ηχογραφήθηκε στο Royal Albert Hall, ο κιθαρίστας ήταν σαφής. Είχε έρθει η ώρα για ένα καθαρό και συμπαγές ROCK album. Εξ ου και ο χαρακτηριστικός τίτλος.
Τα τραγούδια του δίσκου, η σειρά τους, τα διάφορα σημεία τους, η θέση του solo, των πλήκτρων, όλα συνηγόρησαν στο να δημιουργηθεί ένα album το οποίο αποτελεί τέτοια ηχητική βάση για το rock των 70s και των 80s, που χωρίς αυτό είναι πολύ δύσκολο να διανοηθούμε τη μουσική αυτή, ως το είδος που αγαπήσαμε κάποια στιγμή στη ζωή μας. Σίγουρα μπορεί να υπήρξε κάποιο άλλο album οδοιπόρος, αλλά εν προκειμένω ήταν αυτά τα τραγούδια, 54 χρόνια πριν, που έμελλε να χαράξουν την ολοφάνερη διαχωριστική ανάμεσα στην αθωότητα των 60s και την ξεκάθαρη "πολεμική" ροκ προσέγγιση των 70s. Από το proto-metal του Speed King και την επιρροή του επάνω σε έναν Bruce Dickinson μέχρι το Bloodsucker που έκανε το μισό classic rock της εποχής να μοιάζει με παιδικά τραγούδια. Από τον ολοκληρωτικό δωρικό θρίαμβο του Child in Time, ενός από τα πρώτα πραγματικά σπουδαία rock τραγούδια, μέχρι το ταχύτατο και παραγνωρισμένο Flight of the Rat. Και από τα παραγκωνισμένα αλλά δυναμικά Into the Fire και Living Wreck, μέχρι το έπος Hard Lovin' Man που κλείνει το δίσκο, με το βασικό του θέμα και τον καλπασμό του να έχει αντιγράφει από δεκάδες χιλιάδες (κυριολεκτικά) κιθαρίστες. Το "In Rock" αποτέλεσε την προπαίδεια, την αλφαβήτα, τη στέρεεη βάση όλου του σκληρού ήχου που ακολούθησε. Υπήρξε album με τεράστια ποιότητα, πέρα από την πρωτοποριακή του υπόσταση. Ένα album κολλοσσός.
Οι ίδιοι οι Purple, για πολύ κόσμο, δεν το ξεπέρασαν ποτέ. Για κάποιους άλλους φυσικά, το Machine Head στέκει ως το αριστούργημα της 56χρονης (!) δισκογραφικής παρουσίας τους. Λίγη σημασία έχουν αυτές οι συγκρίσεις, καθώς ήταν εκείνη η περίοδος, από το In Rock μέχρι τα albums με τους David Coverdale και Glenn Hughes, τα οποία έδωσαν στους Deep Purple το status των ροκ θρύλων, το οποίο διατηρούν μέχρι και σήμερα. Εάν υπήρχε ωστόσο ένας νοητός ροκ χάρτης, το "In Rock" θα ήταν μία από τις επάνω πινέζες του. Αυτές που τον κρατάνε στέρεο, 54 χρόνια μετά.
