Τρίτο και καθοριστικό album για τον μεγάλο Έλληνα τραγουδοποιό
Ο Διονύσης Σαββόπουλος είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο για την ελληνική μουσική, μονάχα κάποιος αδαής και προκατειλημμένος μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Η εξαιρετικά πλούσια δισκογραφία του έχει δώσει σπουδαίες στιγμές στο ελληνικό πεντάγραμμο, στιγμές που παραμένουν ανεξάρτητες από την όποια κοινωνική και πολιτική παρουσία έχει ένας καλλιτέχνης του εκτοπίσματος του. Το debate για το αν πρέπει να διαχωρίζεται ένας καλλιτέχνης από το έργο του είναι πάντα στην επικαιρότητα, ωστόσο αν πρόκειται για διαχρονικά μουσικά έργα, η συζήτηση ίσως είναι περιττή. Όπως εν προκειμένω το τρίτο album του Σαββόπουλου, το αγαπημένο "Μπάλλος".
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τις πρώτες δισκογραφικές στιγμές του "Νιόνιου", με τραγούδια κλασικά για την ελληνική μουσική όπως Συννεφούλα, Ήλιε ήλιε αρχηγέ, Ντιρλαντά, Είδα την Άννα κάποτε, Άγγελος Εξάγγελος, Ζεϊμπέκικο και ένα σωρό άλλα. Το "Μπάλλος" του 1971 φαντάζει ίσως πιο προσιτό στα αυτιά ενός νεότερου σε ηλικία ροκ ακροατή, καθώς η χαρακτηριστική φωνή του Σαββόπουλου συνδυάζεται με εξαιρετικές μελωδίες, για τις οποίες θα μπορούσε κανείς να πει ότι ακούγονται ως μια πιο "εκλαϊκευμένη" προσέγγιση των Jethro Tull εκείνης της εποχής, ως αναφορά σύγκρισης για τον ήχο του δίσκου. Το 16λεπτο ομώνυμο τραγούδι χαρακτηρίζεται άνετα ως progressive rock, ενώ το Κιλελέρ που μιλάει για την εξέγερση του αγροτικού κόσμου, έρπεται ύπουλα και εθιστικά στο αυτί του ακροατή, μέσα από τον αδιαμφισβήτητο ροκ ρυθμό και την αισθητική του. Η δε διασκευή στο All Along the Watchtower (Ο Παλιάτσος κι ο Ληστής) κάνει το τραγούδι να ακούγεται Σαββοπουλικό όσο τίποτα, ενώ το Έρχεται Βροχή Έρχεται Μπόρα αφήνει χαμόγελο νοσταλγίας στους παλιότερους, τη στιγμή που ακούγεται πολύ άνετα και ευχάριστα από τους νεότερους. Ένα από τα πολύ αγαπημένα και αδικημένα ίσως τραγούδια του δίσκου είναι το Σημαία από νάυλον, κατ εξοχήν δείγμα του ελληνικού ροκ εκείνη την περίοδο, ενώ το "Σ'ευχαριστώ ω εταιρεία" κλείνει ιδανικά και εντελώς "Σαββοπουλικά" το album, σε μια σύνθεση όπου ο καλλιτέχνης αποδεικνύει το πόσο σπουδαίο κεφάλαιο υπήρξε (και είναι ακόμα) για την ελληνική μουσική.
Είναι απόλυτα λογικό για έναν καλλιτέχνη της φήμης και του διαμετρήματος του Σαββόπουλου, η κάθε του κουβέντα να προκαλεί αντιδράσεις και διαφωνίες από τον κόσμο. Ωστόσο, με τη συνολική του παρουσία στο μουσικό αλλά και το κοινωνικό στερέωμα, έχει κερδίσει σίγουρα το δικαίωμα να εκφράζει την άποψη του. Ίσως αυτού του είδους οι καλλιτέχνες να αποτελούν κράτημα για πολύ κόσμο, καθώς του θυμίζουν μια άλλη εποχή που ίσως ήταν κι οι ίδιοι τους ως άνθρωποι πολύ διαφορετικοί. Ως εκ τούτου ελπίζει πως ο (κάθε) Σαββόπουλος δεν έχει αλλάξει. Ξεχνώντας φυσικά ότι και ο κάθε Σαββόπουλος είναι άνθρωπος όπως αυτοί.
